Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1995, Blaðsíða 34

Viðtalið:
Svipmynd af samferðamanni
Guðmundur Magnússon í viðtali við Margréti Guðmundsdóttur.
Við Sléttuveg 3 í Reykjavík stend-
urhús S.E.M., Samtaka endur-
hæfðra mænuskaðaðra. Húsið er
byggt fyrir fólk í hjólastólum. Þar á
fyrstu hæð býr Guðmundur Magnús-
son, leikari sem í blóma lífsins varð
fyrir slysi í París og lamaðist fyrir
neðan mitti. Guðmundur býr ekki einn
í íbúð sinni því hann á fádæma vina-
legan hund, sem heitir Bubbi. Guð-
mundur er fæddur í Reykjavík 6. júlí
1947, móðir hans er Húnvetningur en
faðir er Reykvíkingur. Hann er elstur
þriggja bræðra. Fyrstu æviárin bjó
fjölskyldan á Norðfirði og Guð-
mundur er ekki frá því að þar hafi
hann fengið fyrsta rauða blóðið í
æðarnar. Bernsku- og unglingsárin
liðu við leik og störf svona eins og
hjá okkur flestum og fjölskyldan flutti
aftur til Reykjavíkur. Að landsprófi
loknu fór Guðmundur í Menntaskól-
ann í Reykjavík, en fann sig þar ekki
og hætti.
s
Arið 1965 ákvað hann að fara í
Leiklistarskóla ríkisins að hluta
til af áhuga og eins til að finna út hvað
það var sem hann vildi, hann vildi
verða leikari og ekkert annað. Eða
eins og hann segir sjálfur “Ég varð
alveg heillaður af leiklistinni -
leiklistin er lífsstíll”. Og við þennan
lífsstfl kunni Guðmundur. Ég spurði
Guðmund hvað það væri við
leiklistina sem hann hefði fallið fyrir?:
"Þú ert að glíma við hlutverk sem
stundum eiga ekkert skylt við sjálfan
þig, en stundum svo lík að erfitt er að
greina á milli. Leiklistin er í raun
stöðug áskorun og maður verður að
þora að setja sig í spor sögupersón-
unnar hver sem hún er. Til þess að það
takist verður viðkomandi að hafa góða
blöndu af vinnusemi, æðruleysi og
pínulitlu kæruleysi”. Og ég held að
mér sé alveg óhætt að fullyrða að
Guðmundur hefur góða blöndu af
þessu. Árið 1968 útskrifaðist Guð-
mundur úr Leiklistarskóla ríkisins og
fór að starfa hjá Leikfélagi Reykja-
víkur, vann einnig töluvert fyrir
útvarpið og var í þrjú ár hjá Þjóð-
Guðmundur Magnússon
leikhúsinu. Tuttugu og eins árs var
Guðmundur kvæntur og tveggja barna
faðir. Hann var kvæntur Helgu Step-
hensen, leikkonu. Þau slitu samvistum
en áttu saman tvo syni, Þorstein og
Magnús.
að togaðist alltaf á í Guðmundi
að læra meira. Hann sagðimér
að einn af þeim “komplexum” sem
hefðu hrjáð hann um dagana hefði
verið “menntunarkomplex”. Við því
var ekki nema eitt að gera. Drífa sig
til útlanda og læra. Frakkland varð
fyrir valinu og haustið 1975 pakkaði
Guðmundur niður og hélt til Parísar.
Þar settist hann í háskóla og fór að
læra kvikmynda- og sjónvarpsfræði.
En það fór fyrir Guðmundi eins og
mörgum námsmanninum, buddan
tæmdist og ekki annað að gera en að
fara heim, reyna að komast á sjóinn
og hala inn smá aura svo hægt væri
að halda náminu áfram, en Guð-
mundur hafði oft áður verið til sjós á
sumrin. Hann gerði líka meira en að
vera á sjónum. Þetta sumar fór hann
upp á Akranes og leikstýrði þar verk-
inu Puntila og Matti með Skagaleik-
flokknum. Seinna, eftir slysið, sýndi
svo flokkurinn verkið í Þjóðleikhús-
inu einu sinni, til styrktar Guðmundi.
Allir sem að þeirri sýningu stóðu gáfu
vinnu sína, og þar fékk Guðmundur
bróðurpartinn fyrir bflnum sem hann
eignaðist.
Um haustið voru komnir svolitlir
peningar í budduna svo Guð-
mundur hélt aftur til Parísar til að taka
upp þráðinn við námið, en þá tóku
hlutirnir aðra stefnu. Á þessum tíma
var Guðmundur á fullri siglingu í
lífinu og efaðist ekki um að geta tekið
hverri þeirri áskorun sem lögð yrði
fyrir hann. Og draumurinn um að
komast í kvikmyndastjórnun, sem
hafði þrengt sér æ meir og meir inn í
hugann, var nú orðin að skýru og
ákveðnu markmiði til að keppa að.
Guðmundur segir svo frá: “ 6.
Með Steindóri Hjörleifs eftir frumsýningu Á furðuslóðum.
34