Strandapósturinn - 01.06.1996, Blaðsíða 160

atriðið er að vinna þetta samviskusamlega“. Og ég fann að það
ískraði í honum hláturinn. Eg bætti því annarri vísu við og hún er
svona að mig minnir:
Um það skal ég hafa hljótt
svo heilsan með því verði tryggð
ef þið hafið um það sótt
og unnið það af trú og dyggð.
Eftir lestur seinni vísunnar sagði Gummi eins og hann væri að
afsaka mig: „Jæja, greyið, honum er þá ekki alls varnað". Félaginn
ansaði þessi ekki og að svo búnu héldu þeir áfram að þrífa þilfarið
án frekari umræðu um þennan leirburð rninn.
Ekki löngu síðar voru þeir félagar staddir í smíðahúsinu ásamt
þriðja manni og ræddu ágreiningsmál hans og annars manns sem
var Gumma nákominn. Lét Gummi svo í fyrstu sem hann væri á
öndverðum meiði við skyldmennið og tóku hinir vel undir það,
vönduðu því fjarstöddu ekki kveðjurnar. En allt í einu snéri
Gunnni við blaðinu og kvað það ekki stórmannlegt að veitast á
þennan hátt að manni sem ekki hefði möguleika á því að bera
hönd fyrir höfuð sér. Hinir reyndu að malda í móinn í fyrstu, en
þegar þeirn skildist loks að hér væru þeir komnir út á hálan ís
urðu þeir vandræðalegir og vissu ekki í hvora löppina þeir ættu að
stíga. Það var sama hvað þeim hugkvæmdist, öllu tók Gummi á
annan veg en þeir ætluðust til. Að lokum tóku þeir það ráð sem
flestum hefur best gefist þegar engu verður lengur um þokað, að
þegja um sinn. Og þögnin varð nokkuð löng, menn þurftu tíma til
að átta sig á þessurn óvæntu umskiptum. Ja, þessi Gummi Ben,
þar var erfitt að gera honum til hæfis. Eg rakst þarna inn þegar
rimman stóð sem hæst en hvarf þegar út aftur án þess að leggja
orð í belg, fann strax að hér væri mín ekki þörf. Nokkru síðar sá
ég Gumma koma tvívegis úr í dyrnar á smíðahúsinu, horfa um
stund út á fjörðinn, snýta sér og taka í nefið, en hverfa því næst
aftur bak við þilið. En þegar hann birtist í þriðja sinn hafði ég
hnoðað sarnan vísugarmi, hripað hana á fjöl og fleygði henni nú
til hans inn í dyrnar. Hann tók þegar til við lesturinn:
158