Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Blaðsíða 19

færði Hafliði fram bestu þakkir. Þeir
Jón og Þórhallur röktu nú söguna með
einkar líflegum og áhrifaríkum hætti
og höfðu allir af hið besta gagn og
gaman.
Borgarstjórinn í Reykjavík, Ingi-
björg Sólrún Gísladóttir, rifjaði upp
gamla sögu af leiksystur í bernsku
sem ekki fékk að fara í skóla um leið
og þau hin. Gerði viðbrögð, kvíða og
vanda foreldra hennar að umtalsefni,
þar sem þá var stofnun eina úrræðið.
Með Styrktarfélagi vangefinna
komu nýir straumar inn í umi'æðuna
og engin tilviljun, að í fararbroddi
voru aðallega konur: Styrktarfélagið
braut í raun blað í mannréttindamálum
þroskaheftra, á í raun sanna afreks-
sögu að baki. Osk hennar í tilefni
afmælisins sú allra helst að félagið
verði áfram það afl sem veki nýjar
hugmyndir — nýjar vonir. Þá flutti
leikhópur Rómeó og Júlíu í stuttri en
hnitmiðaðri leikgerð umdir leikstjórn
Margrétar Akadóttur og var þar vel
að verki staðið og býsna áhrifaríkt í
efnistökum öllum.
Elín Helga Steingrímsdóttir söng
svo tvö lög við undirleik Ara Agnars-
sonar og skilaði þeim frábærlega vel.
að er gaman að vera til var síðan
heiti frumsamins ljóðs sem
Ingeborg Geirsdóttir flutti ágæta vel.
Þorgeir Ástvaldsson kynnti svo
geisladiskinn sem kom út þennan dag
þar sem okkar kunnustu dægurlaga-
söngvarar lögðu fram lið sitt. Flutt
voru tvö lög af diskinum sem gáfu
góðan forsmekk að afar skemmtileg-
um geisladiski, útgáfutónleikar voru
svo um kvöldið sama dag. Þorgeir
kallaði svo Kristján Sigurmundsson
framkvæmdastjóra upp og afhenti
honum fyrsta geisladiskinn — Maður
lifandi — er nafn hans.
Kristján flutti svo lokaorð. Hann
minnti á farsælan feril félagsins,
áfram væri full þörf fyrir það og þess
þróttmikla starf. Mikill mannauður
væri fólginn í fjölmennu starfs-
mannaliði félagsins sem hann þakkaði
sér í lagi. Færði þakkir til allra þeirra
er undirbúið höfðu afmælisfagnaðinn
sér í lagi formanni afmælisnefnd-
arinnar, Herði Sigþórssyni.
Veglegar veitingar voru á boð-
stólum og þeirra vissulega vel neytt.
Öryrkjabandalagið árnar aðildar-
félagi sínu allra heilla og treystir því
og trúir um leið að þess bíði áfram
ótal ár ágætra landvinninga í þágu
þroskaheftra.
H.S.
Ur minningaþáttum
Bergs Bjarnasonar
Formálsorð: Hér kemur þriðji og
síðasti þátturinn frá mínum horfna
góðvini um dýrin og vitsmuni þeirra.
Hann endar hér á gamalli þjóðsögu
en eins og áður er sagt er Bergur
Bjamason dulnefni.
Bær einn stóð undir snarbröttu
fjalli. Sagt er að endur fyrir
löngu hafi mikið snjóflóð fallið á
bæinn og ekkert mannsbarn komist
lífs af nema ein ung stúlka. Hún var
bæði góðlynd og viljug til allra verka
og hafði því hylli húsbænda sinna og
samstarfsfólks. Ekki fékk hún þó
neina þóknun fyrir það, en fékk þó að
ráða skófnapottinum.
Veturinn áður en skriðan féll hafði
verið mjög harður svo að þá féllu víða
bæði menn og búfénaður úr hungri.
Gekk þá stúlka þessi mjög nærri sér
til að geta hjálpað þeim sem þar komu
aumastir og varði til þess bæði af mat
sínum og skófum. Flykktust þá, eins
og oft vill verða þegar þannig er ástatt,
hrafnar margir heim að bæjum og
höfðu það eitt sér til viðurværis er
fleygt var út af sorpi.
Stúlka þessi hugsaði líka um fugl-
ana eins og best hún gat. Alveg sér-
staklega langaði hana til að geta treint
Krummi krunkar á bílnum.
lífið í hröfnunum, ef hún mætti. Þetta
tókst henni líka og varð einn hrafn-
anna af því svo elskur að henni að
hann elti hana nálega hvert sem hún
fór utan bæjar.
Sunnudagsmorguninn sem snjó-
flóðið féll hafði stúlkan farið
mjög snemma á fætur og eldað graut
og var hún að keppast við að skafa
pottinn áður en krummi kæmi til þess
að geta gefið honum skófirnar. Þetta
tókst henni líka því þegar hún heyrði
til krumma úti var hún að ljúka við
pottinn. Hún gengur nú út með skóf-
irnar í ausu og setur á hlaðið þar sem
hún var vön að gefa honum, en hann
vappar í kringum ausuna og flýgur
spottakorn út á
túnið. Stúlkanfer
á eftir honum
með ausuna en
allt fer á sömu
leið. Hann vill
ekki þiggja af
henni skófirnar,
flýgur spotta og
spotta, en stúlkan
fylgir honum
alltaf eftir og veit
ekki hvernig
þessu víkur við.
Gengur þessi
eltingaleikur þar
til krummi er bú-
inn að teyma
hana með þessu
móti langt suður fyrir tún og stúlkan
er farin að hugsa um að ganga ekki
lengur eftir honum. En í sama bili
heyrir hún miklar drunur í fjallinu
undan skriðunni og vatnsflóðinu sem
henni fylgdi og sér hún að hún er
komin yfir bæinn og hefur fært hann
alveg í kaf. Þannig segir sagan, að
krummi hafi bjargað stúlkunni sinni
góðu.
B.B.
V?..- .'ií.1;-' rýA
. . •
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
19