Strandapósturinn - 01.06.1987, Síða 105

Útvarpsstöð íslands í Reykjavík, eins og þulurinn kynnti út-
varpið í fyrstu, tók til starfa undir árslok 1930 eins og kunnugt er.
Munu flestir norður þar hafa hugsað sér að fá útvarpstæki eins
fljótt og kostur var.
Nokkuð var þó misjafnt hvernig til tókst að koma þeirri ætlun í
framkvæmd.
Á þeim þrem bæjum, sem ég þekkti best til, mun það hafa verið
þannig: Á Dröngum mun viðtæki hafa komið strax eða mjög
fljótlega eftir að útvarpsstöðin tók til starfa. í Skjaldarvík sumarið
eftir og eitthvað seinna í Reykjarijörð.
Nú til dags er ósköp vandalítið að fara í verslun og kaupa tæki,
og stinga klónni í stungu í veggnum þegar heim kemur.
En þannig gekk það ekki til norður á Ströndum á því herrans
ári 1931. Eitt og annað þurfti til, svo að menningin utan úr hinum
stóra og fjarlæga heimi bærist á öldum ljósvakans til þessa fróð-
leiksfúsa fólks, sem byggði þennan útskaga Islands.
Eg ætla að greina frá því þegar útvarpið kom heima í Skjaldar-
vík, sem var nyrsti bærinn í sýslunni. Eg var þá níu ára gamall. Þótt
liðin sé rösk hálf öld síðan þetta gerðist, standa ýmiss atvik því
viðkomandi mér ljóslifandi fyrir hugskotssjónum enn þann dag í
dag.
Foreldrar mínir munu hafa haft mikinn hug á að ná í tæki svo
fljótt sem unnt væri. Það dróst þó fram á síðsumar 1931.
Þá var það dag nokkurn að faðir rninn lagði af stað fótgangandi
hl Norðurfjarðar til að sækja viðtækið. Gera rnátti ráð fyrir að
ferðin tæki 4 — 5 daga. Eftirvænting okkar barnanna var mikil.
Löngu áður en nokkur von var til að hann kæmi fórum við upp á
Eæjarhöfðann og skyggndumst um, hvort ekki sæist til ferða hans
með þetta undratæki.
Einn daginn sáum við hvar hann kom á Fauskavíkurhöfðann.
Okkur fannst hann fara hægt yfir. Við biðum ekki boðanna held-
ur hlupum á móti honum. Við mættum honum í miðri Fauskavík-
mni, þar settist hann á kambinn og lét niður byrðina til að geta
heilsað okkur. Mig rak í rogastans þegar ég sá alla kassana og
pinklana sem hann var með. Eg hélt í barnaskap mínum að tækið
103