Heimsmynd - 01.06.1992, Blaðsíða 89

sem misnotaði það. Dóttir mín er
bara lítið barn sem eins og við,
foreldrarnir, treysti þessum
manni.“
Móðirin segist vantreysta rétt-
arkerfinu og vera orðin svartsýn á
að maðurinn sem misnotaði dótt-
ur hennar fái makleg málagjöld
en málið verður ekki dómtekið
fyrr en að ári. „Ég er reiðust inni
í mér yfir því hvað þessir menn
virðast fá væga dóma sem oft eru
að mestu skilorðsbundnir. Mér
finnst það mikil niðurlæging fyrir
íslenskt þjóðfélag að ekki skuli
vera tekið harðar á svona málum.
Hér á íslandi geta menn nánast
leikið sér að börnum eins og þeir
vilja, setið inni nokkra daga og
haldið svo áfram. Mér fannst
barnaverndarnefnd ekki heldur
hafa staðið sig nógu vel í mínu
máli því þótt formlega sé það hún
en ekki við sem kærum málið þá
þurfti ég að berjast sjálf fyrir máli
dóttur minnar til að halda því
gangandi.“
etta hefur haft mikil
áhrif á heimilislífið og
samband þeirra
hjóna. „Kynlíf var al-
veg út úr myndinni,
okkur fannst það
bara eitthvað ljótt.
Við þurftum að setj-
ast saman í ró og
næði og byrja á því að
halda utan um hvort
annað. Maður verður
að byrja á grunni eftir svona lag-
að. Það ruglast allar tilfinningar,
hatrið og reiðin verða svo rosa-
leg. Nú orðið þori ég hvergi að
skilja dóttur mína eftir nema hjá
mömmu. Maður hefur heyrt svo
ótrúlega ljótar sögur, eftir að hafa
orðið fyrir þessu sjálfur. Ég veit
ekki hvar ég hef verið til þessa, ég
hafði ekki hugmynd um hversu
hrikalegir hlutir geta gerst.
Ódæðismennirnir eru svo hundr-
að prósent vissir um að börnin
muni ekki segja frá. Það þarf
jafnvel ekki að hóta þeim eins og
þessi maður gerði við dóttur
mína. Börn vita að þetta er rangt
en hafa verið niðurlægð þannig
að þeim finnst þau ekki geta sagt
frá. Litlar stelpur sem verða fyrir
kynferðislegri áreitni árum sam-
an, en segja ekki frá, geta liðið
hrikalegar sálarkvalir og leiðast
oft út á rangar brautir í lífinu. Til-
finningalíf þeirra er í rúst. Sumar
reyna að segja frá en það er ekki
hlustað á þær. Ég held að það sé
mjög erfitt að komast yfir slíka
höfnun. Dóttir mín hefði sjálfsagt
aldrei sagt frá nema vegna þess
að hún fór að ræða þessi mál við
níu ára vinkonu sína sem hafði
„Þarna sátu
allir saman
en samt gat
harm gert
það sem
hann vildi án
þess að hún
þyrði að segja
írá. “
Hann haíði
misnotað
hana í þrjú
ár, síðan hún
var íimm eða
sex ára.
líka orðið fyrir áreitni, þó ekki
eins alvarlegri. Það var hins vegar
ekki fyrr en hálfu ári síðar að vin-
konan sagði móður sinni frá því
sem hún hafði orðið fyrir og lauk
frásögninni með því að segja að
það hafi miklu verra komið fyrir
vinkonu sína. Móðir stúlkunnar
talaði við dóttur mína og sagði
henni að hún yrði að segja mér
frá þessu en hún þorði það ekki
og vildi að mamman hringdi í
mig.“
Mæður barna sem verða fyrir
kynferðislegu ofbeldi finna oft
fyrir gagnrýni í sinn garð og þær
raddir sem halda því fram að
mæðurnar hljóti að gruna eitt-
hvað ætla seint að þagna. „Hvaða
eðlileg móðir myndi láta slíkt við-
gangast ef hana grunaði eitthvað?
Það er svo mikill barnaskapur að
segja svona. Ég var til dæmis
mjög reið móður minni því henn-
ar fyrstu viðbrögð þegar ég sagði
henni hvað hafði gerst voru að
spyrja mig hvernig í ósköpunum
ég gæti látið þetta koma fyrir og
hvort mig hafi ekkert grunað.
Þetta var mikil ásökun í minn
garð, en hún sagði þetta í algjöru
hugsunarleysi og við höfum rætt
þetta síðan.“
„Það sem skiptir mestu máli er
að hjálpa dóttur okkar til að
verða hún sjálf aftur en það er
langt í land. Það er svo skrítið, að
ef hún sæti hérna með mér þá
væri hún svo eðlileg, ánægð og
kurteis, en um leið og við gengj-
um út og hún væri orðin ein með
mér myndi slokkna á henni. Þá
verður hún svo döpur, hugsi og
alltaf svo hrædd. Við verðum að
vera mjög vakandi yfir henni í
framtíðinni. Hún á eftir að kom-
ast á gelgjuskeiðið og þá vaknar
þetta allt upp aftur og þá þarf
hún að fara aftur til sálfræðings."
að hefur gengið á
ýmsu í lífi þessarar
ungu telpu og fjöl-
skyldu hennar undan-
farna mánuði. Hún er
að því leyti heppnari
en mörg börn í hennar
sporum því hún sagði
frá og hefur auk þess
mikinn stuðning frá
fjölskyldu sinni. Því
miður eru enn börn
sem ekki hafa getað létt á hjarta
sínu og fengið þá hjálp sem þau
þurfa og án efa þrá. Hversu stór
þessi hópur er er ómögulegt að
segja til um. Kynferðisleg misnotk-
un barna er samfélagslegt mein
sem ekki verður upprætt nema
með sameiginlegu átaki og því að
hver og einn taki ábyrgð á börnum
og ungmennum í umhverfi sínu.M
HEIMSMYND 89