Morgunblaðið - 03.12.2020, Side 43

MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2020
við fórum yfir lífshlaupið fyrir
stuttu var hans upplifun sú að
hann hefði lifað skemmtilegu
lífi. Hann átti tvenn unglingsár,
seinna tímabilið í París, en þau
að mestu án mín. Allt frá æsku,
skólaárum, hjónabandinu, lífinu
í París og Íslandi var það
skemmtilegasta sem hann hafði
gert og hann sæi ekki eftir
neinu.
París var uppáhaldið hans og
heimsókn þangað var mikið æv-
intýri, hvort sem það var í
menningartúr eða að hlaupa á
línuskautum ásamt hundruðum
annarra skautara. Að upplifa
upplýsta borgina, kaffihús og
menningu með þeim hætti er
ógleymanlegt. Hann lýsir þessu
í ljóðinu „Too much love will kill
you“, en benti líka á að lesa þarf
ljóðið um leið og hlustað er á
samnefnt lag Queen í botni. Og
frönsku vínin áttu að vera með
græna tappanum, þá lærði mað-
ur það!
Gunnar var fagurkeri, um
það vitna þær framkvæmdir
sem hann tók sér fyrir hendur;
gistiheimilið, íbúðin hans í
Garðastrætinu, falleg list með
upprunalegum frágangi. Vestur-
gatan, heimili þeirra Eddu, var
listaverk, sem og Sjólyst, sum-
arhúsið á Fáskrúðsfirði. Hvert
horn var hugsað til enda. Lista-
verk á veggjum og upprunalegir
skrautmunir Muggs, sem hann
byrjaði að safna löngu áður en
þeir urðu aftur vinsælir.
Ljóðin, nýútgefin í TAKK og
tileinkuð móður hans, eru með
sama blæ; allt hugsað alla leið
og djúp merking í hverju orði
og orðaröðun. Og flest er með
skírskotun í eitthvað sem
kannski enginn veit nema Gunn-
ar hefði getað útskýrt og tengt
við atriði í lífi sínu eða annarra.
Ég náði að fara yfir rúmlega
hálfa bókina með honum daginn
áður en hann lést og það stóð til
að klára það. „Komdu fljótt aft-
ur“ voru kveðjuorðin hans til
mín, skrifuð í stílabók.
Við brölluðum margt frá því
við vorum litlir pollar og aldrei
bar skugga á vináttuna. Við átt-
um saman dúfur, sýndum dans í
sjónvarpi og víðar, stálum löx-
um, brutum rúður, sátum nið-
urlútir alltof ungir í lögreglu-
bílnum eftir fyrsta fylleríið,
heilluðumst af Queen og Bowie,
Hallærisplaninu, kynntumst
stelpum, skíðuðum, fórum í úti-
legur, vorum saman í sjó-
mennsku, vorum mótorhjólatöff-
arar, stóðum næturvaktir við
færibandið í bakaríinu í Svíþjóð
eins og Chaplin og við Auður
urðum samferða þeim Eddu í
barnauppeldinu og fjölskyldulíf-
inu. Gunnar var bæði góður vin-
ur og bróðir og hans verður sárt
saknað.
Guðmundur Tryggvi
Sigurðsson.
Fyrir sautján árum eða svo,
um haustið, sóttum við Hanna
Steinunn Þorleifsdóttir, vinkona
mín, málþing í París á vegum
Société de Géographie á Boule-
vard Saint-Germain þar sem
fjallað var um Ísland. Við kom-
um þangað á bíl alla leið frá
Normandí. Málþingið var mjög
áhugavert, þar töluðu miklir öð-
lingar, meðal annars Vigdís
Finnbogadóttir og Sigurður
Pálsson heitinn, minnir mig.
Eftir málþingið var samkoma
og þar hitti ég konu að nafni
Sigríður Albertsdóttir, guð hvað
ég var glaður að hitta hana af
því að ég hafði lesið bókmennta-
greinar og ritdóma eftir hana
sem höfðuðu mikið til mín.
