Strandapósturinn - 01.06.1996, Síða 162

sem hann taldi að á hallaðist í orðaskiptum og reyndi að gera gott
úr málunum: „Eigum við nú ekki að láta skynsemina ráða, strák-
ar. Þetta er þýðingarlaust og okkur öllum til óþurftar. Tökum nú
upp léttara hjal, drengir."
Gaman hafði Gummi af því að fá sér í glas, ef svo bar undir, lék
þá á als oddi, en aldrei varð hann háður þeim viðsjála vökva. Hins
vegar hafði hann yndi af því að hitta kunningjana og að deila með
þeim þessum ánægjustundum. Eitt sinn sem oftar komu nokkrir
venslamenn hans að sunnan til Isaijarðar að sumarlagi og buðu
honum þá með sér í ökuferð út í Bolungarvík og inn í Alftaíjörð.
Um þetta leyti voru fyrstu jarðgöngin á Islandi tekin í notkun, en
þau voru sprengd í gegnurn svokallaðan Arnarneshamar á leið til
Álftafjarðar og ætlaði Gummi m.a. að líta á þau í leiðinni. Ekki
voru þau löng og því aðeins kölluð Gatið í daglegu tali. Þeir
félagar óku nú fyrst út í Bolungarvík, en þá var sá vegur nýlagður
og því ekki alls staðar árennilegur. Þaðan var svo ekið til baka og
inn í Álftafjörð. Eitthvað munu þeir hafa haft með sér af brjóst-
birtu, félagarnir, og þeir sem ekki þurftu að annast aksturinn
gátu því notið hennar að nokkru. Þegar þeir komu svo úr leið-
angrinum og námu staðar við heimili Gumma varð honum að
orði um leið og hann steig út úr bílnum: „Heyrið þið strákar,
hvenær í skrattanum fórum við í gegnum Gatið?“. Náttúruskoð-
unin hafði sem sagt ekki verið honum neitt aðalatriði í þessari för,
landslagið sviplíkt, klettar og klungur, mýrar og móar, holt og
hæðir, ýmist ekið inn með hlíðum eða út með hlíðum, inn með
firði eða út með firði, numið augnablik staðar, horft út fyrir
Djúpið til æskustöðvanna eða út í geiminn sem enginn veit hvar
endar. Ekkert. af þessu var jafn heillandi og maðurinn sjálfur,
glaður og reifur í góðra vina hópi á sólbjörtum sumardegi. Já,
maðurinn sjálfur, tilsvör hans og tilþrif, gleði hans og sorg, mann-
lífið sjálft í sínum margvíslegu myndum. Hann dáðist að svip-
miklum kjarnakörlum og kraftmiklum og traustvekjandi konum.
Hvort hlutaðeigendur voru höfðingjar eða húskarlar, virðulegar
frúr eða vinnukonur skipti hann engu, hvort þessi eða hinn var
kallaður krati eða kommi, íhald eða framsókn var algert auka-
atriði í hans hugarheimi. Manngildið var það sem mestu máli
160