Heimsmynd - 15.01.1990, Síða 60

Einn dýrasti kvöldklæðnað-
urinn framleiddur fyrir
kvikmynd á tímabilinu var
fyrir Marlene Dietrich í
kvikmyndinni Engill árið
1937. Dietrich fór í fýlu
þegar framleiðendur neit-
uðu að gefa henni kjólinn
að tökum loknum. Hann kostaði tæpa
fjögur þúsund dali í framleiðslu þá,
enda leit hann út eins og ofinn úr
skartgripum.
Arið 1929 ákvað tískuhönnuðurinn
Jean Patou í París að hækka mittislín-
una á kjólum frá mjöðmum upp í eðli-
lega hæð um leið og kjólfaldurinn var
síkkaður á nýjan leik. Þessi ákvörðun
Patous hafði afdrifaríkar afleiðingar í
Hollywood þar sem búningar eru oft
hannaðir löngu áður en kvikmyndin
birtist á tjaldinu og stöðva varð margar
kvikmyndir sem voru nær tilbúnar þar
sem stjörnurnar litu út fyrir að vera
mjög gamaldags í charlestonkjólunum
sínum. Paramount náði því að breyta
kjól stjörnunnar Ginger Rogers í tæka
tíð og sendi mynd af henni í blöð sum-
arið 1930 undir fyrirsögninni: Tískan í
myndalandi. Rogers var klædd í bleik-
an satínkjól með þröngu mitti og
ójafnri sídd. Eftir þessa snöggu bylt-
ingu Patou í París voru búningahönn-
uðir mjög á varðbergi, vildu ekki verða
aðhlátursefni kvikmyndagesta með
gamaldags búningum en urðu ekki fyr-
ir áföllum aftur fyrr en Dior sló í gegn
með byltingarkenndri tísku eftir stríð.
Búningar Hollywood-hönnuðanna
náðu stöðugt meiri fullkomnun eftir
því sem leið á áratuginn og þróuðust í
að verða siðfágaðri, þokkafyllri og ein-
faldari. Satín og silki voru nauðsynja-
vörur í þessari hönnun og kjólarnir oft-
Katharine Hepburn
árið 1933.
Katnarine
Hepburn
studdist við
eina slæðu í
Holiday 1938.
Hin undurfagra
Dolores del
Rio í kjól með
kögri árið
1935.
Ginger Rogers í
sígildum
kvöldklæðnaði frá
árinu 1937.
ast aðskornir, síðir og flegnir. Á móti
voru gerðar þær kröfur að stjörnurnar
væru lýtalausar í vexti. Gerðar voru
æðstu gæðakröfur til efnanna en einn
hönnuðurinn pantaði sérstakt silki frá
Lyon í Frakklandi. Þegar silki er ofið
með gull- og silfurþráðum er efnið kall-
að lamé og ágerðust vinsældir þess
mjög á fjórða áratugnum. Önnur töfr-
andi efni sem notað voru í glæsikjóla
stjarnanna voru pallíettur og perlu-
þrædd efni. Þar sem vinnuafl var ódýrt
í Hollywood gátu framleiðendur haldið
kostnaði niðri við gerð þessara glæsi-
legu kjóla en það tók um tvo mánuði
að perluþræða efni í einn kjól. Fyrir
vikið voru kjólarnir mjög þungir, oft
um tíu kíló, sem reyndist dansandi
stjörnum á borð við Ginger Rogers
mjög erfitt.
Einn frægasti perluskreytti kjóllinn
frá þessum árum er sá sem Adrian
hannaði fyrir Joan Crawford í mynd-
inni, Brúðurinn var rauðklædd, 1937.
Sagt er að Crawford hafi lést um nokk-
ur kíló við að bera kjólinn sem varð-
veittist fyrir tilviljun sökum þess að
einhver hjá MGM kvikmyndafélaginu
lagði hann í skúffu þar sem hann
gleymdist og geymdist. Perluþræddir
kjólar sem voru látnir hanga árum sam-
an slitnuðu að lokum.
Pallíettukjólar urðu stöðugt vinsælli
eftir því sem leið á áratuginn og svartir
pallíettukjólar, tákn konunnar á nætur-
klúbbunum. voru hámark glæsi-
mennskunnar. Við flesta þessa kjóla
voru hanskar sem náðu langt upp á
upphandleggina. Siffonefni, létt silki
eða gerviefni náðu vinsældum, tákn
léttleika og viðkvæmni. Snið slíkra
kjóla voru einfaldari enda hæfðu þeir
öðrum hlutverkum en femme fatal.