Strandapósturinn - 01.06.1987, Side 101

Hermann Búason:
Frostaveturinn 1917—1918
Á þrettándanum var norðanstormur og hríðarveður, þó ekki
sortabylur. Allt í einu kallar einhver: „Hafísinn er að koma“. Eg
hljóp út, niður að hjallinum sem stóð á sjávarbakkanum 20 — 25
metrurn frá bænum. Ég sá marga jaka renna fram hjá lending-
unni og alltaf komu fleiri og fleiri jakar. Það dimmdi og ég sneri
inn í bæ.
Daginn eftir, það getur hafa verið síðar, var komið bjart veður
og var nýtt að sjá. Hrútafjörður var fullur af hafís. Húnaflói allur
og þeir firðir sem að honum liggja fylltust allir. Ég held að Hrúta-
fjörður hafi verið lagður út að Hrútey og að þar hafi hafísinn
stöðvast.
Nokkru eftir að ísinn kom, fór ég með broddstaf sem pabbi átti
og gekk út á ísinn. Þótti mér gaman að ganga út á fiskimið, því þar
sem menn drógu fiska hljóp ég nú þurrum fótum.
Stundum komu hríðar sem stóðu dögum saman. Vont var að
rata í slíkum veðrum á landi, en hálfu verra á ísnum.
Þegar ísinn hafði legið nokkrar vikur urðu menn áhyggjufullir
tun að á Borðeyri myndi ekki nægur matur vera til ef gefa yrði fé
og jafnvel kúm mat, eða rúgmjöl. Þá var leitað til verslana á
Hvammstanga. Þar fékkst nokkuð af síldarmjöli.
Fór faðir minn og stundum fleiri með hesta og sleða og sóttu
síldarmjöl, hlóðu sleðana og fóru yfir Miðfjörð. Skiptu ækinu og
selfluttu yfir Hrútafjarðarháls. Drógu svo allt hlassið yfir fjörð-
mn, því þegar komin var braut var gott að aka á ísnum. I hjallinum
var síldarmjölinu staflað upp og komu svo menn af næstu bæjum
og sóttu. Man ég að það var meiri gestagangur um veturinn en
vant var.
99