Morgunblaðið - 27.02.2020, Side 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2020
✝ Sigríður Ólafs-dóttir fæddist á
Hnjóti í Örlygshöfn
6. desember 1926.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði 4.
febrúar 2020.
Foreldrar Sig-
ríðar voru Ólafur
Magnússon frá
Hnjóti, Örlygshöfn,
f. 1.1. 1900, d. 18.3.
1996, og Ólafía
Egilsdóttir frá Sjöundá á
Rauðasandi, f. 27.11. 1894, d.
20.9. 1993. Ólafía lærði ljósmóð-
urstörf hjá Guðmundi Björns-
syni landlækni í Reykjavík vet-
urinn 1923-1924 og útskrifaðist
frá Ljósmæðraskóla Íslands
vorið 1924. Hún starfaði sem
ljósmóðir í Rauðasandshreppi í
aldarfjórðung eftir að hún lauk
námi. Ólafur Magnússon var
bóndi á Hnjóti þar sem þau
bjuggu allan sinn búskap.
Systkini Sigríðar: Egill, f.
14.10. 1925, d. 25.10. 1999,
bóndi og safnvörður að Hnjóti í
Örlygshöfn, giftur Ragnheiði
Magnúsdóttur, f. 1.12. 1926, d.
23.2. 2001, húsmóður að Hnjóti,
og Sigurbjörg, f. 12.12. 1929,
húsmóðir í Reykjavík, gift
Bjarna Þorvaldssyni, f. 3.7.
1931, d. 15.12. 2012, vélgæslu-
manni Áburðarverksmiðjunnar
í Gufunesi.
Sigríður giftist 15.11. 1947
Ara Benjamínssyni, bifreiðar-
stjóra frá Knarrarnesi, Vatns-
leysuströnd, f. 15.11. 1917, d.
6.9. 2008 og eignuðust þau fjög-
ur börn. Þau eru: 1) Sóldís
læknaritari, f. 21.2. 1948, d.
rannsóknarlögreglumaður, f.
7.7. 1948. Barn þeirra er Ragn-
heiður, f. 18.6. 1990, maki Árni
Steinar Andrésson, f. 12.9. 1992.
Barn þeirra er Óli Pétur, f. 29.6.
2016. Áður átti Ingibjörg a)
Heiðar Örn Kristjánsson, f. 7.9.
1974, trúlofaður Kolbrúnu Har-
aldsdóttur, f. 7.2. 1981. Börn
hans og Lindu Sigurjónsdóttur,
f. 14.3. 1973, eru Eneka Aris, f.
25.12. 2000, og Myrkvi, f. 2.11.
2006, og b) Silja Ósk Georgs-
dóttir, f. 24.10. 1984, maki
Sigurgeir Valgeirsson, f. 29.10.
1983, börn þeirra eru Sara Dís,
f. 18.9. 2006, Viktor Ingi, f.
10.11. 2009 og Lovísa Ósk, f.
1.7. 2013. 4) Draumey kennari
og rithöfundur, f. 21.3. 1960.
Börn Draumeyjar frá fyrra
hjónabandi eru: a) Sunna Dís
Másdóttir, f. 24.9. 1983, maki
Atli Ottesen, f. 14.4. 1981, börn
þeirra eru Bessi Huginn, f.
20.10. 2012, og Úlfur Flóki, f.
23.3. 2014. b) Máni Steinn Más-
son, f. 25.8. 1987.
Sigríður ólst upp á Hnjóti í
Örlygshöfn, fermdist í Sauð-
lauksdalskirkju og útskrifaðist
frá Húsmæðraskólanum að
Staðarfelli 1946. Hún flutti til
Hafnarfjarðar 1947 og hóf störf
á Bifreiðastöð Sæbergs þar sem
hún kynntist eiginmanni sínum.
