Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 59

segir: „Hvað er þetta, því getið þið ekki haft áfram í logninu?“
Var nú settur þriðji maður í andóf, því nokkuð var misróið og
náðust þá lóðirnar inn. Var fiskurinn, sem fengist hafði nokkuð
hæfilega mikill til kjölfestu í bátinn. Var nú farið að berja í land
og gekk smátt og smátt, því að rok var komið á Skutulsfirði og
rokhnútar til og frá. Var látið horfa á Seljadal, en vannst lítið á.
Segir þá formaðurinn við þá sem frammí reru: „Látið þið okkur
hafa árarnar og reisið mastrið, við skulum ekki spara strigann“.
Var nú það ráð tekið að rifa seglið og krusa. Er ekki að orðlengja
það, að sex slagir voru teknir og vannst stundum nokkuð á,
stundum voru teknir kippir að berja með árunum. Var nú komið
um nón og algert rok á Skutulsfirði, en nokkrir hviðuvindar
undan Eyrarfjalli. Vorum við þá fram af Hnífsdal innarlega, eða
sem næst var hægt að komast rokspildunni út af firðinum. Vit-
anlega vorum við of djúpt og engin leið að aka segli. Tókum við
þá til ára og var stefnt utanvert á Hnífsdal, eða á Skarfasker, með
þvi vannst nokkuð á. Þegar út fyrir dalinn kom, var breytt um
stefnu, þó erfitt væri og róið af öllum mætti inn með. Náðum við
landi um klukkan sex, þótt ótrúlegt þætti að flestra eða allra
dómi er um það ræddu síðar.
Hin skipshöfnin, sem þarna var í búðinni, hafði ekki farið á sjó
þennan dag. Einn af hásetum Friðriks hét Kristján Fransson frá
Tungu í Dalamynni, maður á 76. ári. Sagðist hann vera búinn að
róa fjörutíu vertíðir í Bolungarvík og ekki minnast þess, að
djarfar hefði verið gengið að sjóferðum eftir ástæðum, en við
gerðum. Fannst okkur strákunum þetta frekar öfundarorð eða
hól, sem við ættum skilið. Lengi var kamfórubrennivínið notað
og aldrei lögðumst við í rúmið eða slepptum sjóferð vegna sjúk-
leika. Þó kom lítilsháttar lumpa í okkur til skiptis. Var til þess
arna þá lengi tekið og ekki fritt við að Ari væri öfundaður af því
að hafa slíka „junkara“. Margir felldu niður róðra í hálfan
mánuð og sumir lengur. Vitanlega lá framkvæmd þessa alls í
því, að formaðurinn var framsækinn, kappsfullur og öruggur í
besta lagi og lífsvenjur þeirra tíma gengu út á það að standa
meðan stætt var. Það var engin aktaskrift á vinnubrögðunum. —
57