Á þessari samkomu var líka
maður sem ég þekkti ekki en
hafði auðvitað heyrt um af því
að hann kenndi íslensku í Sor-
bonne-háskóla: Gunnar Þor-
steinn Halldórsson. Um leið og
við Sigríður og Gunnar fórum
að tala saman gerðist eitthvað
sem gerist ekki oft, eitthvað
mjög fallegt. Ég fann strax að
við smellpössuðum saman, að
við yrðum strax vinir út af lífinu
– sem reyndist vera dagsatt. Við
fengum okkur glas á bar á Bou-
levard Saint-Michel, röbbuðum,
hlógum, töluðum á léttum og
djúpum nótum til skiptis, um
allt mögulegt. Svo kom líka í
ljós að við áttum sameiginlegan
vin: Þröst Brynjarsson. Síðan
höfum við Gunnar alltaf haldið
sambandi, við hittumst þegar ég
var í París, einu sinni kom hann
til Normandí á Boré-
ales-hátíðina með móður sinni,
sem varð líka vinkona mín um
leið – og þessar stundir eru mér
kærar.
Í hvert skipti sem ég kom til
Íslands hittumst við, oftast gisti
ég hjá Þresti en stundum hjá
Gunnari í fallega húsinu hans
við Garðastræti. Við vinirnir
fengum okkur mat saman, hann
eldaði yndislega rétti ofan í okk-
ur og við spjölluðum langt fram
á nótt.
Gunnar var brosandi maður
sem þótti vænt um aðra, kunni
að njóta lífsins, hann var vinur
sem mann langaði að knúsa og
knúsaði bara.
Ég á enn erfitt með að trúa
að hann sé farinn, tekinn frá
okkur af þessum hræðilega
sjúkdómi. Haustið er komið til
Frakklands, himinninn grætur,
Gunnar er farinn, mig langar
bara að segja einföld orð: Far
þú vel, hjartað mitt, takk fyrir
allt og allt, það voru mikil for-
réttindi og hrein hamingja að fá
að kynnast þér og vera vinur
þinn, en mig langar líka að
segja að þú ert samt hér hjá
mér, hjá okkur öllum sem þótti
vænt um þig, því þeir sem mað-
ur hefur elskað hverfa manni
aldrei.
Ég, Claude, eiginkona mín,
og Jeanne, tengdamóðir mín,
viljum votta fjölskyldu þinni,
Eddu, börnum og móður þinni
Önnu dýpstu samúð.
Eric Boury.
Gunnar Þorsteinn Halldórs-
son, vinur okkar og söngbróðir,
var einstaklega lífsglaður mað-
ur. Hann naut þess að vera í
góðum félagsskap og var óspar
á að deila gleði sinni með öðr-
um. Það var alltaf stutt í smit-
andi hláturinn hjá Gunnari og
sá hlátur sló tóninn fyrir sam-
veru okkar vinanna, hvort sem
tilefnið var kórsöngur eða visk-
ísmökkun. Þetta tvennt fór
raunar oft saman á æfingum,
enda ljóst að viskísopinn er
söngolía góð og að vinátta og
samsöngur nærist vel á „lífsins
vatni“.
Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an í Háskólakórnum, þar kvikn-
aði áhuginn á að stofna hóp til
að syngja lög í léttlyndari kant-
inum. Úr þessum jarðvegi
spratt acapella-oktettinn Norð-
urhjaratröllin vorið 1985 og þar
söng Gunnar 1. bassa eins og
hann gerði ávallt síðar. Að námi
loknu dreifðumst við söngbræð-
ur vítt um veröld, en tíndumst
svo heim hver af öðrum undir
lok síðustu aldar. Þá fórum við
aftur að hittast, dusta rykið af
gömlum uppáhaldslögum og
finna ný sem okkur langaði að
syngja. Um síðir vorum við
komnir með nógu viðamikla efn-
isskrá til að halda okkar fyrstu
eiginlegu tónleika. Þeir fóru
fram í Hlaðvarpanum í júní 2002
og þar urðu fagnaðarfundir með
gömlum félögum úr Háskóla-
kórnum, auk annarra vina.
Gleðipinninn Gunnar átti stóran
þátt í að gera tónleikana að
söngskemmtun. Hátindi frægð-
arinnar náðu Norðurhjaratröllin
þegar þau hituðu upp fyrir
Fræbbblana á Vídalín sama ár.
Eftir það var sungið við ýmis
tækifæri næstu 3-4 árin en síð-
an tvístruðust tröllin upp um
fjöll og firnindi. Gunnar var þó
staðráðinn í því að hóa okkur
vinunum aftur saman til söngs í
sextugsafmæli sínu í apríl sl., en
þá skyldi blása til mikillar gleði-
veislu eins og Gunnari einum
var lagið – tilhlökkunin var mik-
il hjá okkur.
