Strandapósturinn - 01.06.1976, Side 115

gesti bar að garði. Þeir bændur opnuðu útidyrnar sem skjótast og
inn kom hver maðurinn af öðrum, þar til komnir voru 12 menn,
allir snjóbarðir og fötin gaddfreðin, svo vart máttu þeir ganga.
Allir lofuðu þeir guð fyrir að vera komnir í húsaskjól. Heimafólk
vissi strax, að þarna væru skipbrotsmenn á ferð, og spurði Óli
strax hvort þeir væru allir komnir í bæinn og var því svarað
játandi. Var komumönnum strax boðið til baðstofu og aðstoð-
aðir við að fara úr vosklæðum og látnir fara niður í rúm, en
baðstofan var lítil, tvö og hálft stafgólf og því ekki nema fjögur
rúm, svo þröngt hefur verið um þá, en ekki var fengist um það.
Konurnar elduðu graut og var aðkomumönnum borinn hann
heitur með mjólk, og var það kærkomin hressing eftir vosbúð og
hrakninga síðasta dægur.
Var nú farið að spyrja þá, hvaðan þeir væru og hvar þeir
mvndu hafa komið að landi, og var frásögn þeirra á þessa leið:
Fyrir 3 dögum lögðum við af stað frá Svalbarðseyri við Eyja-
fjörð á hákarlaskipinu Prinsessan og héldum á miðin út af
Húnaflóa. Síðastliðna nótt vorum við komnir nokkuð langt
vestur fyrir Skaga, þá renndi á með ofsaveðri og var enginn
annar kostur en að hleypa undan veðrinu. Svo dimm var hríðin,
að eigi sást meira en sem svaraði einni skipslengd framundan.
Þannig var haldið áfram án þess að við vissum hvar við vorum
staddir, þar til skipið tók niðri og stöðvaðist. Sáum við þá
grunnbrot á bæði borð, en grilltum af og til í land. Við sáum
strax, að ekki var nokkur leið að komast í land að svo stöddu, við
höfðum strandað þarna með háflóði, og eina von okkar var, að
skipið þyldi sjóganginn þar til á fjöru, en það var okkar eini
möguleiki til að komast lifandi í land. Einn af félögum okkar
bauðst til að fara fyrstur í land með streng, sem hann svo festi við
stein í fjörunni og gátum við hinir handstyrkt okkur á strengn-
um, svo allir komust heilir i land. Er á land var komið, var hríðin
svo dimm að varla sáust handa skil og við allir ókunnugir,
vissum ekki hvar okkur hafði borið að landi.
Var nú rætt um hvert halda skyldi og vildu flestir halda
undan veðrinu og sortanum. Er við höfðum farið nokkurn spöl
meðfram sjónum, sáum við troðninga eftir kindur og glaðnaði þá
113