Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 112

Sannsögulegur atburður
Saga þessi er skráð eftir systur konu þeirrar, er þessi atburður fjallar
um, Guðrúnu Jörundardóttur. Ólöf hét kona, Jörundardóttir. Hún bjó
á Hafnarhólmi við Steingrímsfjörð í Strandasýslu, um 1880. Hún var
ógift, en hafði ráðsmann. Hann kemur ei hér við sögu. Kona þessi var
nærfærin, enda oft sótt til kvenna í barnsnauö. Hún var merk kona,
sannsögul og vel gefin. I júní er Ólöf háttuð sem og aðrir í baðstofunni.
Ekki hélt hún sig sofa en sér, að upp um loftsgatið kemur ungur
vörpulegur maður, er gengur hljóðum skrefum að rúmi hennar. Hann
ávarpar hana þessum orðum: Ólöf viltu hjálpa mér? ,,Ef ég er þess
umkomin, skal eg gera það.“ „Konan mín getur ekki fætt“ segir mað-
urinn. „Er þá nokkur leið, að eg geti hjálpað?“ Hann kvað það svo vera
og mundi duga, að hún legði hendur yfir hana. „Þá skal eg koma,"
svarar hún. Hún klæðist í hasti, og er hún kemur út á hlaðið, sér hún tvo
söðlaða hesta, og mælir þá hinn ókunni maður: „Lofaðu mér að binda
fyrir augun á þér, en þetta er ekki löng leið.“ Nú fer henni ekki að lítast
á blikuna, en lætur samt ekki á neinu bera. Nú bindur hann fyrir augu
hennar, en síðan lyftir hann henni upp í söðulinn. Eftir stuttan tíma
stansar hann, og tekur hana af baki og leiðir hana yfir þröskuld. Þar
tekur hann klútinn frá augunum á henni. Sér hún sig stadda í rúmgóðri
stofu. I rúmi við einn vegginn hvílir ung kona, auðsjáanlega þjáð. Ólöf
tekur til til að hagræða konunni. Eftir stundarbið fæðist barnið. Gerir
Ólöf til góða bæði konu og barni. Er hún hefur lokið því, sem gera þarf
segir unga konan: „Mikið gerðir þú vel, og í litlu get eg launað þér, því
þess er eg ekki umkomin, en þú skalt ekki kvíða, að neitt verði að þeim
konum, er þú situr yfir hér eftir. Þig mun langa til að færa sönnur á ferð
þína hingað. Hér hefur þú klæði, sem hvergi er til hjá ykkur." Að því
búnu réttir hún Ólöfu klæðisbót, græna að lit. Eftir það kveður Ólöf.
Sami maður bindur nú aftur fyrir augu hennar og lyftir henni í söðul-
inn. Er hann tekur klútinn aftur frá augunum á henni, er hún stödd við
sínar bæjardyr. Þakkar maðurinn henni og segir, að nú hafi hún
heillaspor stigið, og er hann henni horfinn. Morguninn eftir vaknar
Ólöf, og man allt glöggt, sem gerst hafði. Heldur hún sig hafa dreymt.
Þá man hún eftir því teikni, sem henni hafði verið fengið, og rennir
hendi undir koddann. Jú, þarna lá fallega klæðisbótin. Hún sagði frá
því, sem fyrir hana hafði borið. Og hvar sem borið var niður í leit að
líku klæði, sem í bótinni var, fyrirfannst ekkert slíkt. Sjálf trúði hún, að
til huldufólks hefði hún farið. Og lengi átti Hafnarhólmsbúið bótina
eftir hennar dag. Þuríður Guðmundsdóttir, frá Bæ.