Acapella-söngur í sínu tær-
asta formi er söngur án undir-
leiks og án stjórnanda. Söngv-
ararnir þurfa því að reiða sig
náið hver á annan, stilla saman
raddir, finna taktinn, mynda og
varðveita samhljóminn. Virk
hlustun skiptir miklu máli í slík-
um söng en ekki síður ánægjan
og lífsfyllingin sem menn upp-
lifa við það að rödd þeirra renni,
um stund, saman við aðrar og
myndi stóra og fallega heild.
Allra mikilvægust er þó vinátt-
an – vinátta sem er stærri en
hljómurinn sjálfur. Menn koma
ekki saman ár eftir ár til að
syngja nema þeir hafi unun af
því að hittast – söngurinn er því
líka óður til vináttunnar. Þar
var Gunnar í essinu sínu, hann
geislaði frá sér söngelsku, góð-
vild og lífsgleði og því voru
fundir með honum ávallt fagn-
aðarfundir. Gunnar var hagur á
hönd sem hug og hagmæltur
vel, eins og lóan gat hann kveðið
burt öll leiðindi. Það var Gunn-
ari líkt að þakka sínum nánustu
og kveðja með útgáfu ljóðabók-
ar í miðjum veikindum sínum.
Við kveðjum góðan vin með
söknuði og trega. Skarð hans
verður vandfyllt en eftir sitja
minningarnar. Orðin, hnyttnin
og hláturinn óma enn í huga
okkar sem horfum á eftir vini
inn í Sumarlandið. Gunnar Þor-
steinn Halldórsson auðgaði til-
veru okkar allra og brosið hans
lifir áfram í söng okkar og
hjarta. Hvíl þú í friði, elsku vin-
ur.
F.h. Norðurhjaratröllanna,
Þorvarður Árnason.
Elsku vinur okkar Gunnar
Þorsteinn lést eftir stutta og
snarpa baráttu við krabbamein.
Hann var sextugur að aldri og
elskaður af börnum sínum
þremur, móður, systkinum,
barnabörnum, fjölskyldu og vin-
um. Við kynntumst Gunnari
fyrst fyrir rúmlega 20 árum
þegar við keyptum húsið sem
hann og Edda höfðu búið í
ásamt börnum sínum á Vest-
urgötu 44. Einn daginn kom
hann við með dóttur sína Bjarn-
eyju og tilkynnti okkur að einn
góðan veðurdag myndi Bjarney
kaupa húsið aftur – hvort sem
okkur líkaði betur eða verr! Við
urðum vinir upp frá því. Gunnar
hafði endurbætt þetta gamla
hús byggt árið 1882 af þeirri
snilld sem honum var einum
lagið. Hann var einstaklega
handlaginn og hvert einasta
handtak við endurbætur á Vest-
urgötunni var úthugsað. Hann
hafði hannað draumahúsið okk-
ar. Þær eru ófáar íbúðirnar og
húsin sem Gunnar endurbætti
með miklum sóma. Húsið hans
Sjólyst á Fáskrúðsfirði ber því
fagurt vitni sem og gistiíbúð-
irnar sem hann átti og rak síð-
ustu árin. Þeir eru ófáir gest-
irnir sem orðið hafa á vegi
okkar í gegnum árin sem lofuðu
gestgjafa sinn hástöfum.
En við minnumst Gunna fyrst
og fremst fyrir dásamlegar
stundir í París í gegnum árin.
Gunnar kenndi íslensku um ára-
bil við Sorbonne-háskóla og var
dáður af nemendum sínum. Það
var einstaklega gefandi að vera
árlegur gestakennari hjá honum
og ræða við franska nemendur
hans sem höfðu einlægan áhuga
á öllu því sem viðkom Íslandi.
Gunnar hafði einstakt lag á því
að virkja nemendur og samræða
um íslensk stjórnmál var
skemmtileg.
Það var alltaf tilhlökkunar-
efni að koma til ástarborgarinn-
ar og vita að við ættum fund
með Gunna í vændum. Þá hitt-
umst við iðulega í Mýrinni og
sátum úti á L’Open Cafe eða
Les Marronniers svo Gunni
gæti reykt smávindlana sína á
meðan við slúðruðum, hlógum
og skoðuðum alla sætu strák-
ana. Gunni hafði kjark og þor til
að brjóta af sér hlekki sam-
félagsins og vera hann sjálfur.
