Íslenskar landbúnaðarrannsóknir - 01.09.1970, Qupperneq 67

ÁBURÐARNOTKUN OG VETRARÞOL 65
ME-ÐALHITI í REYKJAVÍK
°C
Mynd 8. Meðalhiti október 1968—maí 1969 í Reykjavík.
Fig. 8. Mean temperature Oct. 1968—May 1969 in Reykjavik.
áburður umfram þær þarfir, sem fullnægja
verður til þess að tryggja góða sprettu,
eykur á kalhættu, þar sem illa er séð fyrir
fosfórþörf. Þess vegna er sérstaklega mikil-
vægt að lruga að fosfórþörfinni, áður en
blandaður áburður nreð brennisteini og
hátt N:P-hlutfall, eins og túnáburðurinn
22-11-11, er valinn og notaður einn sarnan
án aukalegrar fosfórgjafar.
Kalíáburðurinn varnaði augljóslega kali,
og reyndist stærsti skammturinn af klórkalí
bezt, 75 kg/ha K nreð 180 N og 60 P kg/lra.
Með 120 N og 60 P kg/ha reyndist írins
vegar 50 kg/ha K betur en 75 kg/ha K, en
við þetta köfnunarefnismagn var ekki unr
kal að ræða. Þörfin fyrir kalíáburð fer því
augljóslega eftir nragni köfnunarefnis-
áburðar, og ríflegur kalískammtur getur
dregið úr áhættunni af völdunr nrikils köfn-
unarefnisáburðar, eins og sjá nrá af töflu
4, ef litið er á uppskeru eftir 50 og 75 kg/
ha K í klórkalí.
Sprettusvörun var lítil við vaxandi NPK
í þeim lrlutföllunr, sem eru í túnáburðin-
unr 22-11-11, livort sem notaðar voru ein-
gildar áburðartegundir sanran, það er
kjarni, þrífosfat og klórkalí, eða túnáburð-
urinn einn. Fosfórprósentan, eða túnáburð-
inunr 22-11-11 er allt of lág nriðað við
þarfir mýrarnýræktar á Korpúlfsstöðum
og á öðrum jafnfosfórkræfum mýrunr og
alnrennt nriðað við nýræktir á fyrsta ári.
Niðurstöður eru í samræmi við erlenda
tilraunareynslu. Tilraunir Jung og Dale
Smith (1959) leiddu í ljós, að bæði lo; ó •
og kalínæring hafði áhrif á frostþol alfa-
alfa, og töldu þeir Jung og Dale Smith,
að frostþol væri nrest við ákveðið kjörhlut-
fall nrilli fosfórs og kalí.
Obata o. fl. (1967) konrust að Jreirri nið-
urstöðu í tilraunum nreð axhnoðapunt og
hvítsmára í japönskunr fjallahéruðunr, að
kalíunr yki frostþol snrárans, svo að ekki
var um villzt, en einnig væri nauðsynlegt
að bera á köfnunarefni, fosfór, kalk og bú-
fjáráburð til þess að tryggja vetrarþol snrár-
ans.
Sheard (1968) fann sanrhengi milli vaxt-
ar í byrjun sprettutímans og magns köfn-
unarefnissambanda í vallarfoxgrasi. Sheard
ályktar, að ákveðinn forði köfnunarefnis-
sanrbanda sé ekki síður mikilvægur fyrir
endurvöxt en sykurforði.
Áður hafa rannsóknir bent til samhengis
nrilli magns frírra amínósýra, sem eru hluti
af köfnunarefnissamböndum plöntunnar,
og frostjrols (Wilding, Stahmann og Smith,
1960). Áwdonin (1958) skrifar um vetrar-
þol rúgs: „Vetrarþol plantna minnkar
mikið fyrir álrrif nrikils súrs, nærveru leys-
aidegra fornra af alúmín, nrangans umfram
þarfir, skorts á nýtanlegunr fosfór og öðr-
um næringarefnunr." (“Winter resistence
of winter crops decreases very much under
the influence of excessive acidity, presence
of soluble forms of aluminiunr, excess of
manganese, lack of available phosphorus
and other nutrients.”)