Morgunblaðið - 28.02.2019, Side 63

MINNINGAR 63
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 28. FEBRÚAR 2019
✝ Ingi SigurðurHelgason
fæddist í Skaftfelli
á Fáskrúðsfirði 3.
október 1941 og
ólst þar upp. Hann
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 14. febr-
úar 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Stef-
anía Sigurbergs-
dóttir, f. 18.6. 1915, d. 7.4. 2000,
og Helgi Sigtryggur Sigurðs-
son, f. 27.10. 1910, d. 9.6. 1977.
Systir hans er Sigurbjörg, f.
29.1. 1945.
Kona Inga er Árný Arnþórs-
dóttir frá Litla-Haga á Fá-
skrúðsfirði, f. 22.10. 1941. Börn
þeirra eru: 1) Guðmundur Stef-
án, f. 4.4. 1959, d. 19.6. 1981. 2)
Helgi Svanberg, f. 1960, maki
Hanna Bára Guðjónsdóttir.
Börn: Jóhann Ingi, Árný Heiða,
Guðmundur Heiðar og Unnar
Daði. 3) Arnar Þórir, f. 1962,
maki Hrönn Sævarsdóttir. Börn:
Harpa Sif og Ómar Þór. 4)
síðan framtíðarheimilið sitt,
Lindarbæ, og flutti fjölskyldan
þangað árið 1968, þau hjón
fluttu svo til Reykjavíkur í jan-
úar 1989.
Elsta drenginn sinn missti
hann af slysförum árið 1981, var
það mikið áfall fyrir fjölskyld-
una.
Ingi vann sem ungur maður
hjá Hraðfrystihúsi Fáskrúðs-
fjarðar og einnig um tíma sem
verslunarstjóri í Kaupfélaginu.
Hann vann svo að mestu sem
sinn eigin herra í gegnum árin.
Við rörasteypu, veitinga- og
hótelrekstur og margt fleira.
Hannaði hann og teiknaði
sjálfur allt sem hann smíðaði,
liðtækur múrari, lagði flísar og
parket.
Hann var mikill tónlistarunn-
andi, spilaði á harmonikku og
einnig á skemmtara. Var einn af
þremur meðlimum í tríóinu GIM
og tók virkan þátt í leiksýn-
ingum með leikfélaginu á Fá-
skrúðsfirði. Átti Ingi auðvelt
með að setja niður texta þegar á
þurfti að halda við ýmsar
skemmtanir.
Ingi ferðaðist mikið með
konu sinni, bæði hérlendis og
erlendis.
Útför Inga fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 28.
febrúar 2019, klukkan 13.
Birgir Ómar, f.
1971, maki Jóna
Marý Hafsteins-
dóttir. Börn: Katrín
Lind og Ingi Þór.
Barnabörn Inga
eru átta og barna-
barnabörnin eru
níu.
Að loknu námi í
heimabyggð lá leið
hans í Alþýðuskól-
ann á Eiðum í einn
vetur.
Ingi þurfti snemma að verða
fullorðinn og sinna ýmsum
störfum heimilisins í Skaftfelli,
þar sem faðir hans hafði misst
annan fótinn eftir óhapp við
vinnu sína sem ungur maður á
sjó.
Ingi og kona hans Árný hófu
sinn búskap í Reykjavík eftir að
hafa verið saman frá því þau
voru aðeins 15 ára gömul.
Dvöldu þar stutt og fluttu aust-
ur á Fáskrúðsfjörð, í Miðbæ.
Tæplega tuttugu og eins árs var
hann orðinn faðir þriggja
kröftugra drengja. Þau byggðu
Á degi sem þessum reikar
hugurinn til tengdapabba míns
sem við kveðjum í dag. Hef
þekkt hann síðan ég var aðeins
átján ára gömul og flutti austur
á Fáskrúðsfjörð til hans Helga
míns.
Við bjuggum um tíma í kjall-
aranum hjá tengdaforeldrum
mínum og á þeim tíma gerðum
við Inga að afa, þá var hann 38
ára gamall. Hann sagði mér
það löngu seinna að hann hefði
nú ekki verið alveg tilbúinn að
verða afi svona ungur en tók
það að sjálfsögðu fljótt í sátt.
Hann var fljótur að kenna hon-
um Jóhanni Inga að kalla þau
afa glanna og ömmu skvísu.
Enda var hann svona töffaraafi,
sem fannst gaman að eiga flott-
an bíl og kitla aðeins pinnann.
Það var mikið áfall fyrir
Inga og okkur öll þegar þegar
Gummi heitinn lést í mótor-
hjólaslysi aðeins tuttugu og
tveggja ára gamall. Menn jafna
sig aldrei á svona lífsreynslu en
læra kannski að lifa með henni.
