Strandapósturinn - 01.06.1987, Blaðsíða 54

skutinn, tekur af okkur stýrið og fyllir bátinn svo að hann maraði í
hálfu kafí.
Pabbi kallaði til okkar að fella seglið og biðja fyrir okkur.
Honum var sjáanlega brugðið gamla manninum. Albert gerði sig
strax líklegan til að taka seglið, en ég kalla þá til hans: „Nei, nei,
Berti. Við Bogi skulum sjá um seglið. Taktu heldur tóma balann
og austu“. Hann var handfljótur þá hann Berti og mikilvirkur við
austurinn, enda mátti engu muna að við færum þarna niður. En
það gerði gæfumuninn að austurtrogið var verklegt og því var
haldið í traustum höndum. Eftir skamma stund hafói báturinn
risið það mikið úr sjó, að við töldum óhætt að vinda upp segl.
Síðan sigldum við áfram inn á Norðurfjörð og stýrðum með ár.
Gekk sá hluti ferðarinnar áfallalaust. Lentum við inni á sandinum
í fjarðarbotninum og hrósuðum happi er við höfðum fast land
undir fótum. Þannig lauk þessari sjóferð betur en áhorfðist um
sinn.
Lítum nánar á þetta. Það er sagt af mörgum að draumar séu
marklausir, en hvað um þann sem fram kemur í upphafí þessarar
frásagnar?
Náunginn ljóti missti af feng sínum en hótaði föður mínum að
hann skyldi síðar ná toppi úr skegginu á honum. Það þótti á
sannast Qórum árum síðar, er Ólafur sonur hans drukknaði. Þar
með var allur draumurinn kominn fram.
52