Strandapósturinn - 01.06.1976, Síða 20

Jóhannes Jónsson:
Fráfærur
Þegar fært var frá, var hafður tvennskonar háttur á, lömbin
tekin frá ánum og sett í tóma heyhlöðu eða annað hús eftir því,
sem henta þótti og höfð þar í tvo til þrjá daga. Þar var þeim gefið
nýslegið gras og lim af birkihríslum og þótti þeim gott að kroppa
nýútsprungið laufið af birkiliminu. Eftir tvo til þrjá daga voru
þau rekin á fjall og var upprekstrarlandið valið sem fjærst þeim
högum, þar sem ánum var haldið til beitar. Oft voru mikil hlaup
og erfiði við lambarekstur, þau voru snör í snúningum og fljót að
hlaupa og venjulega hlupu þau sitt í hvora áttina, en þau
þreyttust fljótt og væri um langan rekstur að ræða voru þau
orðin ótrúlega samheldin og þæg að leiðarlokum.
Ég veitti því oft athygli, að þegar lömbin fóru að þreytast, var
eins og þau leituðu athvarfs hvert hjá öðru og sérstaklega var
áberandi að þau eins og pöruðu sig saman tvö og tvö, og var það
næstum óbreytanlegt að þessi tvö lömb fylgdust að allt sumarið,
slík var tryggð og vinátta þessara sakleysingja. í sorg sinni og
öryggisleysi eftir móðurmissinn var eins og þau fyndu traust og
öryggi hvert hjá öðru.
Annar háttur við fráfærur var sá, að fyrst var stíað, sem kallað
var. Þá voru ærnar reknar með lömbin á stekk, sem svo var