Strandapósturinn - 01.06.1996, Side 108

þess vegna var mér komið fyrir í læri hjá honum. Ég dvaldi þarna
í þrjá mánuði, að mig minnir, efdr jólin árið 1928. Prófdómarinn
kom svo ekki norður til okkar að Horni fyrr en löngu síðar og þá
var ég að sjálfsögðu búinn að gleyma þó nokkru af því sem í mig
hafði síast um veturinn. Einkunnirnar urðu því ekki háar. En það
var ekki kennarans sök og hans mun ég ætíð minnast hlýjum
huga. Hann gerði svo sannarlega það sem í hans valdi stóð.
Einkunnir þessar lagði ég svo fram þegar ég fór í héraðsskólann
að Núpi mörgum árurn síðar. Urn leið og skólastjóri las yfir
einkunnir þessar leit hann ýmist á mig eða tölurnar á blaðinu og
það greip mig snögglega að hann væri í raun að velta því fyrir sér,
hvort nokkuð þýddi að innrita þennan peyja í skólann.
Árið 1931 flutti fjölskylda Sölva vestur að Kaldá í Önundarflrði
en þeir urðu eftir um sinn, Sumarliði, Sölvi og Betúel faðir þeirra.
Það var mikill skaði að missa þessa stóru fjölskyldu úr byggðarlag-
inu. Það mátti ekki við slíku. Mannlífið var svo fábrotið á þessum
slóðum og tækifæri unga fólksins til fagnaðar fá, hvert mannslið
rnikils virði.
Vorið eftir að þessir atburðir gerðust réðist ég í skiprúm til
þeirrar Hafnarbræðra og undi mér þar vel, lærði þar eitt og
annað sem að gagni kom síðar. Þeir voru mér góðir og skildu
rnanna best að ég hygg hvar skórinn kreppti að verklegri þekk-
ingu minni. Sölvi var iðinn við að leiðbeina mér og að gera gott úr
því sem mér mistókst. Um þessar mundir var almennt farið að róa
á Víkina en ekki út í Álinn eða út á Grynningu en síðarnefndu
miðin þóttu varasamari og því meira háð veðurfari en Víkurmið-
in. Á Víkinni var fiskurinn meira í torfum en utar og þar varð því
stundum þröng á þingi. I öðrurn þætti hef ég minnst á þessa
örtröð er myndaðist við það að margir bátar lögðu veiðarfæri sín
þvers og kruss yflr þau sem fyrir voru. Það varð því ekki hjá því
komist að þau flæktust illa saman þegar dregið var. Og með því að
fískur var oft á hverju bandi reyndist erfitt að greina hvað var
hvers. Sölvi lagði oft rnikið á sig til að greiða úr þessu svo að hver
fengi sitt, svo mikið að við félagar hans gátum ekki annað en
brosað að heiðarleika hans. Gátum þess líka stundum, að við
efuðumst um að aðrir hefðu þennan hátt á.
106