Ingi var mjög fjölhæfur,
bæði í huga og höndum, fékk
hugmyndir. Sumar þeirra sem
voru pínu „klikkaðar“ og þá
þurfti kona hans stundum að
kippa honum niður á jörðina.
Ein af hans hugmyndum var
t.d. að þegar við Helgi giftum
okkur, þá vildi hann helst halda
svona Hollywood-brúðkaup. En
brúðurin tilvonandi, með
þriggja mánaða gamla tví-
burana, var ekki til í mikinn
glamúr og athygli og umfangið
var minnkað til muna.
Inga fannst gaman að spila
músík og vildi stundum slá upp
fjöri þegar við komum í heim-
sókn og vildi spila þannig að vel
heyrðist. Þá varð nú stundum
styr um „volume“-takkann,
hann hækkaði og Árný lækkaði
með þessum orðum sem við
heyrðum svo oft: „Hættu þessu,
Ingi.“ Oft á kvöldin þegar við
bjuggum í kjallaranum þá sat
hann og spilaði á skemmtarann.
Það barst svo fallega niður til
okkar og sofnaði ég mjög oft út
frá þessu hugljúfa spili hans.
Eftir að Ingi greindist með
Alzheimers-sjúkdóminn and-
styggilega og hann farinn að
hafa veruleg áhrif á líf hans,
vildi hann að við færum með
þeim Árnýju, synir hans og við
tengdadæturnar, í reisu á með-
an heilsa hans leyfði. Fórum
við saman í siglingu um
Karíbahafið. Tveimur dögum
fyrir flugið til Flórída fór Ingi í
hjartaþræðingu, en fékk leyfi
frá læknunum að fara í ferðina
þrátt fyrir það.
Við nutum þess að vera öll
saman, í yndislegu heitu veðri
og sólríku. Í þannig veðri naut
Ingi sín. Hann var í raun sól-
ardýrkandi. Borðuðum við góð-
an mat og drukkum kokkteila.
Sátum á svölunum og hlust-
uðum á öldugjálfrið á kvöldin í
myrkri og 30 gráðum á meðan
við sigldum á næsta áfanga-
stað. Eignuðumst meira að
segja okkar eigið ljóð, að Inga
beiðni. Þar segir: „sameinuð
stöndum við öllsömul þétt“. Það
erum við svo sannarlega búin
að gera á þessum erfiðu vikum.
Ingi lagðist inn á Landspít-
alann tæpri viku fyrir jól og
greindist um jólin með krabba-
mein í lifur.
Nú, rúmum tveimur mánuð-
um eftir að við komum úr ferð-
inni okkar, er hann allur. Fyrir
vikið verður ferðin okkur enn
dýrmætari. Finnst hreinlega að
hann hafi einhvern veginn get-
að haldið aftur af veikindum
sínum til að komast í reisuna
með okkur.
En það er sama hversu menn
eru sterkir og miklir naglar, já-
kvæðir og lífsglaðir, það getur
enginn lifað lengi með tvo
svona erfiða og miskunnarlausa
sjúkdóma.
Um eitt er ég viss, að nú hef-
ur Ingi lagt upp í aðra siglingu
með öðrum ástvinum, þeim er
hann var viss um að hitta þegar
þessi stund rynni upp.
Góða ferð minn, kæri
tengdapabbi.
Hanna Bára.
Elsku afi minn.
Ég sit hér á kaffihúsi í hjarta
Brussel til að skrifa til þín. Ég
rétt náði að skrifa „Elsku afi“
áður en tárin tóku að streyma
og nú eru aðrir gestir kaffi-
hússins farnir að gjóa augunum
til mín.
Mér er þó sama, mér finnst
við hæfi að skrifa þessi orð til
þín hér innan um iðandi mann-
líf og ómandi tónlist. Þetta væri
staður að þínu skapi og mér
finnst eins og þú sért hér, lífs-
glaði afi minn með barnslega
hjartað. Hver heimsókn til þín
sem barn var nýtt ævintýri
uppfyllt af sköpunargleði. Við
sömdum sögur, sungum og lék-
um á skemmtarann, tókum upp
allskyns leikið efni og klipptum
tökurnar svo til þar til útkoman
var að okkar mati meistara-
verk. Þú gafst mér óbilandi trú
á eigin getu og sannfæringu um
að ekkert sé ómögulegt í þessu
lífi. Eitt sinn vorum við að
rúnta um bæinn þegar þú
spurðir mig hvort ég gæti ekki
tekið upp með þér nokkur
Celine Dion-lög. Þegar ég var
efins um að ég myndi valda því
svaraðir þú ákveðinn „þú syng-
ur miklu betur en hún!“ 10 ára
stelpuskottið var auðvitað í
skýjunum með þetta.
