Strandapósturinn - 01.06.1987, Síða 102

Þennan vetur var Georg bróðir minn heima og las undir stú-
dentspróf. Húsnæði var þröngt. Baðstofan var tvö gólf, þar sváfu,
borðuðu og unnu 5 menn. Gestagangur var töluverður. Man ég
að þennan vetur gistu læknir og fylgdarmaður. Þá sá ég spilað
bridge. Sýslumaðurmn Halldór Júlíusson gisti og þennan vetur.
Kom hann í ofsaveðri, baðst gistingar og sagðist ekki lengra fara.
Þótti mér hann skemmtilegur enda hafði hann frá mörgu að
segja.
Hafísnum fylgdi ótti. Lamandi kvíði, þó að fátt væri talað.
Engin skip komust til Norðurlands og enginn vissi hvenær ísinn
færi. Biðin gat orðið löng. Mundi verða skortur á mat fyrir menn
og skepnur? Búast mátti við heyleysi og eldiviðarskorti. Það sem
ég hræddist mest og ef til vill fleiri krakkar voru bjarndýrin. Þau
komu með ísnum og gengu á land og voru hættuleg mönnum og
málleysingjum. Eg hafði.heyrt og lesið meira en nóg af slíkum
sögum. Það fréttist að bjarndýr hefðu verið skotin. Eg hugsaði til
þess að á mínum bæ væri engin byssa til. Brandur bróðir átti að
vísu byssu, en hann var ekki heima og vissi ég ekkert hvar byssan
var. Stundum heyrðist að sést hefðu spor sem gætu verið eftir
bjarndýr, en svo reyndust það missagnir.
Frost voru óvenju mikil þennan vetur og mátti löngum heyra
frostbresti og sprakk jörð víða.
Mesta frost sem ég heyrði um talað voru 30 stig á Celsíus en
mældist meira sumstaðar.
Einu sinni er kalt var leit pabbi á hitamæli í baðstofunni og
sýndi hann 3 stig. En þess skal getið að aldrei fraus í bænum. Pabbi
fékk lítinn ofn og leið okkur mun betur eftir að hann kom í
baðstofuna.
En svo skeði undrið óvænt, ísinn fór allt í einu. Ég man að ég sat
við gluggann og horfði á hafísjaka sigla út fjörðinn á móti norðan
stormi. Mér var sagt að 9/10 af yflrborði jakans væri undir vatns-
skorpunni og er þá skiljanlegt hvernig stóð á því að ég sá ísinn fara
á móti vindinum.
Þó að mjög létti yfir mönnum við að sjá „Landsins forna fjanda“
fara sína leið, var ekki öll þraut unnin. Hungurvofunni var að vísu
100