Heimsmynd - 01.05.1989, Qupperneq 48

Rósína greifafrú elskar mann sinn
heitt þótt breyskur sé og persóna hennar
er með þeim frægustu í óperubókmennt-
unum. Hún er túlkuð af Olöfu Kolbrúnu
Harðardóttur, sem undanfarin ár hefur
vaxið sem söngkona við hverja nýja sýn-
ingu, rétt eins og íslenska óperan.
Reyndar segja þeir sem til þekkja að
hvorki óperan né söngskólinn, sem hún
er sprottin af, væru það sem þau eru í
dag hefði ekki Ólöf Kolbrún lagt þar
fram krafta sína.
Meðan verið var að æfa Brúðkaup
Fígarós fengum við tækifæri til að ræða
við hana um þá undraverðu uppbygg-
ingu sem á tíu árum skapaði hér trausta
óperuhefð úr engu, ef svo má segja. Hún
sagði okkur ýmislegt um eigið líf og
söngferil.
„Það var sýning á óperunni II Pagli-
acci sem nýstofnaður hópur, íslenska
óperan, efndi til í Háskólabíói 1979 undir
forystu Garðars Cortes, sem var upphaf-
ið að þessu öllu saman,“ segir Ólöf þeg-
ar við hittum hana eftir eina æfinguna.
„Ég hef oft hugsað um hvað það var
mikið kraftaverk að við skyldum hafa
verið komin af stað
áður en arfi hjón-
anna Sigurliða
Kristjánssonar og
Helgu Jónsdóttur
var skipt. Hefði
hópurinn okkar ekki
verið byrjaður að
starfa hefði auðvitað
engum komið til
hugar að úthluta
okkur nokkru. Þessi
heiðurshjón gáfu all-
ar eigur sínar til
menningarstarfsemi
og okkur, þessu
nýstofnaða óperufé-
lagi, var afhent mik-
ið fé, fjórðungur alls
arfsins, með því skil-
yrði að það rynni til
að kaupa eða byggja
hús, ekki í rekstur.
Garðar Cortes hafði
um nokkurt skeið
haft augastað á
Gamla bíói og festi
kaup á því um leið
og féð fékkst, seint á
árinu 1981.“
Þessi örlagaríka
Pagliacci sýning var
að mestu mönnuð úr
röðum kennara við
Söngskólann í
Reykjavík. Meðal
þeirra var Ólöf Kol-
brún sem söng aðal-
kvenhlutverkið á
móti Elínu Sigur-
vinsdóttur. Leik-
stjóri var yfirkennari
48 HEIMSMYND
f skírnarkjólnum.
skólans, Þuríður Pálsdóttir, og skóla-
stjórinn, Garðar Cortes, stjórnaði hljóm-
sveitinni. Hann ritaði einnig grein í leik-
skrá þar sem hann benti á að undanfar-
inn áratug hefðu íslendingar aðeins flutt
tvær óperur. Söngur nyti ekki ríkis-
styrkja eins og aðrar listgreinar enda
væri ekki einn einasti atvinnusöngvari
starfandi í landinu. Hann hét á sýningar-
gesti að leggja fram liðsinni sitt og skrif-
aði meðal annars: „Þú, kæri óperuunn-
andi, ert ekki aðeins áheyrandi hér í
kvöld, þú ert hluti af draumi söngv-
aranna um áframhaldandi starfsemi á
sviði sönglistar.“
„Þjóðleikhúsið átti samkvæmt lögum
að sýna eina óperu á ári,“ segir Ölöf
Kolbrún. “En mjög oft varð ekkert af
því vegna fjárskorts. Þegar við höfðum
fengið Gamla bíó biðum við ekki boð-
anna og fyrsta sýningin, Sígaunabarón-
inn, var sett upp tveim mánuðum síðar, í
janúar 1982. Við æfðum í vélsagarskrölti
og steinryki, því meira en tuttugu iðnað-
armenn voru á fullu að standsetja húsið
til sýningar. En allir hjálpuðust að, vinir
og vandamenn lögðu sitt af mörkum og
útkoman var bara góð. Þetta var samt
mikið basl lengi vel.
Arfurinn góði rýrn-
aði í verðbólgunni,
og það er ekki fyrr
en núna seinustu
mánuði sem mér
finnst grundvöllur
óperunnar vera orð-
inn nokkurn veginn
traustur. Þótt við
riðum enn á brauð-
fótum fjárhagslega,
þá höfum við sann-
að tilverurétt okkar,
óperugestum fjölgar
ár frá ári og koma
nú úr öllum stéttum
þjóðfélagsins og alls
staðar af landinu."
Vorið áður, 1981,
hafði óperan La
Boheme eftir
Puccini verið sett
upp í Þjóðleikhús-
inu, þar sem lýst er
listamannalífi við
rýran kost í París á
síðustu öld. Aðal-
hlutverk sungu Ólöf
Kolbrún og Garðar
Cortes. Eftir frum-
sýningu skrifaði
gagnrýnandi Pjóð-
viljans að söngvarar
hefðu staðið sig vel
eftir atvikum og gert
margt fallega, en
auðvitað væri ekki
hægt að gera miklar
kröfur. „Vitaskuld
höfum við seint efni
á að manna slíkar
Engin tónlist er betur til þess
fallin að hrekja burt þunglyndi
en sú sem streymdi undan
penna Mozarts.
Með foreldrum og yngri bróður. Frá vinstri:
Hörður Haraldsson húsasmiður, Haraldur, Ólöf og Aðalheiður Jónasdóttir.