Litli Bergþór - des. 2018, Síða 39

Litli-Bergþór 39
Það var sjaldan messað á sumrin á þessum
árum, en þó kom það fyrir. Kirkjan var og er lítil
og falleg en óupphituð. Þarna upp í turninum voru
klukkurnar og í nokkur ár verpti þarna
máríuerla enda klukkunum ekki
hringt nema þegar boðað var
til guðsþjónustu. Þegar messað
var komu flestir inn í kaffi og
ræddu málin. Fyrsta messan er
mér mjög minnisstæð. Það hafði
verið kosinn nýr prestur, sr. Guðmundur Óli
Ólafsson og fólk fjölmennti mjög til þess
að hlusta á kenningu nýja prestsins. Ég
man að í ræðunni hafði hann orð á því
að nútímamenn töluðu mikið. Svo stríddi
Svenni bróðir þinn mér á því allt sumarið
að ég væri nútímamaður af því að ég talaði
mikið. Skúli var oddviti og margir þurftu
að hitta hann af þeim sökum. Svo komu
nágrannarnir mikið, sérstaklega fólkið
frá Hvítárbakka og Ásakoti. Heima við
hjá Hvítárbakka var rétt og þar var rúið
á vorin, reyndar var rétt í Grænaskarði og víðar
var féð rúið og lömb mörkuð. Á Galtalæk voru
börnin Jonni og Unna á svipuðum aldri og ég svo
ég kynntist þeim nokkuð.
Á sunnudögum var oft farið í útreiðartúra
enda var ég mikið fyrir hesta. Krakkarnir voru
misjafnlega mikið fyrir hesta og sumir voru frekar
hræddir við að fara á hestbak. Þeir hefðu átt að
leita sér sumardvalar annars staðar. En flestir
fengu þá afþreyingu sem þeim hentaði.
Þú spyrð mig að því hvernig heimilslífið hafi
verið eða hvað mér er minnisstætt úr daglega
lífinu. Þegar ég kom fyrst, vorið 1955 voru
þau Svenni og Sigga nýgift. Þau bjuggu í einu
herbergi á miðhæðinni, en Svenni var farinn að
efna til húsbyggingar sem eðlilegt var. Guðrún
fæddist svo veturinn eftir, svo það voru þarna
tvær fjölskyldur fyrstu sumrin sem ég var þarna.
Það var alltaf töluvert af vinnufólki. Ég man
eftir Guðmundi Stefánssyni bróður Siggu, Jóni
„sterka“ Guðlaugssyni maraþonhlaupara. Hann
hefur sagt þér að þarna hafi hann átt gott atlæti,
en hann átti víst erfiða æsku. Það verð ég að segja
að aldrei var gert grín að þeim sem voru minni
máttar. Ég man eftir minka-Gvendi, Guðmundi
Gunnarssyni frænda mínum. Hann hafði mikla
veiðináttúru og þjálfaði heimilishundinn til að
þefa uppi minka og það voru verðlaun fyrir hvern
veiddan mink. Svo var Haukur Daðason í eitt ár,
skemmtilegur og töluverður gæi. Hann var mjög
barngóður, við hændumst að honum.
Við strákarnir sváfum uppi á lofti, sem kallað
var. Þar voru fjögur rúm og ágætt að vera. Þarna
voru líka stúlkur sem ég man eftir, t.d. Guðný
Jónasdóttir(Guðmundssonar) úr Reykjavík
sem var í tvö eða þrjú sumur og Ragnhildur
Benediktsdóttir úr Hafnarfirði, sem var líka
eitthvað viðloðandi sveitina lengi. Svo voru
krakkar sem stóðu skemur við en sumir
voru þó mjög lengi viðloðandi heimilið.
Það var sem sagt mjög fjölmennt við
eldhúsborðið og hefur þurft mikið að elda
ofan í okkur. Í eldhúsinu var olíueldavél ; AGA
og þetta hefur verið kostagripur því aldrei bilaði
hún. Þarna í kjallaranum var búr þar sem
reynt var að hafa kalt eftir því sem hægt
var, þarna var þvotthús og hefur mikið
þurft að þvo, því við vorum alltaf úti,
ekki alltaf mjög hreinleg. Annars man ég
lítið frá því en þær Sigga og mamma þín
hafa séð um það.
Ég á sem sagt góðar minningar frá
þessum árum og mér leiddist aldrei. Ég
er ekki frá því að sumum hafi leiðst, sem
Magnús Gunnarsson í vorverkum við Urriðaá.
Páll Skúlason á gömlum Ferguson.
Ég man líka
eftir Jóni sterka.
Karl í krapinu.