Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 121

þrjátíu kíló, en Birgir líklega með um fimmtán kíló. Við tróðum
brautina til skiptis. Loks náðum við yfir á brúnina að austanverðu
og sáurn niður í Furufjörð. Niður hlíðina gátum við þrætt auða
granda en þegar á jafnsléttu kom byrjaði ófærðin aftur. Þó ekki
sýnist langt frá heiðarbrún og heim í Furufjörð þá leynir sú leið
mikið á sér. Fannst okkur þetta vera óravegur. Eftir fimm klukku-
stunda göngu náðum við niður að sjó. Héldum við að skýli Slysa-
varnarfélagsins sem þar er. Það er ekki lítils virði fyrir þreytta
ferðalanga að korna að vel búnu húsi þar sem hægt er að láta sér
líða vel. Þarna gátum við hitað upp og eldað mat sem við höfðum
með okkur og farið í þurr föt. En þó við kyntum kabyssuna af
krafti þá hlýnaði lítið í húsinu, enda nokkuð stórt og tekur senni-
lega nokkurn tíma að hitna. En nóg var af ábreiðum og bjuggum
við um okkur á gólfinu. Haglabyssur höfðum við með okkur því
reiknað var með að mikið væri um refi á þessum slóðum.
Morguninn eftir var komið besta veður, logn og glaða sólskin
en nokkurt frost. Ekki var umhverfið hlýlegt. Allt var á kafi í snjó.
Fjörðurinn fullur af hafís og sást hvergi í auðan sjó. Nokkrar
tófur höfðu gengið fyrir neðan húsið um nóttina en ekki virtust
þær hafa haft neitt veður af okkur. Ekki höfðu blautu fötin okkar
þornað neitt um nóttina og urðum við að bæta þeim ofan á
baggana okkar.
Klukkan tíu var lagt af stað og ferðinni heitið í Reykjarfjörð.
Þangað er um tvær leiðir að velja. Að fara yfir Svartaskarð en
þangað upp er allbrött og löng leið, og leist okkur ekki á að klofa
ófærðina. Tókum við þann kostinn að ganga fyrir Furufjarðar-
núp og í kringum Þaralátursfjörð. Töldum við að sæmilegt yrði
að fara fjöruna. En þar skjátlaðist okkur illa. Þarna er rnjög
stórgrýtt og í snjókomunni undanfarna daga hafði skafið af ísn-
um og yfir fjörugrjótið og upp í skriður. Var geysimikill snjór í
fjörunni og var næstum ómögulegt að komast áfram, fórum við
alltaf niður á milli stórgrýtisins og var því nokkur hætta á meiðsl-
um. Samúel lenti svo illa á rnilli steina að það háði honum alla
ferðina. Okkur miðaði því lítið áfram. Ekki var árennilegt að fara
upp í skriðurnar fyrir ofan, snarbrattar og harðar. Eftir tveggja
tíma basl vorum við aðeins hálfnaðir út í Núpinn. Hvíldum við
119