Strandapósturinn - 01.06.1968, Blaðsíða 104

hana og móðir væri, og þau hjón bæði.
Þeir sem vel þekktu til á búskaparárum Soffíu á Bólstað, eins
og faðir minn, sögðu af henni margar furðusögur. Hún var í
mörgum hlutum svo sérstök.
Einar bóndi hennar var oft fjarri heimilinu, sjómaður var iiann
góður, og raunar sjómennska honum í blóð borin. Enda var það
annar þráðurinn til öflunar matfanga fyrir mannmargt heimili —
eins og Bólstaðarheimilið var í hennar tíð, bæði heimilisfólkið
sjáift og ferðamenn norðan úr Árneshreppi, yfir Trékyllisheiði, er
fóru þá oft um í nokkrum hópum, bæði sunnan og norðan heið-
ar. Það talar sínu máli um það, sem gera þurfti, og auðvitað
lenti þetta mest á húsmóðurinni að sjá öllu vel farborða heima
fyrir.
Einar var meira en bóndi og sjómaður. Hann var völundar-
smiður, einkum á járn og kopar, og vann mikið í smiðju á seinni
árum ævinnar. Auk þess skytta góð, sem hann notfærði sér á
sjónum, jafnframt fisköflun, og urðu af því búdrýgindi mikil.
Það gefur því auga leið, að húsmóðirin varð oft að vera bæði
húsmóðir og húsbóndi, og hún gat það virkilega. Hvort heldur
var á mannþingum eða heimili sínu, eða hvar sem var. Forsvar
hennar var ekki laust i reipi, og öll framkoma hennar vakti
traust, og dugnaður hennar og ósérhlífni var öllu samstarfsfólki
augljós. Á heimilinu sjálfu mátti segja, að öll verkstjórn væri í
hennar hendi. Af þessu öllu var hún virt og metin mikils, og
samstarf og samkomulag þeirra hjóna var í öllu eins og bezt
var á kosið. Þau virtu í einlægni hvort annað mikils.
Soffía var að margra dómi hetja, sem vel hafði verið til þess fall-
in að vera aðalpersónan í stórbrotinni sögu frá þessu tímabili
19. aldar, hefði hún verið skráð.
Eftir að faðir minn fór að búa á Klúku í Bjarnarfirði og Einar og
Soffía fluttust að Sandnesi, gleymdi Soffía ckki föður mínum
og hann ekki henni. Hjá föður mínum eins og fleirum, voru
fyrstu búskaparárin erfið. Bústofninn lítill, jarðnæðið kotbýli, og
rnátti segja að það vantaði allt til alls. En sætt var sameiginlegt,
svona voru kringumstæður fjöldans, og ekki annað en það sem
flest alþýðufólk bjó við.
102