Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1998, Blaðsíða 17

þyrfti að vera hægt að lifa mann-
sæmandi lífi af örorku og enga
sögðust þau þekkja öryrkja sem væru
letingjar.
Styrmir Gunnarsson ritstjóri minnti
á mál norska forsætisráðherrans,
Kjell Magne Bondevik, sem hann
sagði hafa lagt mikilvægt lóð á
vogarskálarnar í baráttunni fyrir
opnum umræðum um geðsjúkdóma
og skilning á þeim með því að skýra
opinberlega frá þunglyndi sínu. Hann
dró í efa sama umburðarlyndi og
hreinskilni hér og sýnt hefði verið í
Noregi. Styrmir sagðist hafa átt sam-
skipti í sínu starfi við margt hæfi-
leikafólk sem væri með geðhvarfasýki
og vissulega gæti það verið þolraun.
Minnti á Róbert Schumann, tónskáld-
ið sem hafði samið verk sín í oflætis-
köstum en þess á rnilli verið haldinn
svartasta þunglyndi. Ef Schumann
væri uppi nú á dögum, hvað myndu
listamenn segja ef Morgunblaðið
fengi þennan “brjálaða mann” til að
skrifa um tónlist, sagði Styrmir.
Þórunn Sveinbjarnardóttir stjórn-
málafræðingur sagði frá reynslu úr
Rauða kross-starfinu. Aðstæður
sjúklinga og starfsfólks t.d. ömurlegar
í Georgíu enda efnahagsástandið í
landinu afar bágborið. Svo væri
miklu víðar. Síðastur var svo Stefán
Eiríksson lögfræðingur í dómsmála-
ráðuneytinu, sem talaði um aukna
áherslu á rétt sjúklinga. Ræddi nýju
lögin um lögræði sérstaklega þar sem
ýmis ákvæði væru til mikilla bóta.
Spurning væri um hversu starfsfólk
sjúkrastofnana þekkir vel til réttinda
sjúklinga skv. hinum nýju lögum,
enda kom m.a. fram í umræðum á eftir
að þar væri víða pottur brotinn.
Hólmar Henrysson lék því næst á
harmonikku og gladdi menn
mjög með sínum hlýju hljómum.
Lokaorðin voru svo Péturs
Haukssonar, formanns Geðhjálpar
sem þakkaði fyrirlesurum gott
veganesti inn í framhaldsumræður um
þessi mál.
Á eftir voru svo kaffiveitingar og
heilmikið spjallað um málþingsefnið,
lífið og tilveruna yfir kaffibollunum.
Var það mál manna að mjög vel
hefði til tekist í hvívetna.
Að lokum er svo rétt að minna á
að Guðrún Katrín Þorbergsdóttir
forsetafrú var verndari Alþjóða-
geðheilbrigðisdagsins á Islandi. Þetta
trúnaðarstarf í þágu Geðhjálpar á
íslandi mun hafa verið meðal allra
fyrstu verka hennar á opinberum
vettvangi eftir að maður hennar var
kjörinn forseti.
Geðhjálp minntist hennar sérstak-
lega í riti sínu, en hún lést aðeins
tveimur dögum eftir Alþjóðageðheil-
Hlerað í hornum
Einhver málspekingur var að velta
fyrir sér notkun hinna ýmsu
mismunandi orða yfir sama hlutinn.
Hann spurði því bóndann úr næstu
sveit hvort þeir segðu þar í sveit:
“Eg er dáinn — eða ég er dauður”.
Bóndinn svaraði á augabragði: “Við
gerum hvorugt, við þegjum þegar við
erum dauðir”.
oooooo
Þeir unnu þrír saman á verkstæðinu,
maður allmikið við aldur, tæplega
miðaldra maður og maður innan við
tvítugt. Sá yngsti var yfirleitt settur í
verstu og óþrifalegustu verkin. Einn
morguninn voru þessir tveir eldri að
ræða saman um skilgreiningu þess að
njótaástaámeðandrengurpúlaði. Sá
eldri sagði að þetta væri nú 50% vinna
og 50% ánægja. Sá yngri var ekki á
því og sagði að ánægjan væri nú 75%.
Þeir spurðu svo stráksa og hann var
fljótur til svars: “Það er ábyggilega
100% ánægja, því ef það væri einhver
vinna þá létuð þið mig áreiðanlega
gera það”.
oooooo
brigðisdaginn eða 12. okt.
Ingólfi H. Ingólfssyni fram-
kvæmdastjóra Geðhjálpar er svo að
síðustu þökkuð liðveisla hans við að
koma þessari frásögn af deginum hér
á blað, þar sem ritstjóri sótti heima-
slóðir heim á þessum ágæta degi, sem
tókst svo ágætlega hjá þeim er að
stóðu.
Verkstjórinn í unglingavinnunni sendi
beiðni til yfirmannsins: Vantar fleiri
skóflur.
Til baka fékk hann svohljóðandi svar:
Allar skóflur uppurnar. Þið verðið
bara að styðja hver við annan.
oooooo
Eiginmaðurinn var heldur bágrækur
til allra lagfæringa á heimilinu og
svaraði gjarnan út úr þegar eiginkonan
bað hann að gera við eitthvað.
Einu sinni fór að leka undir vaskinum
og eiginmaðurinn sagðist ekki geta
neitt í því máli, enda væri hann enginn
pípari. Sömu svör fékk konan þegar
lamir á eldhússkápnum biluðu enda
sagðist maðurinn ekki vera neinn
smiður.
Daginn eftir kom hann svo heim úr
vinnunni og komst að því að hvoru
tveggja var komið í lag. Aðspurð
sagði konan að maðurinn í næsta húsi
hefði gert við þetta fyrir sig. “Og hvað
þurftirðu að borga honum?” spurði
eiginmaðurinn. Konan brosti sínu
blíðasta og svaraði: “Nú hann sagði
að annað hvort borgaði ég honum í
blíðu eða þá að ég bakaði fyrir hann
og ég er náttúrulega enginn bakari”.
H.S.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
17