Gríma - 01.11.1929, Qupperneq 72

52
LOÐINKINNA TBÖLLKONA
hendi. Kaus hún sér heldur bráðan bana, en að kom-
ast í klær jötunsins. Skessan skipar nú Helgu að
taka af sér krossinn, því að hún þorir ekki að snerta
hann sjálf frekar en sonur hennar. Helga segist ekki
geta það með nokkru móti. Skessa trúir því ekki, og
hótar henni bráðum bana, ef hún hlýði því ekki. En
Helga segir hið sama, og svarar því, að hún megi
gjarnan drepa sig, því að það vilji hún heldur en að
kveljast lengi í trölla höndum. Þá gerir skessan sig
blíða í máli, og heitir henni öllu fögru; segist hún
skuli sýna henni öll auðæfi sín, og gefa henni þau,
ef hún geti gefið einhver ráð til þess að losa kross-
inn af hálsi hennar. Síðan fer hún með hana inn í
lítinn afhelli. Standa þar tvær járnkistur stórar.
Skessa lýkur þeim upp, og voru þær fullar af gulli
og gersemum. Varð Helga frá sér numin, að sjá
slíka auðlegð og jafn-fagra dýrgripi samankomna á
einum stað. Meðan skessan er með Helgu í afhellin-
um, sundrar Lappi hesti hennar, og ber síðan á
glæðurnar hrossfallið sundurlimað. En þegar steikt
er, setjast þau mæðginin að all-ríflegri máltíð. Lízt
þá Helgu unnustinn næsta ófrýnn, er hann var að
háma í sig hrossaketið. Ekki þáði hún neitt af ket-
inu, þótt þau byði henni það. Situr hún hjá á meðan
og hugsar mál sitt. Þá dettur henni allt í einu ráð
í hug. Hún hafði oft heyrt getið Þorgeirs karlsson-
ar, og þess, hversu mikill hann væri og sterkur, og
þótti sem sér mundi mega verða styrkur að því, ef
hún nyti liðs hans, þótt eigi hefði hann vöxt né hálft
afl á við skessuna eða son hennar. Þá tekur hún til
máls og segir skessu, að hún viti einn mann, sem
hafi þor til þess að leysa af sér eldstein þann, sem
hún beri á hálsinum. Skessa verður glöð, er hún