Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1995, Blaðsíða 43

Löngumýrarskóli eins og Ingibjörg skildi við hann 1967.
mötuð oft á dag á sömu fregnum: ítar-
legum frásögnum um ógæfu ein-
hverra einstaklinga. En það verður lík-
lega ekki af mér skafið að ég er fremur
matvönd. Það eru e.t.v. aðrir íslend-
ingar en ég sem telja að þetta sé holl
og mannbætandi andleg næring.
✓
Anægjuleg er vissan um að Is-
lendingseðlið er enn þróttmikið
og göfugt. Það er hollt fyrir þjóðina
að vita að ýmsir góðir drengir leggi
líf sitt í hættu til líknar- og hjálpar-
starfa fyrir þá sem í háska eru staddir.
Hvers vegna eru margir ferðamenn -
innlendir og utlendir - að flækjast hér
upp um fjöll og firnindi í erindisleysu,
oft í illri færð og óvissu veðurfari?
Gjalda þeir leitarmönnum laun? Eða
hverjir gera það? Það munu fleiri en
mínir ágætu nemendur sem lesa bréf
það sem nú birtist. Fleiri ættjarðarvin-
ir en ég þekki munu gjöra það. Enginn
þeirra mun kjósa að íslensk þjóðar-
auðna fljóti sofandi að feigðarósi. Eg
mun bera hér fram nokkrar spumingar
sem ég bið ykkur að íhuga með
gaumgæfni. Hvaða orsakir geta legið
til þess að góð og saklaus böm geta
orðið að hættulegum afbrotamönn-
um? Hafa þau átt nægilega skilnings-
ríkt og ástúðlegt heimilisathvarf á
mótunarárum? Hafa þessi börn verið
alin upp í hóflegum aga? Hafa þau
lært að láta á móti sjálfum sér? Er sá
þakklætisverður sem þrengir sýni-
kennslu í manndrápum og öðrum
glæpum inn á íslensk heimili? Otti fer
vaxandi meðal erlendra þjóða í þessu
málefni. Erekki nauðsynlegt að rann-
saka æviferil afbrotamanna alveg frá
frumbemsku? Menn geta orðið fyrir
því óláni að verða öðrum að bana í
einhvers konar ógáti eða fljót-
færni.Getur þetta ólán sett alvarlegt
strik í æviferil góðra mannsefna. Við
munum öll telja að eitthvað gott búi í
öllum mannssálum, einnig í sálum
afbrotamanna. Það góða sem býr í
sálum fanga og þeirra sem dvelja á
drykkjumannahælum þarf að þroskast
og vaxa svo að þeir verði síðar að
nýtum mönnum í þjóðfélagi okkar.
Ekki vil ég ætla að fangelsisprestar
og forstöðumenn fangelsa og drykkju-
mannahæla bregðist skyldu sinni. Þeir
munu eflaust reyna að hafa mannbæt-
andi áhrif á vistmenn sína. En fólk á
fyrrnefndum heimilum þarf að læra
einhverja nytsama iðju, sem verður
því að liði seinna á ævinni. Eg tel það
algjöra óhæfu að láta unga afbrota-
menn, sem eitthvað hefur orðið á í
ógáti, hafa náin kynni í fangabúðum
við forherta glæpamenn. Það verður
ekkert betrunarhús fyrir þá. Eg tel að
öll vinna, sem leyst er af höndum með
vandvirkni, geti orðið gott uppeldis-
meðal til mannbóta fyrir þá sem gerst
hafa brotlegir við landslög. Eða þá
ógæfusömu menn sem orðið hafa
Bakkusi að bráð. Það er hollt fyrir þá
sem í neyð rata að reyna að leysa af
höndum eitthvert verkefni með eins
mikilli vandvirkni og mögulegt er.
Það er gott ráð í öllu uppeldi. Menn
finna fremur sjálfa sig og sjálft
lífsgildið í heiðarlegu starfi sem leyst
er af hendi með vandvirkni heldur en
í iðjuleysi.
Alvarleg atvinnuleysisplága geis-
arnúíþessu landi eins og víða
annars staðar. Enginn efast um fjár-
hagslega erfiðleika sem atvinnuleysi
fylgja. Sálrænn þroski atvinnulausra
unglinga er í mikilli hættu. Gamalt
máltæki segir að iðjuleysi geti verið
margra lasta móðir. Ákjósanlegt teldi
ég ef atvinnulausir og iðjuvana ungl-
ingar vildu gerast sjúkravinir hjá
Rauða krossinum. Þar hafa margir
ágætir menn farið í sjálfboðavinnu.
Öll líknarstörf sem unnin eru með
kærleiksríku hugarfari gefa andlegar
gjafir þeim sem þar eru að verki. Það
er hollara að vinna líknarstörf án launa
fremur en vera iðjulaus. Áður en að
atvinnulausir menn tækju þetta ráð
sálu sinni til bjargar þá þyrftu þeir að
fara á námskeið hjá Rauða krossinum.
Það hafa sjúkravinir gjört sem þar
starfa nú. Víðs vegar um Reykjavík
og að líkindum annars staðar er margt
einmana fólk, sem þarf á hjálp að
halda. Það vantar víða einhverja til að
leiða aldrað og lasburða fólk svo að
það fái meiri hreyfingu. Eg veit að það
búa góðir mannkostir hjá atvinnulausa
fólkinu svo að það skilur þetta sem
ég er að segja. Eg vona að það lesi
línur þessar. Margt aldrað fólk hér í
Reykjavík vantar það sem kölluð er
húshjálp. Víða utanlands er talið
nauðsynlegt að það fólk sem tekur að
sér húshjálp kunni til húsverka og
matargjörðar. Og einnig að eignast
skilning á nauðsyn þess að samskipti
við aldrað fólk séu leyst af hendi með
kærleika og skilningi. Eg hefi þekkt
skóla utanlands sem kenndi ungum
stúlkum matargerð og húsþrif og fyrr-
nefnd sálræn atriði í sambandi við
annað fólk. Skóli þessi hafði mötu-
ney ti fyrir aðkomufólk og fékk þannig
nokkrar greiðslur upp í gjald til kenn-
ara. Vilja þeir gjöra svo vel sem fram-
arlega standa í uppeldis- og fræðslu-
málum að íhuga hvort ekki væri vert
að veita atvinnulausu fólki hér í
Reykjavík þvílíka fræðslu. Það spillir
engum atvinnulausum mönnum á
hvaða aldri sem þeir eru að læra holla
matargerð og hagsýni sem öllum er
nauðsynleg.
Kveð ykkur að sinni kæru vinir.
Öll erum við ófullkomnirmenn. Megi
Guðs máttur hjálpa okkur til að forða
öðrum mönnum frá ógæfu.
Eftirmáli:
Þessi grein er að meginhluta til tekin úr
blaðinu Blindrasýn að ósk Ingibjargar,
sem taldi að sannarlega ætti þetta erindi
við enn fleiri en þar hefðu notið. Ritstjóri
er sammála því og þakkar leyfið til
birtingar hér.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
43