Gríma - 01.11.1929, Side 99

ÚTBURÐUR SEGIR TIL SIN ié
unni, kom þeim saman um að ganga á hljóðið.
Gengu þau svo stundarkorn, án þess að verða nokk-
urs vör, en heyrðu allt af veinið eins og áður. Að
lokum voru þau komin inn í botn á gildraginu; var
þar mosafláki nokkur og undir honum heyrðu þau
nið af vatni. Af því að þau voru orðin þyrst, fór
stúlkan að róta upp mosanum til þess að komast að
vatninu, en áður en varði hljóðaði hún hástöfum og
kaliaði: »Hvað er hér?« Piltar fóru að gæta að og
varð hverft við, því að undir mosahulunni lá beina-
grind af ungbarni, sem hulið hafði verið vandlega,
en kom nú í ljós við rótið. »Guð komi til!« sagði
stúlkan, »þetta hefur hún Gunna gert í fyrra vor;
þá vildi hún allt af vera hér ein að tína«. Þeim kom
saman um að láta Gunnu ekki verða neins áskynja
um beinafundin, en taka beinin og jarða þau í kyr-
þey heima á Eyjadalsá1, því að þá var þar kirkja.
Létu þau beinin í einn grasapokann og skunduðu
heim að tjaldinu. Þangað var Gunna komin með
poka sinn og þóttist hafa aflað mikilla grasa, en
sýndist vera lítið í pokum hinna; einkum furðaði
hún sig á, hvað lítið var í einum pokanum og var
það einmitt sá, sem beinin voru í. Hún greip til pok-
ans í gáska og fór að skoða í hann, en um leið og
hún snerti við beinunum, rak hún upp ógurlegt
hljóð og varð samstundis fárveik; bað hún fólkið í
guðs bænum að flytja sig heim. Annar piltanna fór
þegar heim að Eyjadalsá og sagði, hversu komið
væri; var Gunna sótt á hesti og flutt heim. Hún ját-
aði þegar fyrir presti, að árinu áður hefði hún alið
lifandi barn á laun á grasafjallinu, kæft það í lind-
inni og hulið mosa. Eigi kvaðst hún hafa kennt jóð-
1 Kirkjan á Eyjadalsá var með konungsúrsk.felldafárið!857.