Svona varst þú, alltaf í liði
með okkur krökkunum sem í
þínum augum vorum fullkomin
og meira en það. Hjá þér mátti
alltaf hafa gaman og vera með
ærsl og læti, þú sagðir enda að
lífið væri til að hafa gaman af
því. Ein af mínum fyrstu minn-
ingum lýsir þessu vel. Ég var í
sundlauginni hjá þér og ömmu í
Orlando, hékk aftan á þér með
könnu í hendi og hellti yfir þig
hverri vatnsgusunni á eftir
annarri. Ég beið eftir því að þú
fengir nóg og segðir stopp, en
það kom aldrei að því. Þú hafð-
ir jafn gaman af þessu og
barnið.
Óteljandi ljúfar minningar
tengjast þér og ömmu. Þegar
ég dvaldi með ykkur eitt
sumarið á Fáskrúðsfirði og þú
lést mig dansa um sveitirnar og
bjóst til tónlistarmyndband við
lagið „Stína var lítil stúlka í
sveit“. Allar helgarnar sem við
barnabörnin fengum að gista
hjá ykkur og halda náttfatap-
artí þar sem við spiluðum tón-
list á hæsta styrk og klöpp-
uðum og sungum á nátt-
fötunum. Ferðin til Mallorca.
Þegar ég horfi til baka fyllist
ég óendanlegu þakklæti í þinn
garð og ömmu. Ég er líka óend-
anlega þakklát fyrir síðasta
daginn okkar saman. Hann var
ljúfsár en fullkominn. Við
hlustuðum á uppáhaldslögin
þín, héldumst í hendur, grétum,
hlógum og föðmuðumst. Við
vissum að þetta var síðasta
stundin okkar, þessi fallega
stund.
Og nú ertu farinn. Á sjálfan
Valentínusardaginn sveifst þú á
brott á vængjum ástarinnar
sem þú varst svo þétt umvaf-
inn. Í Brussel birti skyndilega
til eftir margar vikur af myrkri
og nístingskulda. Á heiðbláum
himni tók sólin að skína og
meðan ég ráfaði um og yljaði
mér við allar ljúfu minningarn-
ar um þig kom ég auga á nokk-
ur útsprungin blóm, þau fyrstu
á árinu. Ég hugsaði að þetta
táknaði að þjáningum þínum
væri lokið og þú værir nú á
friðsælum og fallegum stað,
sólríkum og blómstrandi. Með-
an ég horfði á blómin kom þessi
litla vísa til mín:
Dýrmætar horfnar stundir,
fylla nú hjarta mitt hlýju,
er verða okkar endurfundir,
við syngjum saman að nýju.
Guð geymi þig, elsku afi.
Þín
Harpa.
Ingi frændi kom mér alla tíð
fyrir sjónir sem hress náungi
og grallari, bæði orðheppinn og
gamansamur.
Ein fyrsta minning mín um
Inga frænda tengist jólatrés-
skemmtun í Skrúði, þar sem ég
nánast sturlaðist úr hræðslu
þegar hann var þar í gervi jóla-
sveins og reyndi að gefa mér,
öskrandi barninu, epli. Næsta
minning er að sjá hann troða
upp á þjóðhátíðardaginn með
söngtríói, syngjandi um Tótu
litlu létta á fæti. Þetta gerði
hann nánast að rokkstjörnu í
mínum barnshuga.
Það er ekki hægt að kalla
fram minningar um Inga
frænda án þess að minnast
bílatöffarans sem naut þess að
gefa í á austfirskum malarveg-
um svo buldi undir kagganum.
Kraftmiklir bílar voru ein af
hans ástríðum og átti hann þá
nokkra. Þetta voru bílar sem
skáru sig úr á götunum fyrir
átta strokka hljóminn og renni-
legar línur. Hann var flinkur
bílstjóri. Eitt helsta skap-
gerðareinkenni Inga var sköp-
unargáfan ásamt dugnaði og
áræði til að hrinda hugmyndum
sínum í framkvæmd og koma
þannig á legg eigin atvinnu-
rekstri eins og Rörasteypunni
og hótelinu í Snekkjunni. Hann
stendur fyrir hugtakið athafna-
skáld, frjór í hugsun, drífandi,
duglegur og hamhleypa til
verka.
