Storð : heimur í öðru ljósi - 01.03.1985, Blaðsíða 61

rithöfund með takmarkaða kennsluskyldu. Á
Islandi er hann hirðskáld svartfuglsins á
Hornbjargi.
Þar sem ég hef þegar minnst á trúmál á
Islandi, er rétt að minnast cinnig á hinn íslenska
fylgifisk þcirra, andatrúna.
Dag einn sat ég við Tjörnina og maulaði
vestfirskan rikling. Þá kom Þorsteinn Guðjóns-
son aðvífandi og bauð mér til miðilsfundar með
Nýalssinnum. Maður slær nú ekki hendinni
móti svoleiðis kostaboði. Við ókum því út í
Kópavog. Áður en miðilsfundurinn hófst, kom
maður að nafni Gunnar að máli við mig og tjáði
mér að íslenska væri töluð bæði í þessu lífi og
meðal framliðinna, hverrar þjóðar sem þeir
væru. Gunnar þessi spurði mig einnig hvort ég
vissi hvers vegna Bretar unnu stríðið um Falk-
landseyjar. Bretar unnu, sagði hann, vegna þess
að það eru íslensk tökuorð í ensku, en því miður
engin í spænsku, sem Argentínumenn tala.
Síðan voru ljós slökkt, nema hvað dauft
Ijós logaði á hnattkúlu fyrir framan okkur. Við
vorum átta sem tókumst í hendur. Miðillinn féll
í dá eftir tuttugu mínútur.
Fyrsti „gcstur“ kvöldsins var Helgi Pjct-
urss sjáll'ur (Þorsteinn sagði mér seinna
að hann mætti alltaf fyrstur). Hclgi
bauð okkur öll hjartanlega velkomin á
fundinn, svona eins og hann væri að bjóða okkur
heim í þorramat. Næst gerði vart við sig Itali
sem verið hafði í „andlegum tengslum" við einn
viðstaddra. „Mér líður bara vel“ virtist vera
megin inntak ræðu hans (en ég hugsaði með
sjálfum mér, hvernig getur steindauðum manni
„liðið vel“?). Loks kom maður á fundinn og
mælti djúpri og lágri röddu — Sjálfur Abra-
ham Lincoln. .. Abraham kallinn sagði líka að
sér liði vel. Hann bjó einhvers staðar við Vetr-
arbrautina og var að læra íslensku. Hann bar
cngan kala til banamanns síns, John Wilkes
Booth. Hann óskaði okkur friðar og farsældar.
En íslenska var svo voðalega erfitt mál...
„Var þetta ekki gaman?“ spurði mig ein-
hvcr cl’tir á. „Abraham Lincoln mætti þín
vcgna ... “
Jú, vissulega var þetta gaman. Alltént
ánægjulegra en samvistir við anda Richards
Nixon. Mér fannst sem mér hefði verið vcitl
innsýn í aldagamlar hefðir. Ég var gestur þeirra,
og gestir hafa ætíð verið í miklum metum hjá
íslcndingum. Gestum lcyfist allt. Hefði ég l.d.
heimsótt Egil Skallagrímsson á Borg, þá er ég
viss um að hann hefði reynt að gera mér lífið
Ijúft á allan hátt. Sennilega hefði hann ekki
galdrað fram framliðinn forseta handa mér, cn
hann hefði án efa fengið mér uppáhaldsgæðing
sinn eða uppáhaldsdóttur og heimanmund.
Sem sagt, ég var þarna gestur á miðilsfundi
Nýalssinna og gestgjafar mínir höfðu verið svo
elskulegir að töfra fram samlanda minn, Abra-
ham Lincoln, svo að mér liði eins og heima hjá
mér.
En ekki var von að spíritistarnir vinir mínir
vissu, að mér var þegar farið að líða eins og
heima hjá mér, hér í umhleypingunum innan
um hpiungrýti og morðingja.
Ég verð eiginlega að draga í land mcð það
sem ég sagði hér í upphafi um fiskisúpuna og
Þingvelli. Maður á ekki að láta svona út úr sér.
Ég er orðinn nógu íslenskur í mér til að gera
mér það Ijóst. Nú get ég með góðri samvisku
sagt að ég taki góðan kæstan hákarl fram yfir
Þingvelli, hvað sem hver scgir. . . Þýd.Ai
Magnús Sigurösson.
Skeggræddi her-
stjórnarlist Napó-
leons. (Efri mynd.)
Séra Rögnvaldur
Finnbogason,
Þá værum viö
sennilega búddha-
trúar í dag.
59