Hann Gunni var svo
skemmtilegur. Alltaf skarpur og
hugsandi en líka jákvæður, póli-
tískur og listrænt þenkjandi. Nú
síðast í upphafi árs áttum við
dásamlegar stundir í París þar
sem við þræddum sögufrægar
götur Mýrarinnar og uppáhalds-
barina okkar. Gunnar kenndi
okkur að njóta borgarinnar.
Hann var mikill íslenskumað-
ur og hafði einstakt lag á mál-
inu. Hann var pólitískur, ein-
staklega vel inni í íslenskri
þjóðfélagsumræðu þrátt fyrir að
dvelja langdvölum í París og fór
ekki leynt með afstöðu sína til
þjóðþrifamála ef sá var á honum
gállinn. Gunni var réttsýnn
mannréttindasinni.
Gunnar gaf út ljóðabók á síð-
ustu dögum lífs síns. Hún er al-
gjörlega mögnuð og vitnisburð-
ur um hnyttni hans, gáfur,
tilfinningalíf og orðsnilld. Bókin
heitir Takk og móðir hans og
systir komu með eintak til okk-
ar á Túnsberg eftir andlát
Gunnars. Hann hafði sjálfur
skrifað persónulega kveðju til
okkar: „Með hlýjum kveðjum og
hjartans þökk fyrir vináttustu-
ndir og margar góðar minningar
héðan og þaðan.“ Okkar er að
þakka elsku vinur.
Takk fyrir allt. Við munum
sakna þín sárt. Far í friði. Fjöl-
skyldu Gunnars vottum við inni-
lega samúð.
Felix og Baldur.
Gunnar Þorsteinn vinur minn
var hvers manns hugljúfi. Glað-
værð, elja, örlæti og vinnusemi
eru orð sem koma upp í hugann
á kveðjustund.
Eins og gerst hefði í gær
man ég þegar við Gunnar hitt-
umst fyrst, þótt liðnir séu rúm-
lega þrír áratugir. Ungu kenn-
arahjónin, Gunnar og Edda,
voru nýlega komin til kennslu-
starfa á Fáskrúðsfirði, sem hlýr,
ferskur sunnanvindur.
Áður en langt um leið voru
þau komin á kaf í félagslífið á
staðnum, kirkjukórinn, leik-
félagið og hjónaballsnefndina –
voru allt í öllu af eldmóði og
glaðværð. Mörgum þótti glap-
ræði að kaupa Sjólyst, elsta
íbúðarhús bæjarins, til að end-
urgera það. En þau létu það
sem vind um eyru þjóta og með
þrotlausri vinnu tókst ætlunar-
verkið. Alla tíð síðan hefur Sjó-
lyst verið bæjarprýði hin mesta.
Völundurinn útsjónarsami hafði
lyft grettistaki, einu af mörgum.
Gunnar var einstaklega bón-
góður. Það var auðsótt að fá
Sjólyst að láni hvort sem var til
dvalar eða til að halda boð fyrir
heiðursgesti Franskra daga með
hlátrasköllum og söng sem
barst um allan fjörð. Það var
tómt mál að tala um að greiða
leigu fyrir. Bara njóta, drekka
kaffið úr Bessastaðastellinu og
skrifa í gestabókina.
Fullir bjartsýni fyrir tæpum
aldarfjórðungi stofnuðum við
ásamt fleirum félag sem hafði
það að markmiði að endur-
byggja Franska spítalann á Fá-
skrúðsfirði. Óbilandi trú hug-
sjónamannsins Gunnars kom
sér vel í risastóru verkefni. Þó
að félaginu hafi ekki orðið káp-
an úr því klæðinu hélt það
draumnum á lofti, uns Minja-
vernd tók verkið að sér.
Gunnar var harðduglegur
ævintýramaður, gerði upp íbúð-
ir á sumrin, sem hann leigði
jafnharðan út, en bjó í París á
veturna, fyrstu árin við ís-
lenskukennslu í Sorbonne. Æv-
inlega stóðu dyr hans í Mýrinni
opnar fyrir vinum og fjölskyldu.
Þaðan er margra dýrðardaga að
minnast. Meðal annars eru ljós-
lifandi unaðsstundir í Lúxem-
borgargarðinum með baguette,
pylsur og osta í félagsskap móð-
ur Gunnars, Önnu, sem nú sér á
bak öðrum syni sínum yfir móð-
una miklu. Mikill harmur er nú
kveðinn að henni og fjölskyld-
unni allri.
