Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Blaðsíða 32

Asta Magnea Sigmarsdóttir:
Álfarnir hennar ömmu
Allir afar í heiminum eru sér-
stakir, allar ömmur í heim-
inum eru sérstakar, hún
amma mín er þó sérstökust. Mér
hefur alltaf fundist ég eiga fallegustu,
bestu og skemmtilegustu ömmu í
heimi og virðu-
legasta og gjaf-
mildasta afann.
Það árabil,
sem égbjóhjáafa
og ömmu í Silf-
urtúni í Garða-
hreppi (nú Garða-
bæ), og svo sá
tími á sumrin sem
Sigmarsdóttir ég fékk að dvelja
hjá þeim, eftir að
fjölskylda mín flutti austur á Reyð-
arfjörð, virðist hafa verið eitt samfellt
ævintýri, svona í minningunni.
Amma hafði sérstakt lag á að
breyta hversdagslegustu hlutum í
ævintýri og leiki. Umsjón og eftirlit
með litlu ömmubarni, - sem vildi gera
hlutina eftir sínu höfði og þurfti að
læra hvar mátti ekki vera og hvað
mátti ekki gera - gekk ljúflega og
átakalaust fyrir sig. Ég breyttist t.d.
ósjaldan í ekta ævintýraprinsessu á
matmálstímum. Ævintýraprinsessur
borða nefnilega matinn sinn án þess
að mögla og viðhafa góða borðsiði.
Amma var þrælskyggn og sá því
eitt og annað sem öllu venjulegu fólki
er hulið, t.d. álfa en þeir voru óspart
notaðir til aðstoðar við að hafa hemil
á mér meðan ég var á rannsóknaraldr-
inunt.
Stóru fallegu blómin hennar ömmu
voru ákaflega freistandi fyrir litlar
hendur. Það var svo gaman að gramsa
í mjúkri moldinni með fingrunum -
moka kannski bara pínulítið út á gólf
- og stundum villtust puttarnir í blöðin
á blómstönglinum, toguðu óvart of
fast í, þannig að blöðin “duttu” af eða
rifnuðu eftir endilöngu. En þessari
iðju hætti ég snarlega eftir að amma
sagði mér frá öllum blómálfunum sem
búa í hverju blómi, þessum pínu,
agnarsmáu lífverum, sem dansa og
leika í blómunum allan daginn,
ánægðar og hamingjusamar, svo fremi
sem hugsað er vel um heimili þeirra
og farið um nærfærnum höndum.
Svo átti amma auðvitað búálf.
Hann bjó á mjög hentugum stað
í húsinu að mati ömmu, en ekki mínu.
Þessi elskulegi, síðskeggjaði karl bjó
í forstofunni, en þaðan var ekki bara
leiðin út á veröndina heldur líka leiðin
inn í svefnherbergi ömmu og afa -
hvar amma geymdi stóra, bleika
saumakassann sinn með öllum for-
vitnilegu leynihólfunum - og þaðan
var leiðin inn á “kontórinn” hans afa,
en þar freistuðu risastórt skrifborð og
bókahillur fullar af fallegum og for-
vitnilegum bókum.
En það tók fyrir allar tilraunir
mínar að vera í sjálfsmennsku á þessu
svæði eftir að amma sagði mér frá
búálfinum og því hlutverki hans að
gæta útidyranna, svefnherbergisins og
kontórsins. Við urðum að sýna búálf-
inum fyllstu virðingu og varast að
skaprauna honum með einum eða
öðrum hætti, því vísast myndi hann
þá fara í fýlu og jafnvel tlytja burtu,
til einhverrar annarrar fjölskyldu og
þá yrði húsið okkar óvarið gegn hvers
konar óþurftalýð. Já, það var vissara
að fara að öllu með gát í forstofunni.
Þá var það gangurinn fram í búrið
og þvottahúsið. í þvottahúsinu voru
stórar og varhugaverðar vélar og sjálf
miðstöðin! Þetta hættulega svæði
varð að verja sérstaklega vel fyrir for-
vitna ömmubarninu, svo það færi sér
ekki að voða í hugsanlegum rann-
sóknarleiðangri í þvottahúsið eða
freistaðist til að láta greipar sópa um
góðgætið í búrinu.
Svo auðvitað var settur vörður við
ganginn, hann bjó uppi á miðstöðvar-
ofni miðja vegu milli búrsins - sem
haft var læst - og þvottahússins. Ekki
var vörður þessi af álfakyni, miklu
heldur átti hann ættir að rekja til trölla,
svo ófrýnilegur var hann, grettur og
boginn með hárstrý sem stóð út í allar
áttir. Og hann var öllum sýnilegur,
ekki bara ömmu og mikilvægur var
hann líka. Það var nefnilega ekki nóg
að amma gæfi samþykki sitt, ef mig
32