En Ingi frændi var líka
næmur á líðan annarra. Hann
var ötull við að hlúa að fjöl-
skyldu sinni og vildi henni að-
eins það besta. Árný, æskuástin
hans og lífsförunautur, var alla
tíð skvísan hans og milli þeirra
ríkti ást, virðing og vinátta alla
ævi. Frá þeim er vaxinn
myndarlegasti ættbogi sem
samanstendur af mannvænlegu
fólki sem hann var stoltur af.
Ég hugsa með gleði í hjarta
til þess tíma þegar ég fékk að
starfa sem sumarstarfsmaður
Rörasteypunnar, þar sem
reyndi á þrek og styrk unga
fólksins undir leiðsögn Inga,
sem þarna hafði viðurnefnið
forstjórinn hinn fríði. Hann
hafði til að bera hæfilega
blöndu af ákveðni og prakk-
araskap. Ég minnist þess þegar
við fórum í vinnuna í morguns-
árið, sitjandi uppi á palli á
vörubílnum. Eitthvað sem
þætti athugavert í dag en þetta
voru okkar hamingjustundir.
Og að ekki sé talað um þegar
hlé var gert á vinnunni og
brunað út í fótbolta eða þegar
sementsbrettin voru notuð sem
byrgi í bófaleikjum sem reglu-
lega brast á með innan um
vinnutækin og sandstæðurnar.
Þarna var gaman að vera til og
forstjóranum leiddist heldur
ekki að vera á gólfinu með
þessum æskulýð sem steypti og
mótaði rör sem líklega þjóna
enn í holræsum fjarðanna aust-
firsku. Kaffitímarnir voru upp-
spretta gamansemi og sagna af
furðulegu fólki sem uppi hafði
verið á Fáskrúðsfirði og und-
arlegri háttsemi þess, þannig
að maður velti því fyrir sér á
stundum hvurslags samsafn af
furðufuglum hafði lifað og
starfað í þessu litla samfélagi.
Þarna naut sín vel frásagnar-
gáfa forstjórans sem hafði lag á
að gæða hverja sögu lífi og
töfrum.
Kallið kom nokkuð óvænt og
í raun allt of fljótt. Ég veit þú
hefðir kosið að fá lengri tíma til
að njóta lífsins með Árnýju og
fjölskyldunni en enginn fær
ráðið för. Eftir stendur minn-
ingin um góðan fjölskylduföður
og traustan mann sem alltaf
var tilbúinn að leggja öðrum
lið. Takk fyrir allt, elsku Ingi
frændi. „Hasta luego!“
Stefanía Guðmundsdóttir.
Ingi Sigurður
Helgason
Kær vinur okkar
og nágranni í 23 ár
hefur kvatt, það er
okkur mikill missir.
Frá fyrsta degi var hann okkur
hjálpsamur, alltaf brosmildur og
hress.
Hann gat svarað öllum okkar
spurningum í sambandi við húsið
sem við vorum að flytja í enda var
hann einn af þeim sem höfðu
byggt þetta hús.
Við munum alltaf minnast
Finns með gleði í hjarta og eft-
irsjá.
Minning þín lifir um ókomin
ár.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Finnur
Bergsveinsson
✝ Finnur Berg-sveinsson
fæddist 28. maí
1920. Hann lést 11.
febrúar 2019.
Útför Finns fór
fram 18. febrúar
2019.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna
tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin
stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta
sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Halldóra (Dóra) og Hannes.
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR JÖRUNDSSON
frá Ingjaldshóli,
verður jarðsunginn frá Ingjaldshólskirkju
laugardaginn 2. mars klukkan 15.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeir sem
vilja minnast hans vinsamlegast láti Björgunarsveitina Lífsbjörg
njóta þess. Fyrir hönd barna, tengdabarna, barnabarna og
langafabarna,
Margrét Þorláksdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BIRNA KRISTÍN ÞÓRHALLSDÓTTIR,
Hásteinsvegi 64,
Vestmannaeyjum,
lést 10. febrúar.
Útför hennar fór fram í kyrrþey frá Landakirkju
í Vestmannaeyjum.
Gylfi Anton Gylfason Linda Hrönn Ævarsdóttir
Ólafur Þór Gylfason Ingibjörg Arnarsdóttir
Unnur Heiða Gylfadóttir
Bjarki Týr Gylfason Sigríður Reynisdóttir
barnabörn og barnabarnabarn
Ástkær eiginmaður minn,
GYLFI THORLACIUS,
hæstaréttarlögmaður,
sem lést á Landspítalanum föstudaginn
22. febrúar, verður jarðsunginn frá
Dómkirkjunni mánudaginn 4. mars
klukkan 15.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Svala Thorlacius