Heimsmynd - 01.06.1992, Blaðsíða 88

þær mæðgur voru ekki kallaðar í
viðtal fyrr en móðirin hafði að
eigin sögn rifist og skammast til
að koma málum áfram. Að því
búnu var stúlkan send í læknis-
skoðun niður á Landsspítala þar
sem kom í ljós að ódæðismaður-
inn hafði skaddað hana, með
fingrum og einhverjum hlutum.
„Þetta er ekkert vafamál. Ekkert
átta ára barn gæti búið til sögur
eins og þær sem hún segir. Hann
þuklaði hana, sleikti og tróð ein-
hverju upp í kynfæri hennar
þannig að hana verkjaði marga
daga á eftir.“ Það tekur á móður-
ina að þurfa að segja frá þeim
óhugnaði sem dóttir hennar
þurfti að þola.
egar hún hugsar til
baka man hún eftir
ýmsu í fari dóttur
sinnar sem hún getur
skýrt núna en gat
ekki þá. „Ég fór til
dæmis með hana til
læknis í febrúar 1989
vegna magaverkja.
Hún fór allt í einu að
fá svo mikla maga-
verki og martraðir á
næturnar. Heimilislæknirinn fann
ekkert sem gæti skýrt verkina svo
að tveimur mánuðum seinna var
hún lögð inn á Landakot. Þar
voru teknar af henni röntgen-
myndir hátt og lágt og athugaður
botlanginn en það datt náttúru-
lega engum í hug að þetta gæti
verið eitthvað andlegt. Nú eftir
að hún hefur sagt frá eru erfið-
leikar hennar og vanlíðanin yfir-
þyrmandi, stundum er ég nánast
komin að því að gefast upp. Það
brjótast fram ofsafengnar tilfinn-
ingar hjá henni, hún er skapstygg,
grætur og þarf mikla hlýju. Það er
ekki lengur nóg að fara með fað-
irvorið og eina litla bæn heldur
verðum við oft að halda utan um
hana þangað til hún sofnar. Hún
á hrikalega erfitt og við erum
meira og minna allan sólarhring-
inn á fullu í kringum hana. Það er
fyrst núna sem mér finnst eins og
að hún sé farin að róast dálítið."
Stúlkan hefur gengið til sál-
fræðings, Aðalsteins Ingólfssonar,
sem þær mæðgur telja að hafi
hjálpað mjög mikið. Jafn ótrúlegt
og það kann að hljóma þá verða
foreldrar barnsins að bera kostn-
að af sálfræðiþjónustu auk alls
annars sem til fellur. Móðir stúlk-
unnar varð að skipta um starf
vegna þess að hún gat ekki lengur
sinnt fyrri vinnu sinni sem var
mjög krefjandi og þoldi ekki
miklar fjarvistir. Fjárhagur fjöl-
skyldunnar hefur versnað af þess-
um sökum og nefnir hún sem
Jaín ótrúlegt
og það kann
að hljóma þá
verða íoreldr-
ar barnsins
að bera sjálíir
allan kostnað
aí læknis- og
sálírœðiþjón-
ustu.
dæmi að vikuleg laun hennar sem
voru að jafnaði átján til tuttugu
þúsund krónur útborguð laun fari
nú allt niður í sjö þúsund ef hún
hefur þurft að vera mikið fjarver-
andi vegna dóttur sinnar. „Ég hef
orðið að taka frí til að fara með
hana í læknisskoðun, til sálfræð-
ingsins eða bara vegna þess að
henni líður svo illa að ég get ekki
farið frá henni. Maður lætur barn-
ið ganga fyrir þegar það á svona
bágt. Þetta er vissulega mikill
kostnaður, en mér er alveg sama,
ég myndi fara með hana til sál-
fræðings þótt það kostaði tíu þús-
und í hvert sinn en ekki tvö þús-
und og átta hundruð.“ Hún viður-
kennir þó að sér finnist þetta mjög
óréttlátt, nær væri að láta þá sem
brjóta gegn barninu borga.
„Ég lofaði dóttur minni því að
hún þyrfti aldrei að sjá þennan
mann aftur meðan hún væri að
vaxa úr grasi. Þess vegna hef ég
þvertekið fyrir að hún beri vitni
gegn honum í málinu, eða eins og
lögreglan stakk upp á, bendi á
hann í hópi nokkurra karlmanna.
Nú spyr hún oft á dag, af hverju
hann sé ekki í fangelsi því hún er
alltaf hrædd um að hann komi.
Hann hefur ekki verið settur í
gæsluvarðhald, ekki í fimm mín-
útur. Fyrst neitaði hann öllu. En
þegar ég sagði lögreglunni frá því
að síðastliðið sumar hefði hann
orðið uppvís að því að reyna að
nauðga þrettán ára dóttur vinnu-
félaga síns í útilegu viðurkenndi
hann að hafa nokkrum sinnum
þuklað dóttur mína í gegnum föt-
in. Þessi tilraun til nauðgunar var
ekki kærð, en hann var handtek-
inn af lögreglu og eftir að þetta
gerðist hefur hann ekki verið vel-
kominn inn á mitt heimili. Kona
hans, sem er náskyld manni mín-
um, kom hins vegar oft með
strákana. Ég held að hún hafi
aldrei haft hugmynd um hvernig í
pottinn var búið enda flutti hún
með drengina til móður sinnar
þegar hún frétti þetta og hefur
ekki talað við hann síðan.“ Mað-
urinn sem um ræðir tengist að
sögn móðurinnar skemmtistað í
bænum þar sem hann hefur að-
gang að stórum hópi ungra
stúlkna, þrettán til fjórtán ára.
Hún telur sig vita að hann notfæri
sér þessa aðstöðu óspart. Hún tel-
ur fulla ástæðu til að taka hart á
máli hans og bendir á að hann sé
ekki veikur og hafi fulla stjórn á
eigin lífi. „Þessir menn eru að
mínu mati bara ótíndir glæpa-
menn. Mér finnst ljótt að segja
við barn sem hefur lent í þessu að
maðurinn eigi bágt. Það er gert
svo lítið úr barninu með því að
segja þetta, það á bágt, ekki sá
88 HEIMSMYND