Bjarmi - 01.04.2021, Síða 30

| bjarmi | apríl 202130
Móse hefði getað farið aftur heim til
sinnar fjallafjölskyldu, vaknað daginn eftir
og afgreitt þessa óraunverulegu upplifun
sem sólsting eða eitthvað ámóta. En
hann gerði það ekki og fór á fund Faraós,
sem frægt er orðið.
Þegar þangað var komið sýndi
Faraó honum fullkomna fyrirlitningu og
hefði eflaust sent Móse fingurinn ef það
hefði tíðkast í Egyptalandi hinu forna.
Svo dundu yfir plágurnar eins og Móse
hafði varað hann við. Þá gafst Faraó
upp, lofaði öllu fögru en sveik jafnharðan
hvern Parísarsáttmálann á fætur öðrum
um leið og plágunni létti. Vígamóður var
hann í myrkrinu, með súra hafgoluna í
vitunum, mýi bitinn, hagli barinn, kýlum
sleginn, ropandi froskar rændu hann
svefni, búfénaðurinn dauður úr pest og
hungursneyð í landinu, en, nei. Ekkert
yrði gefið eftir, fólkið færi ekki fet og
punktur. Hvað skyldi hann hafa verið að
pæla? Þetta reddast?
VIÐBRÖGÐ SKIPTA SKÖPUM
Sagan um brennandi runnann minnir okkur á
hið fornkveðna um að allt hafi sinn tíma.
Stundir sannleikans renna upp og líða
hjá, sem og tími til viðbragða og dag einn
kemur að því að afleiðingarnar banka á
dyrnar í formi ógnar eða ávaxta eftir atvikum.
Þetta á jafnt við líf okkar hvers og eins og
í smærra og stærra samhengi. Ekki gera
ekkert.
Löngu eftir daga Móse gengu fjórir menn
á fjall, það voru Jesús og vinir hans, Pétur,
Jakob og Jóhannes. Þeirra þriggja beið líka
furða á fjalli.
Þeir sáu í ljómanum af Jesú fortíð, samtíð
og framtíð. Þarna við hlið hans voru þeir
Móse og Elía og þeir heyrðu rödd Guðs sem
sagði: Þessi er minn elskaði sonur sem ég hef
velþóknun á. Hlýðið á hann. Lærisveinarnir
urðu lafhræddir. Alla vega jafnhræddir og
hirðarnir nóttina sem Jesúbarnið fæddist. En
þá kom hann til þeirra, klappaði þeim blíðlega
á öxlina og huggaði þá með sömu orðum og
engillinn á Betlehemsvöllum forðum: Óttist
ekki!
Og þegar þeir þorðu loksins að líta upp
voru þeir með himin í augum því þeir sáu
bara Jesú.
Það er vegna þessa atviks sem Jóhannes
segir í guðspjallinu: Við sáum dýrð hans.
VERKEFNI LÆRISVEINANNA VAR NÁNAST
ÓVINNANDI VEGUR, EN ÞAÐ HEFÐI VERIÐ
GAMAN AÐ SJÁ UPPLITIÐ Á ÞEIM JAKOBI, PÉTRI
OG JÓHANNESI HEFÐU ÞEIR VITAÐ AÐ TVÖ
ÞÚSUND ÁRUM SÍÐAR VÆRI ENN VERIÐ AÐ TALA
UM ÞETTA, JAFNVEL HÉR Á HJARA VERALDAR.
BRENNANDI RUNNAR Í LÍFI OKKAR
Verkefni þessara vina Jesú og allra hinna
var að vera bera skin þeirrar dýrðar
áfram, láta heiminn vita um son Guðs.
Hvers vegna? Því svo elskaði Guð
heiminn og er ekki hættur að elska
heiminn, því svo elskaði Guð þig. Ekki
bara í þátíð. Guð elskar þig.
Verkefni lærisveinanna var nánast
óvinnandi vegur, en það hefði verið
gaman að sjá upplitið á þeim Jakobi,
Pétri og Jóhannesi hefðu þeir vitað að
tvö þúsund árum síðar væri enn verið
að tala um þetta, jafnvel hér á hjara
veraldar.
Runnarnir í lífi okkar, þessir sem
láta okkur ekki í friði því þeir brenna af
kærleika, réttlæti og sannleika, birtast
okkur með ýmsum hætti. Getur verið að
þeir eigi erindi við þig? Láttu ekki eins
og þeir séu ekki þarna.
Jesús er Guð með okkur. Guð með
okkur í lífinu og verkefnum þess, stórum
og smáum. Engin þeirra eru of smá til að
hann nenni ekki að taka þátt og engin of
stór til að hann veigri sér við að standa
með okkur.