Hún starfaði lengst af við þjón-
ustustörf, m.a. í Alþýðuhúsinu
og Sjálfstæðishúsinu í Hafnar-
firði, á Bessastöðum, á kaffiter-
íu hótel Loftleiða, við af-
greiðslustörf á Nýju bílstöðinni
og í Bryndísarsjoppu. Hún var í
stjórn Vorboðans, félagi sjálf-
stæðiskvenna í Hafnarfirði um
árabil.
Útförin fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag, 27. febrúar
2020, klukkan 13.
17.1. 2015, maki Jó-
hannes Harðarson,
fyrrverandi fram-
kvæmdastjóri, f.
20.12. 1947. Börn
þeirra eru a) Ari
Viðar, f. 12.11.
1965. Börn hans og
Gyðu Thorlacius
Guðjónsdóttur, f.
25.4. 1978, eru
Hekla, f. 6.4. 1999,
Arna Hlín, f. 28.9.
2004 og Birkir Orri, f. 6.12.
2005. b) Hörður Smári, f. 24.7.
1976. Börn hans og Bjarkar
Gunnarsdóttur, f. 21.11. 1983,
eru Hilmir Berg, f. 1.7. 2012 og
Heiðar Ingi, f. 3.8.2015. 2) Ólaf-
ur tæknifræðingur, f. 28.3.
1950, maki Agnes Arthúrsdóttir
leikskólakennari, f. 14.9. 1950.
Börn þeirra eru: a) Sigríður, f.
21.3. 1980, maki Bernharður
Marzellíus Guðmundsson, f.
21.8. 1980, börn þeirra eru Ólöf
María, f. 1.4. 2004, Arnar Guðni,
f. 19.7. 2006 og Agnes Klara, f.
17.6. 2011. b) Arthúr, f. 11.6.
1984, maki Sigrún Björg Elías-
dóttir, f. 15.5. 1985, börn þeirra
eru Anton Ari, f. 18.11. 2011 og
Jakob Freyr, f. 30.6. 2015. c)
Gauti Rafn, f. 27.7. 1987, maki
Katrín Björgvinsdóttir, f. 10.4.
1987, börn þeirra eru Birgitta
Mjöll, f. 28.2. 2012, og Bergdís
Birta, f. 5.11. 2015. Áður átti
Ólafur Írisi, f. 14.9. 1977, maki
Tómas Áki Gestsson, f. 29.6.
1976, börn þeirra eru Erna, f.
9.3. 2009, og Sóldís, f. 30.3.
2016. 3) Ingibjörg Þuríður skrif-
stofumaður, f. 5.5. 1957, maki
Guðmundur Sigurjónsson,
Í dag kveð ég Sigríði Ólafs-
dóttur, móður mína. Á sama tíma
og sorgin sest að fagnar maður því
að erfitt og kvalafullt veikinda-
skeið í ellefu mánuði er á enda og
vonandi tekin við betri tíð í nýrri
tilvist.
Mamma vildi ekki fyrir nokkra
muni missa af viðburðum í fjöl-
skyldunni og var það hennar
helsta tilhlökkunarefni hin síðari
ár, hvort heldur sem var afmæli
eða stærri veislur. Hún skráði alla
þessa viðburði í dagbók svo ekk-
ert færi framhjá henni. Þá krafð-
ist hún þess að fá okkur öll reglu-
lega í heimsókn á Hringbrautina.
Hún átti viðburðaríka ævi og ferð-
aðist mikið. Við Agnes og börn
minnumst samverustunda í ferða-
lögum hennar og pabba, ferðir í
Brekkuskóg, á Hnjót og Grenivík,
til Hollands og Spánar. Ferðin til
Hollands 1997 var okkur sérstak-
lega eftirminnileg, þar sem við
fjölskyldan vorum með þeim á
sumardvalarstað og var sundferð
pabba oft rifjuð upp, þegar hann
fór ósyntur í sundlaugina og
Agnes forðaði honum líklega frá
drukknun þegar manngerði öldu-
gangurinn kom skyndilega. Einn-
ig ferðin um Móseldal og við lent-
um í óvæntu brúðkaupi á
sveitakrá. Veislustjóri sneri sér að
pabba, sem kunni ekkert í þýsku
og samræður þeirra leiddu til þess
að okkur var vísað inn í veislusal.
