Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 82

trúa mér. Var ég loks ávíttur fyrir að fara með lygasögur. Sá ég
þá það ráð vænst að hætta að minnast á þennan atburð, en
geymdi hann þó glöggt i minni. Ég var auðvitað sannfærður um,
að þarna hefði ég séð vatnaskrímsl. Styrkti það trú mína, að allt
þar til ég fór að heiman 18 vetra gamall, leið varla það haust, að
ekki yrði vart við skeljaskrimsli á firðinum eða sæjust för eftir
þau í fjörusandi. För þessi voru kringlótt, á stærð við miðlungs
potthlemm. Fjörulallar voru þar einnig á kreiki á haustin. Þótt
þeir væru sterkir og lymskir, voru þeir seinfærir og stirðir og því
ekki eins stórhættulegir og skeljaskrimslin. Skrímslatrú var
þarna mögnuð frá fornu fari, enda segir Jón lærði, að Reykjar-
fjörður hafi áður heitið Skrímslafjörður.
Skrímslatrú min dofnaði smám saman með aldrinum, og
mátti ég lengi bíða þess að fá skýringu á þessum furðulega
atburði. Hann var mér með öllu óskiljanlegur, eftir að ég hætti
að trúa á tilveru skrímsla. Gekk ég svo langt í vantrúnni, að ég
var á góðum vegi með að sannfæra sjálfan mig um, að þetta hefði
hlotið að vera „vitleysa í augunum á mér“. Líður svo og biður.
Veturinn 1934—1935 var ég í Hamborg i Þýzkalandi og hitti
þar oft dr. Finn Guðmundsson náttúrufræðing, sem var þá þar
við nám. Skýrði ég honum eitt sinn frá þessari óskiljanlegu
reynslu minni. Finnur segir mér, að þarna hafi verið um eðlilegt
náttúrufyrirbæri að ræða. I tjörnum með móbotn myndast
stundum gas í botnlögunum úr lífrænum efnum, og þegar
þrýstingur er orðinn nógur, getur gasið lyft upp mólaginu allt
til yfirborðs. Þegar loftið hefur komizt út, sígur mólagið aftur til
botns. Var ég mjög feginn að fá þarna loks skýringu á þessari sýn.
Þykir mér sýnt, að ýmsar sagnir um vatnaskrímsli eigi rót sína að
rekja til réttrar athugunar á fyrirbærum sem þessum. Og sama
máli ætti að gegna um fjölmargt fleira í þjóðtrúnni. Hún styðst
án efa oft við réttar athuganir á fyrirbærum, sem enn eru ó-
fundnar á viðhlítandi skýringar.
Ritað í apríl 1962
80