Strandapósturinn - 01.06.1987, Síða 64

hann klóraði í hurðina, ýlfraði og linnti ekki látum fyrr en hús-
bændur sáu aumur á honum og hleyptu honum inn.
í þessu húsi var hann sem hver annar fjölskyldumeðlimur,
hann reyndist hvers manns hugljúfi, hógvær og dagfarsprúður og
vildi öllum gott gera. Áður en lengra er haldið sögunni er best að
geta þess, að fólkið í þessu húsi var af þeirri gerð sem sumir kalla
róttæklinga og þykir lítið til koma sem kunnugt er.
Þegar hundurinn tók að braggast og fitna veittu menn því
athygli að hann tók á móti gestum þeim er að garði báru með mjög
ólíkum hætti. Hann hljóp á móti sumum brosandi út að eyrum,
flaðraði upp um þá og sleikti á þeim hendurnar. Svo voru aðrir
sem hann tók verulega illa á móti, svo ekki sé meira sagt. Þegar
’óvelkomna gesti bar að garði reisti hann hvert hár á sínum skrokk,
hljóp á móti þeim urrandi og hafði það stundum til að læðast aftan
að þeim og glefsa í hæla þeirra.
Fólkið í húsinu fór nú að velta því fyrir sér hvers vegna hundur-
inn tæki með svo misjafnlegu móti gestum hússins. Eftir langvar-
andi athuganir komst það að niðurstöðu. Mennirnir sem hundur-
inn lét svo illa við voru af þeirri gerð sem margir nefna frjáls-
hyggjumenn. Með öðrum orðum: hundurinn reyndist svona póli-
tískur. Hann viðraði sig upp við róttæklingana en réðist beinlínis
gegn frjálshyggjumönnunum.
Aldrei verður það uppvíst hvers vegna hundur þessi hafði
fengið slíka óbeit á frjálshyggjumönnum. Sumir hafa reyndar
getið sér til að hann hafi í öndverðu haft frjálshyggjumann að
húsbónda og strokið frá honum sökum illrar aðbúðar. En hátterni
hans hélst óbreytt urn margra ára skeið, eða meðan heilsa hans og
þróttur entist. Að lokum hætti hann þó öllum pólitískum afskipt-
um og lifði síðustu árin sem virðulegur vel metinn húshundur í
skjóli þeirra róttæklinga sem hann hafði flúið til. Hann andaðist
kristilega og skaplega í hárri elli. Allir sem til hans þekktu lofuðu
hann þegar hann var dauður, jafnvel frjálshyggjumennirnir, sem
hann hafði glefsað í hælana á meðan hann var og hét.
62