Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Blaðsíða 5

þeim byrginn. Vissulega hafa næstum
ókleifir veggir mætt mér í starfi. En
mín lífsregla er að velta sér ekki upp
úr vandanum, heldur hugsa yfir hann,
og berjast síðan fyrir minni sannfær-
ingu. Eg á mína trú og treysti á mátt
bænarinnar, hefði varla verið alltaf í
þessu starfi nema hafa einhvem bak-
hjarl.
Minn guð er ekki hátt upp yfir mig
hafinn. Hann er umburðarlyndur og
góður guð, sem maður getur talað við.
Ef þú hefur lesið Æskuár Maxim
Gorkis, þá þekkirðu hann. Fyrst tók
ég hlutina mikið inn á mig. Það tekur
á - að fjalla um örlög fólks. Starfið
fylgdi mér alltaf, en mikið var hringt
í mig heima. I seinni tíð eftir því sem
ég þroskaðist, tókst mér betur að slaka
á.
Búsetumálin voru fyrsta baráttumál
Öryrkjabandalagsins, að fatlaðir
fengju öruggt heimili. Ferlimálin voru
og eru líka umfangsmikil. Atvinnu-
málin hafa því miður setið á hakanum.
Það er erfitt að koma fötluðu fólki í
almenna vinnu, líka fullt af fólki sem
vill bara vinna innan um sína jafn-
ingja, eða á vernduðum vinnustöðum.
Nú eru kjaramál stærsti vandinn, að
reyna að fá stjórnvöld til að skilja að
fatlað fólk lifir ekki á loftinu. Ein-
kennilegt hvað þeir sem ófatlaðir eru,
eiga erfitt með að skilja þetta.
sem gæfan ei gleymdi en gengu
sinn veg
og gaf svo af lífinu meir.
Kjör fatlaðra voru miklu betri, þegar
ég byrjaði að vinna hjá þeim. Þá gátu
menn sótt um tvöfaldar bætur, og hægt
var að biðja Félagsmálastofnun um að
draga þá að landi, sem komust í skuld
með húsaleigu. Fræg var setningin í
bréfunum mínum “að honum eða
henni væri ósýnt um fjármál sín.”
Ásgerður brosir, en verður fljótt
alvarleg aftur.
“Síðustu tíu árin hefur sigið á
ógæfuhliðina, þótt við höfum barist
við að halda í horfinu. Með 64 þús-
und krónur í umslaginu, ertu búin að
fá allar uppbætur. Á þessu áttu að lifa,
borga húsaleigu og fæða þig. Við
höfum reynt að fá vasapeninga hækk-
aða úr 12 þúsund krónum, því að fólk
getur ekki klætt sig, - og niðurlægj-
andi að þurfa að lifa á bónbjörgum,
en margt af þessu fólki er ungt og
langar til að fara út og skemmta sér.
Kaupakonan unga, Asgerður,
með svartan sjóhatt, að þvo
við þvottahverinn góða í Gröf.
Róðurinn er erfiður, því að auð-
söfnun er greinilega að ná yfirtökum
í þjóðfélaginu, þegar það er orðinn
fastur liður í fréttum á hverju kvöldi
hvað selst hafi mikið af verðbréfum!
Eins að það skuli vera talsvert ríkj-
andi hugsanaháttur að tala um, hvað
öryrkjar” kosti" þjóðfélagið mikið.
Býsna alvarlegt mál, þegar fatlaðir
þurfa að leita til Hjálparstofnunar
kirkjunnar, sem er aðeins hugsuð til
að hjálpa fólki, ef eitthvað alvarlegt
kemur fyrir, og fátækum fjölskyldum
fyrir jólin. Kirkjan er ekki félags-
málastofnun,” segir Ásgerður með
þunga.
“Það er áhyggjuefni, hvað
þjóðfélagið hefur breyst mikið gagn-
vart þeim sem minna mega sín.
Náungakærleikurinn á í vök að verj-
ast, enda virðist hafa gleymst að
innræta rnörgu ungu fólki samúð og
virðingu gagnvart öðrum.”
- Hvernig stóð á því, að þú fórst að
vinna fyrir Öryrkjabandalagið?
“Það varð svona einhvern veginn,
segir Ásgerður og hlær, “ég átti að
leysa af í mánuð, en sat í 28 ár. Upp-
hafið var að ég átti systurdóttur sem
var mongólíti. Systir mín, Sigríður,
sat í stjórn Öryrkjabandalagsins,
þegar Guðmund Löve vantaði
einhvern til að leysa sig af. Norræn
ráðstefna var í undirbúningi, og
vinnan lenti talsvert á mér. Þegar ég
svo ætlaði að hætta, tók Oddur
Ólafsson læknir mig undir vegg og
sagði, að ég skyldi koma til þeirra.
Þá var ég að vinna hjá Kvenfélaga-
sambandinu, en langaði meira til að
starfa fyrir Öryrkjabandalagið - og
Asgerður að rétta föður sínum, Ingimar, nafna hans
í skírnarkjólnum sem hún var sjálf skírð í.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
5