Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2015, Blaðsíða 5

formannspistill02/03
Gera má ráð fyrir að aðrir samningar verði svipaðir að lengd og
sá sem úrskurðaður var af gerðardómi, eða til mars 2019. Það gefur
okkur fjögur ár þar sem við verðum ekki í beinni kjarasamningagerð
að því gefnu að samningar haldi á vinnumarkaði. Þann tíma vona ég
að við hjúkrunarfræðingar getum notað til að vinna að uppbyggingu
heilbrigðiskerfisins, að faglegri þróun hjúkrunar og að því að bæta
orðræðuna um heilbrigðiskerfið og hjúkrunarstarfið sjálft.
Í verkfallinu kom í ljós að víða er pottur brotinn í hvernig mönnun
hjúkrunarfræðinga er á heilbrigðisstofnunum landsins. Þó að vitað
væri að mönnun hafi versnað og álag hafi aukist var ástandið verra en
við töldum. Víða var mönnun hjúkrunarfræðinga í verkfalli sú sama
og hún er dagsdaglega og á einstaka deildum var mönnunin betri. Í
ljós kom að nemar eru látnir taka allt of mikla ábyrgð og jafnvel slíka
að þeir vinna líkt og útskrifaðir hjúkrunarfræðingar án þess að hafa til
þess leyfi, þekkingu eða færni og án fullnægjandi eftirlits.
Í síðustu viku hélt Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga boð til að
bjóða nýútskrifaða hjúkrunarfræðinga velkomna í félagið. Ég ræddi
við allnokkra sem þar voru og höfðu þeir flestir sömu sögu að segja.
Þeir væru látnir bera allt of mikla ábyrgð miðað við það að þeir hefðu
takmarkaða reynslu. Þeir voru látnir vera einir á vakt með þriðja árs
hjúkrunarnema og tóku þannig ábyrgð á allri hjúkrun á deildinni.
Margir þeirra höfðu verið í hlutverki vaktstjóra, tekið ábyrgð á of
veikum sjúklingum án nægilegs stuðnings, eða hreinlega verið hent í
djúpu laugina.
Þetta er ekki sú byrjun sem við viljum að nýútskrifaðir hjúkrunar-
fræðingar fái þegar þeir taka sín fyrstu skref sem hjúkrunarfræðingar.
Það hlýtur að vera vilji okkar allra, hvort sem við erum stjórnendur
eða almennir hjúkrunarfræðingar, að nýútskrifaðir hjúkrunar-
fræðingar og hjúkrunarfræðinemar fái þá tilfinningu að þeir séu
öruggir, fái verkefni við hæfi og tækifæri til að þroskast í starfi með
stuðning reyndra hjúkrunarfræðinga. Þannig eflast þeir í starfi og
verða frábærir fagmenn í hjúkrun sem veita skjólstæðingum okkar
framúrskarandi og örugga hjúkrun.
Það er undir okkur sjálfum komið að tryggja að mönnun hjúkr-
unarfræðinga sé á þann hátt að hæfnin á hverri vakt sé slík að við
getum veitt örugga og góða hjúkrun. Kenning Patriciu Benner, um
klíníska hæfni hjúkrunarfræðinga, er gott dæmi um hvernig skipta má