Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 124

um hvílt okkur og undið bleytuna úr sokkunum, héldum við
áleiðis út með firðinum. Færðin var afleit og vorum við lengi að
komast heim að Dröngum. Það er undarleg tilfinning sem gerir
vart við sig þegar komið er að eyðibýlum. Það er eins og yfir þeim
sé einhver dapurleiki og jafnvel að það sé eitthvað fráhrindandi
við þau. Og þá rifjuðust upp komur manns þangað meðan þau
voru í byggð. Oft höfðum við komið að Dröngum og dvalist þar
meðan byggð hélst þar. Og ávallt hafði verið gott að koma þang-
að. Eg man þegar ég kom fyrst þangað veturinn 1953, síðasta
veturinn sem Eiríkur Guðmundsson bjó þar. Þá var ég á fjórtánda
ári og fór þangað gangandi í fylgd með Einari föðurbróður
mínum sem þá var að fara með póstinn þangað norður. Við
vorum þá viku um kyrrt á Dröngum í góðu yfirlæti. Mér verður
alltaf minnisstæð sú vika. Þar var svo mikil reisn og menningar-
bragur á heimilinu sem kom meðal annars fram í því að á kvöldin
settist heimilisfólkið að í eldhúsinu og Eiríkur tók fram bók og las
fyrir fólkið. Eg man enn hvað sú bók heitir sem hann las þessa
viku, en hún var Utnesjamenn eftir Jón Thorarensen. Stundum
gerði hann hlé á lestrinum og ræddi söguefnið við fólkið. Þetta
hefur verið mér ógleymanlegt. Og sagan sem hann las festist
nokkuð vel í nrér líka. Þá man ég þegar við fórum frá Dröngum að
Eiríkur fylgdi okkur út undir Skörðin. Og þegar hann kvaddi mig
þá sagði hann að sig grunaði að ég ætti eftir að fara margar ferðir
þangað norður eftir. Það má segja að sú spá hafi ræst því ég fór í
póstferðir norður að Dröngum rneðan sá bær var í byggð og
stundum síðan og þá oftast til refaveiða. En nú var ætlunin að
gista á Dröngum. Við gengum þvf í bæinn og byrjuðum á að fá
okkur eitthvað í svanginn. Utvarp höfðum við með okkur og
gátum því hlustað á veðurspá. Nú var veðurspáin slæm. Spáð var
norðaustan hvassviðri og snjókomu. Tókum við því ákvörðun urn
að halda áfram og reyna að komast í Drangavík meðan veður
héldist gott. Að vísu vorum við búnir að fá nóg þann dag og
hefðum verið hvíldinni fegnir. Nú áttum við ekki lengur þurr föt
né sokka til að fara í þar sem aldrei var hægt að þurrka neitt. Það
fór illa með fæturna að vera blautur. Urðum við því nokkuð
sárfættir.
122
J