Strandapósturinn - 01.06.1976, Síða 94

um nokkur ár haft forystu fyrir fénu. Sú botnótta kunni því illa,
að svarta lambið færi fram fyrir hana og átti það til að renna í
rassinn á því, það valt því á ýmsu, hvor sigraði í þessari baráttu.
Næsta vetur sýndi sú svarta ótvíræða forystuhæfileika og hleypti
engri kind fram fyrir sig í rekstri. Liðu svo nokkur ár við vaxandi
gengi þeirrar svörtu.
Á útmánuðum, veturinn 1962, var tíðarfar mjög milt um
alllangan tíma, og er liðið var fram undir páska, var veðurspá
allískyggileg, um morguninn var spáð allsnöggri veðrabreyt-
ingu. Mig hafði vantað sex kindur, kvöldið áður, og lét því féð
fara til fjalls eins og vant var, þar sem ég ætlaði mér að fara og
athuga um þær, þegar liði á daginn. Veðri var svo háttað þennan
morgun, að logn var og sjö stiga hiti. Eg flýtti mér því ekkert að
athuga með féð, ég vissi raunar, að það fór alllangt til fjalls, og ég
reiknaði ekki með neinni verulegri veðrábreytingu a.m.k. ekki
fyrr en langt væri liðið á dag. Eg var eitthvað að vinna niðri í
fjárhúsum, er ég heyrði allt í einu mikið veðurhljóð, svo að það
hrikti í húsþekjunni. Eg snaraðist út, og þá var skollin á norð-
anstórhrið með mikilli fannkomu. Klukkan mun þá hafa verið
eitthvað að ganga þrjú. Ég hraðaði mér heim til þess að búa mig
af stað í leit að fénu, og er því var lokið gekk ég til hesthússins að
ná mér í hest, en þá brá mér í brún, því að þar var enginn hestur.
Georg, sonur minn, er þá vann við tamningastöð úti í sveitinni
og fór á milli á hestum, hafði tekið alla hestana, sem á járnum
voru, þegar hann fór um morguninn, en slíkt var óvanalegt. Mér
leizt nú ekkert á fyrirhugaða ferð mína, vantreysti mér til þess að
fara gangandi langt til fjalla, en um annað var ekki að ræða. Eg
bjóst reyndar við, að Georg kæmi á eftir mér, en hvenær það yrði,
var ekki hægt að segja til um, eða jafnvel hvort við mundum
finna hvorn annan.
Ég lagði þvi af stað, veðrið fór síversnandi og farið var að
frysta. Eg fór eftir fjárgötunum og var það undan veðri. Ég var
ekki kominn langt, þegar ég mætti þeirri svörtu og var gustur á
henni, ég nam staðar til þess að fá einhverja hugmynd um, hvað
margt fé fylgdi henni. Staldraði ég nú þarna við um hríð, þar til
mjög margt fé hafði farið fram hjá mér og ekki bólaði á fleira,
92