Bjarmi - 01.04.2021, Qupperneq 12

| bjarmi | apríl 202112
Ég flúði frá
Norður-Kóreu
TIMOTHY CHOO
Timothy Cho, sem nú starfar fyrir
kristniboðssamtökin Open Doors í
Bretlandi, segir hér frá flótta sínum
frá Norður-Kóreu í tvígang og hvernig
Guð hjálpaði honum að eignast draum
á ný — fyrir sjálfan sig og fyrir ættland
sitt.
Norður-Kórea dregur upp þá mynd af
Verkamannaflokknum að hann sé „móðir
landsins“. Meðan hann er til muni allt vera
í himnalagi. Hann hefur hins vegar reynst
vanrækin móðir sem hefur yfirgefið, ofsótt,
svelt og drepið milljónir „barna“ sinna, íbúa
Norður-Kóreu.
„Ég var eitt þessara barna. Ég var
á götunni árum saman og var í fangelsi
fjórum sinnum fyrir að reyna að uppfylla
vonir mínar og drauma. Að vona og
dreyma er eitthvað það fegursta sem við
getum gert. En til þess að geta eignast
draum verðum við að halda hjörtum okkar
opnum. Ég hafði lokað hjarta mínu í mörg
ár. En Guð var að verki í mér.
Þegar ég enn var barn, flúðu foreldrar
mínir frá Norður-Kóreu, en það liðu mörg
ár þangað til þau gátu hjálpað mér að flýja
líka. Eitt síðasta skiptið sem ég sá móður
mína var hún um borð í lest og veifaði mér
meðan ég stóð með tárin í augunum.
Þegar ég sá föður minn í fyrsta sinn
í níu ár vissi ég ekki að hann væri faðir
minn. Meira að segja þá vissi ég ekki
hvernig ég ætti að bregðast við. Hjarta
mitt hafði kulnað eftir of mörg ár á götunni
í Norður-Kóreu.
Það tók hjarta mitt mörg ár að opnast
og draumana að vakna — bæði hvað
varðaði sjálfan mig og Norður-Kóreu.
Það tókst eftir að hafa búið í nokkur
ár í lýðræðisþjóðfélagi og það sem
mikilvægara er, fyrir miklar bænir og að
taka við kærleika Guðs, sem gaf þíðu í
kalið hjarta mitt.
KALIÐ HJARTA VEGNA ÞRENGINGA
Norður-Kórea var myrkur staður til að
alast upp á. Frá fyrsta skóladegi var Kim-
fjölskyldan manni eins og guðir. Ég átti
að hugsa um þau, lúta fyrir þeim og tala
um þau á hverjum degi. Það voru nokkrir
þættir sem urðu til að loka hjarta mínu.
Harðstjórn og ofsóknir ættarveldisins, flótti
foreldra minna til Kína, hin daglega barátta
fyrir að komast af og að verða vitni að
hungursneyð fjöldans. Síðasta von mín var
að verða venjulegur maður í þjóðfélaginu
en ég uppfyllti engin skilyrði til þess að geta
gengið í herinn eða kommúnistaflokkinn af
því að ég tilheyrði „óvinastéttinni“, þeim hópi
sem verður fyrir mesta misréttinu í Norður-
Kóreu. Ættland mitt hafði lokað öllum leiðum
til þess að ungt fólk gæti uppfyllt drauma
sína. Það olli mér biturð.
Eðlisávísun mín til að komast af leiddi
mig til þess að reyna að flýja til Kína. Að
koma til Kína var sem að vera vakinn með
kaldri vatnsgusu. Í Kína var fullt af ljósum,
nóg af mat og þar var margs konar
tískufatnaður fyrir ungt fólk, hlutir sem ég