Í París orti Gunnar ljóð sem
flest voru geymd niðri í skúffu.
Þegar hann var orðinn sárþjáð-
ur af krabbameini tók hann þá
ákvörðun að gefa nokkur þeirra
út á bók og sendi vinum og
kunningjum árituð eintök. Ljóð-
in eru forkunnarfögur og bera
vitni fljúgandi greind hans,
næmi og listfengi.
Draumur Gunnars var að
sitja við opinn glugga í Sjólyst í
ellinni, semja ljóð og skáldsög-
ur, anda að sér sjávarilminum
og hlusta á fagran fuglasöng í
bland við öldugjálfrið. Það hefði
farið honum vel. Blessuð sé
minning Gunnars í Sjólyst.
Albert Eiríksson.
Fáir hafa markað jafn djúp
spor á lífsleiðinni og Gunnar
gerði hjá árgangi ’73 á Fá-
skrúðsfirði. Árgangi sem hafði
lært það í gegnum skólagöng-
una að hann væri óalandi, óferj-
andi og ekki húsum hæfur, enda
baldinn og hress hópur. Fyrstu
átta árin af skólagöngunni ein-
kenndust af miklum kennara-
skiptum, nýr umsjónarkennari
hvert ár, jafnvel tveir.
Í upphafi skólaárs 8. bekkjar
var enn og aftur von á nýjum
umsjónarkennara og veðmálið
var: hversu fljótt náum við að
fæla hann í burtu! Inn stormaði
hann, smellti saman hælunum á
klossunum svo glumdi í og sagði
skælbrosandi: „Sæl.“ Það varð
ekki aftur snúið, hann náði okk-
ur, gróf sig inn í hjörtu okkar
og liðlega 30 árum seinna er
hann þar enn. Ungi kennarinn
sýndi okkur traust, virðingu og
vináttu og uppskar það allt
margfalt til baka.
Margs er að minnast og höf-
um við rifjað upp mörg
skemmtileg atvikin frá skóla-
göngunni við þessi kaflaskil.
Dönskumaraþonið, hvaða kenn-
ara dettur í hug að láta óstýri-
látan hóp unglinga sitja heilan
sólarhring og læra dönsku fyrir
áheitasöfnun í níundabekkjar-
ferðalag? Gunnari – og við til í
það. Skólaferðalagið hringinn
um landið, þar sem kennarinn
las upp úr Íslendingasögum og
sagði það góðan undirbúning
fyrir lífið. Stilltari hópur hefur
ekki farið hringinn á vegum
skólans; margar hugmyndir
voru uppi um ýmis prakkara-
strik en voru saltaðar jafnóðum,
vildum ekki koma kennaranum í
klandur. Það áttu allir skjól hjá
Gunnari; þeir sem gáfu lítið fyr-
ir lærdóminn og þeir sem vildu
læra meira og meira.
Hann hvatti okkur til þess að
hugsa stórt, vera jákvæð og
hafa trú á okkur, hann hafði
alltaf trú á okkur. Þegar við
hittumst fyrir ekki svo löngu og
héldum upp á 30 ára ferming-
arafmæli kom ekki annað til
greina en Gunnar og Edda
tækju þátt í því með okkur og
áttum við notalega og skemmti-
lega stund í Sjólyst. Já, margs
er að minnast og verður sér-
stakt að rölta um á frönskum
dögum án þess að rekast á
Gunnar og eiga við hann gott
spjall.
Við kveðjum okkar lífsins
mentor og mikla vin með mikl-
um söknuði og þakklæti.
Börnum hans sendum við
okkar innilegustu samúðar-
kveðju, Önnu móður hans, Eddu
okkar og aðstandendum öllum.
Megi minningarnar um góðan
mann og lífskúnstner umvefja
ykkur.
Fyrir hönd árgangs ’73 Fá-
skrúðsfirði,
Dýrunn Pála Skaftadóttir.
Vesturhlíð 2 | Fossvogi | s. 551 1266 | utfor@utfor.is | utfor.is
VIÐ ÞJÓNUM ALLAN SÓLARHRINGINN
Útfararþjónusta
í yfir 70 ár
Sálm. 86.11
biblian.is
Vísa mér veg þinn,
Drottinn, að ég
gangi í sannleika
þínum, gef mér
heilt hjarta, að ég
tigni nafn þitt.