Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1999, Síða 23

í ríkið og keypti einhvem drykk, sem
heitir “Silverfox”. Hilmar vissi að
nafnið á drykknum þýddi silfurrefur.
Hann mundi ekki alltaf hvað drykk-
urinn hét, bað stundum um reverfox
eða bara um einn rebba. Af þessu sést
að hann leitaði nokkurar huggunar í
áfengi. Stundum, þegar einveran og
örlögin gengu nærri honum, þá lokaði
hann sig af, öskraði, bölsótaðist, lamdi
og barði alla veggi og virtist reka út
illa anda. Eg mátti þola margar and-
vökunætur vegna þessa, en herbergi
hans var beint undir rúmum okkar
Eyjapeyja.
Eg var reyndar svo heppinn að í
Blindraskólann komu nokkrir
nemendur á líku reki og ég sjálfur, og
svo bjó þarna góður vinur minn,
Gunnar Guðmundsson, harmoniku-
snillingur og símavörður nú hjá Sam-
skipum. Eftir því sem árin liðu náðum
við æ betur saman og brölluðum margt
sem ekki verður sagt hér, en Gunnar
var einna manna fyrstur að eignast
segulbandstæki og nýtti sér það óspart.
Hann vantar aðra höndina og ef hann
vildi fá fyllri harmonikuleik, þá hljóð-
ritaði hann undirleikinn á segulband,
spilaði bandið og lék svo með á nikku.
Segja má að Gunnar hafi verið langt á
undan sinni samtíð með slík vinnu-
brögð. Ég dáðist oft að því hversu
Gunnar átti létt með að umgangast og
skilja fólk af óliku bergi brotið og setja
sig í spor þess. Áðumefndur Hilmar
fór stundum með Gunnari í göngu-
ferðir. Eitt sinn ákváðu þeir félagar að
fara út á tjörnina, sem þá var ísi lögð
og skauta þar. Gunnar sá ekkert, en
Hilmar hafði þá litla sjón og heyrði
nær ekkert. Þar sem þeir félagar skauta
á fullri ferð, sýnist Hilmari eitthvað
óljóst framundan. Hann stansar og
biður Gunnar að bíða. Eitthvað leiddist
Gunnari biðin, svo að hann skautar af
stað, stímir beint aftan á Hilmar þar
sem hann kraup á ísnum, en þetta, sem
hann hafði séð framundan reyndist
vera vök. Báðir steyptust á bólakaf og
þannig endaði sú skautaferð.
Mér er minnisstæður einn gamall
maðuraf Bjarkargötunni. Hann
var dulítið skrýtinn þótti mér, enda úr
kjördæmi ritstjóra þessa fréttabréfs.
Þessi maður hafði verið kennari á
Eiðum og hét Halldór Jónasson. Við
strákar bárum óttablandna virðingu
fyrir þessum aldna kennara, enda
gekk hann um uppáklæddur eins og
gamall lord, var stuttstígur, enda var
hann nýlega búinn að missa sjónina
og var óöruggur. Halldóri þótti
stundum heldur mikill fyrirgangur í
okkur peyjum. Eitt sinn, þegar við
Arnþór og Akureyringur nokkur, er
Reynir heitir, vorum með einhvern
fyrirgang, þá reyndi Halldór að hasta
á okkur. Þegar það dugði ekki, sagði
hann með blíðum rómi:
“Reynir minn. Komdu héma góði.
Ég ætla að berja þig”. Reynir fór
hvergi en við höfðum hægt um okkur.
Maturinn þama á Bjarkargötunni
var yfirleitt góður, en heldur oft var
siginn fiskur. Einu sinni var nýr fiskur
í matinn og hrísgrjónagrautur á eftir.
Halldór bragðaði á grautnum, lagði
skeiðina frá sér og sagði íbygginn:
“Það, það er hu -hundaskítsbragð af
grautnum”. Ekki man ég hverju ráðs-
konan svaraði.
Svona gæti ég haldið áfram að
minnast ýmissa, sem bjuggu
þarna. Ég man eftir einum manni,
sem líklega hefur verið ættaður
vestan af Snæfellsnesi. Hann hét
Jóhannes Filippusson. Var orðinn
mjög boginn í baki og sá frekar illa.
Jói var glettinn og kátur karl. Áður
en hann flutti á Bjarkargötuna, bjó
hann í húsi Blindravinafélagsins uppi
í risi að Ingólfsstræti 16 í Reykjavík.
Þegar Jói var nýkominn að vestan og
fluttur í “borgarmenninguna", þurfti
hann að kasta af sér vatni og dró fram
undan rúminu sínu koppinn sinn.
Hann létti á sér, þurfti að losa sig við
keytuna og þá var bara að opna her-
bergisgluggann í risinu og skvetta úr
koppnum. I þetta skipti tókst ekki
betur til en svo að formaður Blindra-
vinafélagsins var að ganga út úr hús-
inu í þann mund sem Jói skvetti úr
koppnum Innihaldið lenti á frakka for-
mannsins. Reynt var að hreinsa frakk-
ann, en hann var dæmdur ónýtur. Eftir
þetta var Jóa bannað að hafa kopp á
herbergi sínu.
arna á þessum árum komst ég að
því hvernig ég var innrættur. Ég
fór stundum upp á vinnustofu
Blindravinafélagsins við Ingólfs-
stræti, en þar drógu menn í bursta eða
fléttuðu körfur. Ég reyndi að læra að
gera bursta, en það tókst ekki. Einu
sinni man ég eftir því að áðurnefndur
Ásgrímur var að flétta körfu. Ég fann
pílviðarlurk, fann að það hljómaði svo
skemmtilega í lurknum og ákvað að
prófa hvernig hljómurinn í lurknum
yrði, ef ég myndi berja Ásgrím í
skallann. Ég reiddi til höggs og barði
laust. Það söng svo skemmtilega í
lurknum og skallanum á Ásgrími og
hann gaf frá sér svo skemmtileg hljóð
hann Ásgrímur, að ég barði æ fastar
og barði svo fast að lokum að verk-
stjórinn sá sig knúinn til að biðja mig
að hætta þessum “leikaraskap”.
Reykjavík 13. maí 1999
Gísli Helgason
Höfundur er í stjórn ÖBI.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
23