Úr varð mikil skemmtun með góð-
um veitingum, þar sem takmörk-
uð málakunnátta kom ekki að sök.
Mamma var mikil sjálfstæðiskona
og vann ýmis störf fyrir flokkinn,
var virk í Vorboðanum, félagi
sjálfstæðiskvenna í Hafnarfirði og
sótti fjölmarga Landsfundi. Hún
var í mat hjá okkur laugardaginn
16. mars í fyrra, þar sem hún naut
sín prýðilega. Við höfðum bæði
lent í að beinbrotna og töluðum
því um að á þessum aldri þyrfti að
passa sig að detta ekki. Engu að
síður féll hún fram úr rúmi sínu
snemma morguns tveimur dögum
síðar og lærbrotnaði illa. Eftir það
átti hún erfiða tíma allt til loka.
Hún braggaðist nokkuð og á tíma-
bili vonaðist ég til að geta tekið
hana heim til að skoða gömlu fjöl-
skyldumyndirnar sem ég hafði
verið að færa á stafrænt form
undanfarið. Hún hlakkaði mikið til
að sjá myndirnar á stórum skjá,
en því miður varð batinn ekki
nægur til þess að af gæti orðið.
Við reyndum að skoða myndirnar
á Hrafnistu, en einbeitingin var
farin, svo hún bað mig að setja
þær frekar inn á Fésbókarsíðuna
sína og þá gæti hún skoðað þær
betur seinna. Henni fannst næst-
best að vera á Hrafnistu í Hafn-
arfirði, heima var best, en það gat
ekki gengið. Blóðtappi í málstöðv-
ar og annar sem leiddi til gaum-
stols og lömunar varð til þess að
lífsgæði hennar minnkuðu. Þótt
ég hafi verið á erlendri grundu
þegar kom að leiðarlokum, þá var
það mér afar mikilvægt að geta
kvatt hana 19. janúar sl. Við fund-
um bæði fyrir mikilvægi kveðju-
stundarinnar þarna á Hrafnistu.
Við Agnes og börn þökkum fyrir
allar samverustundirnar með
henni.
Þinn sonur,
Ólafur Arason
Elsku mamma, við systur sitj-
um hér saman og rifjum upp ára-
tugina sem við nutum samveru
þinnar. Myndirnar sem svífa okk-
ur fyrir hugskotssjónum eru í öll-
um regnbogans litum; ljósar og
dökkar, litríkar og svarthvítar.
Því þannig er lífið.
Við minnumst þess hve dugleg
þú varst að sauma og prjóna á
okkur föt þegar við bjuggum enn
á Öldutúninu. Löngu síðar skild-
um við hvílík afburðamanneskja
þú varst í hannyrðum, í vand-
virkni jafnt sem afköstum. Og nú
þegar við sitjum í krosssaums-
stólunum þínum innan um allt
handverkið þitt sjáum við að
hannyrðirnar voru þér í senn hug-
arfró, sköpunargleði og leið til að
fylla upp í einveruna. Því jafn vel
og þú undir þér meðal fólks
varstu alla tíð eirðarlaus ein
heima.
Félagslyndari manneskja en
þú er nefnilega vandfundin. Þú
naust þess að fara á kaffihús,
halda matarboð og sitja veislur.
„Maður er manns gaman“ var
lífssýn þín og yndið mesta. Að
fara og finna vini þína, þótt um
langveg væri, og skiptast á gjöf-
um. Veislugleðinni tengdist líka
ánægja þín af framreiðslu, sem þú
fékkst aldeilis útrás fyrir á Bessa-
stöðum í tíð þriggja forseta lýð-
veldisins.
Við munum veislurnar sem þið
pabbi hélduð á Svöluhrauninu; þú
að leggja hvíta dúkinn með út-
saumuðu mávunum á borðstofu-
borðið, raða mávastellinu, silfur-
hnífapörunum og kristalsglös-
unum í hárrétta röð og krýna
verkið með servéttum í nýstár-
legu broti. Allt eftir kúnstarinnar
reglum.
