Strandapósturinn - 01.06.1968, Síða 116

Oft andaði köldu á vetrum og langt fram eftir vori, hafís
lá fyrir landi svo ekki var komist á sjó.
Eitt ár man ég, fyrr en frostaveturinn 1918, að genginn var
hafís samfrosta um firði þvera, austan af Vatnsnesi og heim
til okkar.
En það var eins og fólkið tæki þessu með jafnaðargeði. Um
náttúruhamfarir var engan að saka. Til engra hægt að gera
kröfur um aðstoð, sem skylt væri að veita, enda reyndu flestir
að standa á eigin fótum svo lengi að stætt var.
Það sagði móðir mín mér, að árskaup vinnukonu hefði verið
30 krónur. En prjónafatnað lét hún þeim í té, þar að auki, eftir
þörfum. Efni í eina dagtreyju kostaði 90 aura eða ca. 30 aura
alinin.
Viðarreki talsverður var á Skriðnesenni og hann mikið notaður
til eldsneytis. Fylgdi þeim hlunnindum vinna og vossamar ferðir
á fjörur að vetrarlagi.
Heiman fór ég fyrst 18 ára gömul, þá til Sauðárkróks.
Þar átti ég frændfólk sem ég var hjá af og til í tvö ár. Hálf-
an vetur fór ég til náms í unglingaskólann á Heydalsá og tvo
vetur í Kvennaskólann á Blönduósi. Við Heydalsárskólann störf-
uðu þá Sigurgeir Asgeirsson, skólastjórinn og Ragnheiður systir
hans.
Árið 1915 giftist ég Rögnvaldi Sturlaugssyni verkstjóra og
settum við saman heimih það sama ár á FelH í KoUafirði og
höfðum nokkurn hluta jarðarinnar til afnota. Mótbýlismenn okk-
ar voru, fyrst Guðmundur Einarsson frá Snartartungu eitt ár,
og svo Eggert Einarsson frá Gröf í Bitru þar til 1920 að við
fluttumst að Hvoli í Saurbæ.
Á Felli vorum við því harðindaárið 1918. Var þá oft kalt
um að litast og óblítt að horfa til Húnaflóa. Eldstóin mín stóð
á óþiljuðu moldargólfi. En eins og ég sagði áðan, ekki þýddi
annað en taka hlutunum með jafnaðargeði. Það var ekki upp í
neinn að víla.
Eftir fárra ára dvöl á HvoH fluttumst við að Melum á Skarðs-
strönd, en eftir mánaðarveru þar varð ég fyrir áfaHi, sem varð
þess valdandi að síðan hef ég ekki heilum fæti stigið nokkurt
114