Strandapósturinn - 01.06.1968, Blaðsíða 33

fiskur á hvurju bandi. Þar sitja þeir að fiski um stund og hefur Þórður
mjög hlaðið bát sinn. Sezt hann þá við árar og stefnir á Reykjanes-
hymu norðanverða. Þeir bræður tala nú sín á milli hvurt elta skuli
og semst það með þeim; sækja nú róðurinn knálega, en ekki dregur
saman að heldur. Lendir Þórður norðan undir hyrnunni, kastar upp
fiski kallmannlega, tekur bátinn og ber á höfðinu upp i skriðu nokkra.
Þar er hjalli einn og í honum hellir; þar inn ber Þórður bátinn og
vill sækja fiskinn. I þvi ber þá bræður að og ná þeir árum Þórðar sem
lágu í fjörunni, og nokkru af fiski, en ekki ráða þeir á hann. Síðan
róa þeir til Reykjaness og kemur Jón í fjöru, spyr þá því þeir flytji
árar og segja þeir hvurnig þeir léku Þórð og hvar hann sé; eggja nú
föður sinn að drepa hann. Karl svarar: „Það skal aldrei verða og farið
sem fljótast og skilið Þórði ráninu og verið ekki so djarfir að segja
nokkrum til hans.“ En so mikið virtu þeir bræður orð föður síns að þeir
færðu Þórði aftur árar hans og fisk. Bar nú ekki neitt á Þórði annað
en menn þóttust stöku sinnum verða varir hans á sjó.
Bóndadóttir frá Minni-Ávík smalaði út í hllð nokkra í Reykjanes-
hyrnu sem Hagi heitir, ekki langt frá hellir Þórðar. Var það oft að
henni dvaldist framar en efni þóttu til og eitt sinn spur faðir
hennar hvað því valdi. Er hún treg að segja, en um síðir getur hún
þess að maður sem Þórður heitir sé þar 1 fjallinu og sitji oft á tal(i) við
sig þvi honum leiðist einveran. Bóndi varð hræddur og hélt þetta
tröll eða huldumann; lætur þvi stúlkuna hætta fjárgæzlu og gegnir
sjálfur þeim starfa um hríð.
Nú saknar Þórður stúlku sinnar og missir yndi og svefn. Gengur
hann eina nótt til Ávíkur og nemur burt stúlkuna. Eru þau nokkum
tíma þar bæði, eignast son einn og kemur þeim það ásamt að Þórður
rekur fé föður hennar til hellirs einu sinni í viku og mjólkar hún ær
og hefur til handa sveininum. Þegar haustar taka þau á og lamb sem
stúlkan átti 1 fé föður síns og slátra.
Víkur þá sögunni til bónda. Þegar dóttir hans er horfin fer hann
til konu einnar gamallar sem orð lék á að væri margfróð og biður
hana að vita hvað um dóttir sína liði. Kelling segir þá hið sanna og
það með að Þórður sé austfirzkur maður og hafi hent það ófall að
eiga barn með systur sinni; hafi síðan strokið og sé búinn að vera
seytján ár í útlegð. Mælir hún eftir Þórði og biður bónda ekki amast
við honum; segir hann mikilmenni og vænan dreng. — „Er dóttir
þinni fullboðið að eiga hann þvl bráðum er á enda sektartími hans.“
Bóndi reiðist og segir það aldrei verða skuli að hann gefi þjóf slíkum
dóttir sína. Kelling svarar: „Það mun þinn bani verða, ef þú hlýðir
ekki mínum ráðum.“
Skilja þau bæði reið. Safnar bóndi mönnum og fer að leita Þórð-
ar; hittir so illa á Þórð að hann er að gjöra að fiski 1 fjöru niðri.
31