Margir hafa nefnt við okkur
höfðinglegar móttökur ykkur
pabba og hve glæsileg þú varst,
einna líkust kvikmyndastjörnu,
með fallega gráa hárlokkinn upp
frá enninu sem einkenndi þig alla
tíð. En fegurðin kostar og oft
reyndi á biðlundina hjá okkur – en
auðvitað þurftu varaliturinn,
púðrið og hárlokkarnir að sitja á
sínum stað áður en haldið var á
mannamót!
Við minnumst þín sem sjálf-
stæðrar og drífandi konu sem
sinnti ótal störfum og áhugamál-
um, ferðaðist um allan heim og
stjórnaði heimili og fjölskyldu af
reglusemi og festu. Oft fannst
okkur nóg um allt sem gera þurfti
á réttum tíma og á réttan hátt en
með vaxandi þroska urðum við
þakklátar fyrir sífellt fleira í fari
þínu. Og við lærðum að besta leið-
in til að ná þér á okkar band var að
gantast. Þá brást ekki að þú huld-
ir andlitið í lófum þér og tístir af
hlátri.
Vegna þín gátum við dvalið á
Hnjóti sumar eftir sumar og orðið
dýravinir eins og þú. Kindurnar
áttu hug þinn allan en kýrnar okk-
ar, sem þér fannst alveg óskiljan-
legt. Við sameinuðumst þó allar í
ást okkar á hundum og köttum og
erum þér óendanlega þakklátar
fyrir elsku þína í garð Simba,
Nölu og Álfs, sem endurguldu ást
þína til fulls.
Elsku mamma, það var sárt að
horfa upp á þrótt þinn þverra en
um leið var það okkur huggun að
við vissum að hugur þinn var kom-
inn til pabba og Sóldísar systur,
jafnt í draumi sem vöku. „Ég þarf
að finna hann Ara. Það er svo
voðalega langt síðan ég hef hitt
hann,“ sagðirðu viku fyrir and-
látið. Og við unnum þér þess til
fulls að vera komin á fund þeirra
við eldstæði eilífðarinnar. Takk
fyrir allt, elsku mamma. Far þú í
friði.
Ingibjörg og Draumey.
Elsku amma, þá ertu farin að
finna afa. Á sama tíma og ég
gleðst í hjarta mér yfir því að þið
séuð saman á ný kveð ég með sár-
um söknuði.
Ég man mig, litla stúlku á
Svöluhrauni, sem fékk að dunda
sér við það tímunum saman að
skoða skartið í skattholinu hennar
ömmu; fletta Kays- og Freemans-
listunum á sólbökuðu gólfteppinu
inni í gestaherbergi; kíkja í vara-
litaveskið frammi á baði, þar sem
þú hafðir þig til fyrir sunnudags-
bíltúrana með Ara afa. Þá fór ég
reyndar frekar með afa inn í bíl-
skúr, þar sem alltaf var til eitt-
hvað gott í kistu fyrir barnabörn í
heimsókn – þolinmæði mína þraut
langt á undan hans í biðinni eftir
því að þú værir tilbúin.
Ég man líka stoltið þegar ég
var orðin stálpaðri og fékk að eiga
hitt og þetta úr hirslunum þínum,
kjóla sem þú hafðir borið svo
glæsilega, varalitaspegla eða
veski sem oftast fylgdi hin heilaga
þrenning: hanskar, lítill spegill og
greiða. Þrátt fyrir að ég muni
seint standast þér snúning í þeim
efnum – og gleymi iðulega að
stinga á mig hönskum, litlum
spegli og greiðu áður en ég held út
í daginn – ber ég gripina þína með
innilegu stolti.
