Strandapósturinn - 01.06.1976, Side 73

þúsund manns, jafnvel tugir þúsunda, en um það þýddi víst lítið
að fást. Malargötur voru lagðar um allt, og var möl úr fjörunni
notuð í þær.
Á þessum árum var töluverður flutningur á fólki yfir fjörðinn,
einkum í sambandi við áætlunarferðir Norðurleiðar h/f.
Guðmundur Gíslason skólastjóri annaðist flutningana að mestu
austan frá, en að vestan var oft farið frá Kjörseyri. Við Karl
Eiðsson fórum marga ferðina. Þetta gekk alltaf eins fyrir sig, að
um leið og báturinn tók land við Reykjatanga, voru mættir í
fjörunni tveir alvopnaðir verðir. Þeir gerðu okkur skiljanlegt, að
við mættum ekki fara lengra, nema í fylgd herlögreglumanns.
Venjulega þurfti ekki lengi að bíða, unz maður birtist með borða
um handlegg, sem líklega hefur átt að sýna starf mannsins, en að
öðru leyti var búningur hans ekki frábrugðinn annarra her-
manna. Oftast lá leið okkar heim að Reykjaskóla. Þar voru
farþegar venjulega með sinn farangur. Lögreglumaðurinn gekk
á undan okkur, fram og til baka, og gætti þess vel að við fylgdum
honum eftir, en værum ekki að forvitnast í eitt og annað, er við
kynnum að sjá á leið okkar. Þeir, sem þessu starfi gegndu, voru
alltaf kurteisir og prúðmannlegir við okkur.
Birgðaskip komu oft, sum mjög stór og lögðust á víkina fyrir
sunnan Reykjatanga. Uppskipun úr þeim annaðist Kaupfélag
Hrútfirðinga með uppskipunarbátum sinum.og mannskap úr
firðinum, og var það oft mikið verk. Islenzku skipin, er til Borð-
eyrar komu á þessum árum, voru aðallega strandferðaskipin,
Esjan og Súðin og auk þess einhver Fossanna við og við. Þessi
skip voru með íslenzka fánann, skýrt málaðan á bæði borð, og
þar að auki, þegar þau voru á siglingu, blakti fáninn við hún.
Ekki létu Bretar sér nægja fánaliti skipanna. Venjan var sú, að
þegar íslenzkt skip var komið rétt inn úr Eyjasundinu, það er
skammt innfyrir Hrútey, reið af fallbyssuskot, sem plægði hvítan
sjóinn rétt framan við skipið. Skipið hægði þá mjög ferð eða
jafnvel stöðvaðist alveg. Samtímis lagði vélbátur af stað frá
Reykjatanga áleiðis til skipsins, og voru þar brezkir yfirmenn á
ferð i þeim erindum að kanna, hvaða skip þetta væri. Oftast tóku
þessar ferðir Bretanna stuttan tíma og varð ekki mikil töf af
71