Heimsmynd - 01.05.1989, Síða 91

ara Melstad kynntist Alfreð Gíslasyni þegar á
unglingsárunum í Gagnfræðaskólanum á Akur-
eyri, skömmu eftir að hann byrjaði að æfa hand-
bolta. Þau fóru svo saman gegnum menntaskól-
ann þar og hafa verið óaðskiljanleg síðan.
Hefur handboltinn aldrei komist upp á milli
ykkar?
Nei, aldrei. Ég hef frá upphafi fylgst með öllum
leikjum, sem ég hef getað sótt, æfingaleikjum
líka. Auðvitað finnst manni það ergilegt, þegar
maður hefur ákveðið að gera eitthvað eða fara
eitthvað með margra mánaða fyrirvara og svo er
tekið fram fyrir hendurnar á manni á síðustu stundu með því
að skyndilega er ákveðin æfing eða leikur. Það lærist þó fljótt
að láta þetta ekki fara í skapið á sér til langframa. Þegar mest
gengur á í handboltanum hlýtur daglegur heimilisrekstur að
hvfla að mestu á herðum konunnar, ekki ólíkt því sem er hjá
sjómannskonunni. En erfiðast verður þetta auðvitað fyrir
börnin, sem oft sjá lítið af pabba sínum langtímum saman.
Við kynntumst
því raunar fljótlega
að bæði verða að
taka mið af boltan-
um í áætlunum um
framtíðina. Eftir
stúdentspróf tók ég
að mér kennslu, en
Alfreð fór að spila
með unglingalands-
liðinu. Það ár var
hann meira og
minna fyrir sunnan.
Mér líkaði kennslan
vel og næsta ár
ákváðum við að fara
bæði í framhalds-
nám, ég í Kennara-
háskólann og hann í
Háskólann í sagn-
fræði, sem alltaf hef-
ur verið honum
áhugamál. Það gekk
bara nokkuð vel að
sameina námið og
handknattleikinn
fyrst í stað. Við fór-
um meira að segja í
sumarfrí saman
1981, en það hefur
ekki tekist síðan.
Það verður dýrðlegt
að komast í sumarfrí í sumar.
Við höfum ekki ákveðið neitt
sérstakt enn. Hvorugt okkar
gæti hugsað sér að liggja að-
gerðalítið á sólarströnd svo
vikum skipti. En við höfum
bæði áhuga á að gramsa í
gömlu drasli, skoða gamlar
byggingar, kynnast fornum
hefðum og gamalgrónum li'fs-
háttum. Ætli eitthvað slíkt
verði ekki ofan á þegar við
loksins tökum þetta langþráða
sumarfrí.
En svo erfitt sem það er að
aðlaga líf sitt ákvörðunum, sem maður ræður litlu eða engu
um, þá held ég að hitt sé þó erfiðara að vera einn, sérstaklega
þegar menn eru farnir að leika erlendis. Þar lærist fljótt að
ekki eru allir viðhlæjendur vinir. Vináttan endist gjarnan jafn-
lengi og hægt er að hafa gagn af þér. Síðan vill hún gjarnan
gufa upp. Þá er gott að eiga traustan vin til að ræða málin við.
Við höfum alltaf talað mikið saman og ég hef gjarnan haft þá
aðferð að vera heldur neikvæð í velgengninni en halda á loft
ljósu punktunum þegar illa gengur. Þannig getur konan orðið
kjölfesta og jafnað út sveiflurnar, temprað sigurvímuna, bætt
upp tapsárindin.
Hvað hafðir þú fyrir stafni á Þýskalandsárunum?
Ég var bara húsmóðir og líkaði það vel í fyrstu enda var
sonurinn aðeins nokkurra vikna gamall, þegar við fórum út.
En þegar um hægðist og ég hefði viljað fara út á vinnumark-
aðinn reyndist erfiðleikum bundið að fá atvinnuleyfi. Ef
minnst var á kennslu var bara hlegið, því atvinnulausir kenn-
arar skiptu tugum þúsunda bara í fylkinu Rheinland-Westpha-
len, þar sem við bjuggum. Þjóðverjar eru nefnilega hættir að
eignast börn, svo að
kennarana vantar
viðfangsefni. „Þriðji
hver Þjóðverji er
hundur,“ skýtur Al-
freð inn í samtalið,
þar sem hann á leið
um stofuna, og hlær
um leið og hann sér
undrunarsvipinn á
spyrlinum. „Þeir fá
sér nefnilega gælu-
dýr í staðinn fyrir
börn,“ bætir hann
við til skýringar og
hlær, um leið og
hann gengur út aft-
ur.
En þetta var lær-
dómsríkur tími.
Konurnar þarna
voru hlýðnar og
heimakærar og létu
bjóða sér margt það
þegjandi og hljóða-
laust, sem engin ís-
lensk kona hefði lát-
ið yfir sig ganga
mótmælalaust. Ég
var strax heldur illa
liðin af forystu-
mönnum liðsins fyrir
að æsa upp hinar konurnar.
Strákarnir fóru til dæmis alltaf
árlega í skemmtiferð að loknu
leiktímabili og ég reyndi að fá
hinar konurnar til að fara sam-
an í ferðalag á meðan. Að lok-
um runnu þær allar á rassinn
með það og það vakti nokkra
hneykslun, að ég skyldi standa
við mína áætlun og fara ein í
frí með litla strákinn. Hér er
þetta allt öðruvísi. Konur leik-
manna í landsliðinu halda
mjög hópinn, fara saman út
meðan þeir eru í kappleikjum
framhald á bls. 110
HEIMSMYND 91
Alfreð, Kara og Elvar, sonur þeirra
fyrir framan heimili sitt í
Tjarnargötunni.