Strandapósturinn - 01.06.1976, Síða 61

þá strax byrjað. Kom þá upp úr kafinu að allir höfðu þeir átt
vettlinga í stafnloki bátsins og líka smokkfæri, en nú var þetta
allt á bak og burt. Urðu þeir því að bjargast við það er hendurnar
héldu um. Sörguðu þeir svo upp lóðirnar á þann hátt, að einn
dró þær i hringi, en fjórir andæfðu. Afli var frekar lítill, en þó
nokkur. Þá var nú eftir að komast í land og leit heldur þunglega
út með það, því hvassviðri var mikið, þungur sjór og rok inn til
fjarðanna. Voru nú rifuð segl og sett upp og fékkst horf innan við
Asparvík. Var svo slagur látinn standa og náðist upp undir
norður undan Bjarnarfirði. Vildi þá til, sem oft vill verða, að
veðrið lægði heldur, enda liðið á dag og klukkan sjö um kvöldið
var komið á hægviðri. Eftir langan barning komust þeir fyrst að
landi hjá Malarhorni og fóru allir hásetarnir þar upp til að ná sér
í vatn. Einn sagðist þó víst hafa drukkið bara sjó, enda var þá
orðið dimmt. Var Ari eftir við bátinn og sagði síðar, að hann
hefði ekki viljað láta það eftir þeim, hásetum sínum, að fara að
leita að vatni, heldur sýna þeim, að hann þyldi ekki verr en þeir,
þótt einhverju þungu andaði. Til manna komu þeir fyrst á
Drangsnesi og þar fengu þeir mat og kaffi, því að ekkert höfðu
þeir með sér haft, enda ekki venja á þeim árum. Sögðu þeir
sjómönnum, er á Drangsnesi voru, ferðasöguna og var ég einn af
þeim og hitaði handa þeim kaffið. Gekk þeim nú vel heim til sín
og ekki munu hásetar Ara hafa manað hann oftar til sjóferða,
enda var það víst óþarfi.
(Athugasemd: Þessar minningar um Ara Magnússon, voru
birtar í Sjómannablaðinu „Víkingur“, 2. tölublaði 1966. En
vegna rúmleysis í Strandapóstinum, er greinin allmikið stytt, og
er beðist velvirðingar á því. Ritnefnd.).
59