Á unglingsárum, þegar við fjöl-
skyldan fluttum til Svíþjóðar, fékk
ég tækifæri til að umgangast bæði
þig og afa náið í reglulegum heim-
sóknum ykkar. Það eru dýrmætar
stundir sem glóa í minningunni í
sænskri sumarsól. Og það var lík-
lega þá sem samband okkar tók að
þróast úr sambandi ömmu og
barnabarns yfir í vináttusamband.
Þegar ég hugsa til þín núna man
ég vissulega hlýja hönd á barnsk-
inn en jafnvel enn frekar dillandi,
sjóðandi hlátur konu sem hafði
unun af því að skrafa, spila og
gantast – og einna helst þegar
gantast var í henni. Þá geislaðir
þú, amma mín.
Ég hef oft sagt frá því að amma
mín stæði fast á því að skáldskap-
ur væri helber lygi og því læsi hún
bara ævisögur. Þetta fannst mér
afskaplega fyndin afstaða til bók-
mennta og við gátum hlegið inni-
lega að því hvað við vorum ósam-
stiga í þeim efnum. Um ævi-
sögurnar sem ég gaukaði
stundum að þér í seinni tíð, eða þú
hafðir sjálf lesið, gátum við hins
vegar rabbað endalaust – því báð-
ar höfðum við áhuga á sögum, þótt
þú vildir heldur spegla þig í alvöru
fólki en ég í skálduðu. Sögurnar
sem þú sagðir mér af lífinu á
Hnjóti þegar þú varst ung og ferð-
unum yfir á Rauðasand, þær
geymi ég líka á góðum stað.
„Maður vildi lifa!“ sagðir þú um
langferðir um háskalega vegi og
yfir djúpa firði til að komast á
mannamót. Og þannig man ég þig
líka þrátt fyrir að hafa eingöngu
hitt hana í sögum, ungu konuna
sem vildi lifa með upphrópunar-
merki og þreifst eins og blóm í
góðum félagsskap.
Við Atli og synir okkar munum
sakna þess sárt að líta inn til þín á
Hringbrautinni. Þú varst þeim
svo afar hlý og góð og naust þess
augljóslega enn jafn mikið að
gauka sætum molum að börnum
og þegar það var ég sjálf sem naut
góðs af þeirri gestrisni. Það léttir
söknuðinn að hugsa til endur-
funda þinna og afa – þar sem ég
veit þið njótið hlýju og yls, glað-
værðar og góðra vina, eins og í lif-
anda lífi.
Farðu í friði, elsku amma.
Sunna Dís Másdóttir.
Elsku amma mín. Hún var
stórglæsileg kona og réttsýn og
leiddi mig fallega í fjölskylduna.
Hún lagði mikið upp úr gömlu
gildunum, mikilvægi þess að vera
með vinnu, að eiga hús og að fjöl-
skyldan hefði það gott. Og helst
átti maður auðvitað að vera giftur.
Til áréttingar á þessu átti hún
til að segja: „Það er númer eitt!“
Nú átta ég mig betur á dýpt
þessara orða og kærleikans sem
að baki bjó.
Amma var félagslynd, kunni
vel að meta gleðskap og hafði un-
un af tilefnisveislum afkomenda
sinna. „Alveg meiriháttar“ sagði
hún af einlægni til að lýsa vel-
þóknun sinni.
Fallegustu stundirnar með
ömmu átti ég hjá Draumey
frænku í sænsku sveitaróman-
tíkinni á Skáni þar sem stelpu-
skott þriggja kynslóða skáluðu í
hvítvíni og flissuðu í sumarhitan-
um, en á vorin fór ég iðulega yfir
Eyrarsundið og hitti hana og afa
meðan hann var.
Ég er full þakklætis fyrir
stundirnar með ömmu, að hafa
getað speglað mig jafnt í birtu
hennar og skuggahliðum, fengið
að upplifa einlægan stelpuhlátur
fullorðinnar konu og átt hvers-
dagslegar stundir eins og að
spila í eldhúskróknum. Ég minn-
ist hennar með söknuði.
Íris.
