Strandapósturinn - 01.06.1996, Síða 84

skíði, en fyrst svo var ekki, var ekki um annað að ræða en klofa
snjóinn. Við lögðum af stað snemma morguns eftir að ég hafði
troðið mig út af rjómatertum og alls kyns góðgæti. Veður var
bjart, talsvert frost en logn. Kom það sér nú vel því mikil lausa-
mjöll var á jörð og hefði fljótt farið að skafa ef eitthvað hefði
hreyft vind. Þæfingsófærð var á fjallinu og hvergi hvíld fyrir fót.
Við fylgdum símalínunni eins og alltaf var gert og þegar við
komurn yfir á Gæju, þ.e. dálítið eftir að fer að halla niður í
Hvalsárdalinn, þar sem leiðin er hálfnuð milli bæjanna, kvödd-
umst við feðgar. Eg tók pjönkur mínar sem pabbi hafði borið og
hvor hélt sína leið. Eg stoppaði í Litla-Fjarðarhorni til að hvíla mig
og meðtaka eitthvað á tankinn. Franklín bauðst til að fylgja mér
yfir árnar í Kollafirðinum sem hann taldi að gætu verið varasam-
ar. Það reyndist rétt, árnar voru talsvert uppbólgnar og runnu
milli skara, bar hann mig því yfir báðar árnar. Þetta var ómetan-
legt fyrir mig að þurfa ekki að byrja á að vaða árnar upp í klof
áður en ég lagði á Bitruhálsinn. Ef ég man rétt þá var þetta í
síðasta sinn sem ég sá Franklín, því um þetta leyti fór hann að
kenna þess sjúkdóms sem dró hann til dauða sumarið eftir. Er ég
honum æ síðan þakklátur fyrir þetta og fleiri viðvik sem ég á
honum að þakka. Eg tók nú stefnuna á Stóra-Fjarðarhornssneið-
ingana, þyngdist þá færðin fyrst fyrir alvöru og þegar ég kom upp
undir brúnina var þar langur kafli sem ég óð fönnina í klof.
Svitnaði ég nú mjög og var farinn að lýjast og þurfti oft að taka
mér hvíld. Sóttist því ferðin seint. Þegar ég loks komst upp á
hálsinn var mikið faiið að skyggja. Léttist nú færðin til muna yfir
há-hálsinn og óx mér þá von um að mér myndi endast þróttur að
ná til bæja og þótt fönnin væri mikil var auðveldara að láta sig
velta undan brekkunni. Að Gröf kom ég um sex-leytið og man ég
ekki á langri æfi að hafa orðið þreyttari. I Gröf tóku Guðmundur
og Sína mér tveim höndum. Pabbi hafði hringt og látið vita að ég
væri á leiðinni, en nú voru þau farin að undrast um mig vegna
þess hvað ég var búinn að vera lengi. Fékk ég nú hina bestu
aðhlynningu og var þreytan fljót að réna. Þarna kynntist ég nú því
hvað Guðmundur var laginn að halda uppi líflegum samræðum
þótt viðmælandinn væri bara feiminn og uppburðarlaus ungling-
82