Heilsuvernd - 01.04.1948, Blaðsíða 54

52
HEILSUVERND
frá flotanum, og rúmur helmingur þeirra, eða 13, dóu með
miklum harmkvælum. Það var skelfing að hlusta á stun-
urnar í þeim og hvernig þeir gripu andann á lofti í andar-
slitrunum.
Hér lá eg nú og beið dauðans ásamt herbergisfélaga mín-
um. En dagarnir liðu hver af öðrum, og líftóran vildi ekki
slokkna! Um leið og eg var fluttur þangað, var hætt að
gefa mér inn meðulin. Líðanin varð undir eins heldur
skárri, og eg fór að fá svolítla matarlyst, En sjúkrahúsmat-
inn mátti eg ekki sjá og því síður bragða án þess að fá
ógleði og uppköst. 1 þess stað fór mig að langa meir og
meir í gróft rúgbrauð og súrmjólk. En auðvitað töldu allir
læknar og hjúkrunarkonur sjúkrahússins það hreinasta
brjálæði að gefa dauðvona sjúklingi siíkan mat. En eg var
dauður hvort eð var, svo að eg fékk ósk mína uppfyllta,
líkt og þegar dauðadæmdum manni er gefið að borða
það, sem hann óskar eftir, áður en hann er leiddur á högg-
stokkinn.
Eg á engin orð til að lýsa því, hve vel mér bragðaðist
grófa brauðið og súrmjólkin. Eg borðaði mjög lítið og var-
lega í fyrstu og fýsti mjög að vita, hvort eg mundi halda
því niðri. Já, maginn skilaði því ekki aftur! Eg lá kyrr og
saug að mér hina ilmandi brauðangan. Mér hló hugur í
brjósti, og svo sofnaði ég vært, í fyrsta skipti um langan
tíma. Svefninn hafði sefandi og styrkjandi áhrif á mig,
og þegar eg vaknaði, skar eg aftur litla sneið af brauðinu
og tuggði hana bæði vel og lengi, en fékk mér smásopa af
súrmjólk á milli brauðbitanna. Eg fann það greinilega, að
lífsþrótturinn var að færast í mig á nýjan leik.
En þeta var mjög einhliða fæði. Hefði eg bara haft vit
á að biðja um lítið eitt af grænu salati eða öðru grænmeti
með brauðinu. Þá hefði eg náð mér fljótt!
Eigi að síður fór mér að batna greinilega, og eg var von
bráðar fluttur inn í herbergi til sjúklinga í afturbata. Eg var
aftur á leiðinni til lífsins, hugsaði eg. Vorið nálgaðist, og
mig var farið að fýsa heim. Brátt fór eg að staulast fram