„Komdu og hittu ömmurnar,“
segir Sóldís við mig. Ég geng inn
í stofuna og tvær sætar og fínar
heldri konur standa upp og taka
á móti mér. Einlægt bros og um-
vefjandi faðmlag. „Velkomin í
fjölskylduna,“ segir Sigga um
leið og hún tekur utan um mig.
Það sem þessi fyrstu kynni voru
mér mikils virði.
Það var svo gott að koma í
heimsókn til Siggu og eiga með
henni stund. Mér þótti dýrmætt
að finna fyrir væntumþykju
hennar og áhuga á því sem ég
var að bralla hverju sinni. Það
var líka krúttlegt hvernig
læddist ávallt með þetta dass af
áhyggjum, en henni var mjög um-
hugað um stöðuna á tilhugalífi
mínu og hvað ég hygðist nú fyrir í
þeim efnum. Þannig tal var ég þó
orðin lunkin í að binda slaufu á
eftir smástund og þá yfirleitt
nokkrum ráðum ríkari.
Stundum vorum við spurðar
um tengslin okkar, spurning sem
ofhugsandi mér þótti bjóða upp á
lítið annað en flækjusvar í lengri
kantinum. Einhver skipti taldi
hún sig komast upp með að segja
einfaldlega: „Þetta er vinkona
mín.“ Önnur skipti þóttist ég
halda nóg að segja að hún væri
„svona eins og bónusamman
mín“. Við komumst þó jafnfljótt
að því í hvert sinn að „flækjuna“
var best að útskýra fyrst og svo
gátum við blómum á hana bætt og
skreytt hana eins og við vildum.
Það fór ekki á milli mála
hversu stolt ættmóðir Sigga var.
Hún hafði alltaf jafnmikið yndi af
að sýna mér inn í sjónvarpsher-
bergi, en þar prýddi hillurnar
veglegt safn fallegra mynda af öll-
um börnunum hennar, barna-
börnunum og barnabarnabörnun-
um. Í hvert skipti sagði hún mér
frá hverju einasta andliti, líkt og
hún væri að sýna mér í fyrsta
sinn. Þau voru svo sannarlega
hennar fjársjóður og ríkidæmi og
sendi ég þeim mínar innilegustu
samúðarkveðjur við fráfall
hennar.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Elsku Sigga „amma“, takk fyrir
þig.
Þín
Sigrún Edda.
Sigríður Ólafsdóttir
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ELÍSABET KEMP GUÐMUNDSDÓTTIR,
fv. bankafulltrúi á Akureyri,
andaðist á líknardeild Landspítalans
föstudaginn 21. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn
28. febrúar klukkan 15. Minningarathöfn verður í Höfðakapellu
á Akureyri mánudaginn 2. mars klukkan 13.
Jarðsett verður í Akureyrarkirkjugarði.
Eva Þórey Haraldsdóttir Gunnar Jóhannsson
Ásdís Hrefna Haraldsdóttir Sigurður V. Guðjónsson
Ragna Haraldsdóttir Leó Jónsson
Sigurður Stefán Haraldsson Thamar Melanie Heijstra
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
BJARNI VALGEIR GUÐMUNDSSON,
Bjarni á Jörfa,
bifvélavirki,
lést á Landakoti miðvikudaginn 19. febrúar.
Útför hans fer fram frá Bessastaðakirkju mánudaginn 2. mars
klukkan 13.
María Birna Sveinsdóttir
Sveinn Bjarnason
Salbjörg Bjarnadóttir Victor R. Viktorsson
Anna María Bjarnadóttir Ólafur K. Ólafsson
barnabörn og langafabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ELSA AÐALSTEINSDÓTTIR,
Engjavöllum 3, Hafnarfirði,
lést sunnudaginn 23. febrúar á
hjúkrunarheimilinu Sólvangi.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn 10. mars
klukkan 13. Sérstakar þakkir til starfsfólks Sólvangs fyrir góða
umönnun og hlýju.
Árni Ingvarsson Helena Jensdóttir
Þórður Ingvarsson Anna María Bryde
ömmubörn og langömmubörn