Syrpa - 01.03.1947, Page 34

komin út á götuna, rei£ hún af sér hattinn og
sneri andlitinu á móti veðrinu. Síðan gekk hún
hratt og léttilega burtu með þeim ofgnóttar- og
ófullgerða yndisþokka, sem einkennir kornung-
ar stúlkur.
Hann sat grafkyrr, og það var eins og hann
hryndi saman í sætinu. Það tók að skyggja. Storm-
inn hafði lægt. Þjónn ýtti við öxlinni á honum:
— Hérna er reikningurinn, herra minn!
BARN O G MAÐUR
— Árni, hangdu ekki alltaf svona utan í lrenni
mömmu þinni. Farðu og leiktu þér að hjólbörun-
um þínum.
— Æ, lofaðu honum að vera. Hann er búinn
að vera svo lengi í burtu frá mér.
Gild æð sást þrútna á enni unga mannsins, en
hann svaraði rólega og vingjarnlega:
— Mér finnst, að við ættunr ekki að fara að ríf-
ast, að drengnum áheyrandi. Finnst þér það,
Elsa?
Hún roðnaði ofur lítið og setti barnið varlega
niður.
— Árni minn, mælti hún blíðlega. — Viltu
fara og leika þér að hjólbörunum?
Drenghnokkinn hljóp þegjandi eftir garðstígn-
unr og settist í hjólbörur sínar framan við húsið,
en beint á móti grasflötinni, sem þau tvö sátu á.
Hann var fölur eftir veikindin, og svartir baugar
undir stórum, gráum augunum. Hann langaði
ekkert til að leika sér, jrað þreytti hann svo. Og
honunr varð illt í höfðinu, er hann stakk sér koll-
hnís, þó að karlinn þarna væri að segja honunr,
að hann ætti að vera duglegur strákur. Þetta
höfðu þau líka verið að segja á spítalanum. En
þetta var bara bull, því að þar voru engir dug-
legir strákar. Undir eins og þeir voru orðnir
frískir, fóru þeir burtu, og konurnar á spítalan-
um voru svo heimskar og harðhentar. Hann
kenndi til, þegar þær mældu í honum lritann, og
þá kallaði hann á mömmu sína, þangað til hann
sofnaði.
Drengurinn var undirleitur, og það fór ekki
vel um hann þarna í hjólbörunum. Hann gat
auðvitað beðið um að fara að hátta, en ólíkt
skemmtilegra hefði verið að sitja hjá mömmu,
og ef karlinn hefði ekki verið þarna, þá hefði
hann mátt það. Varir hans titruðu, eins og hann
ætlaði að fara að beygja af. Svo rétti hann úr sér
og greip báðum lröndum fast um kjálkana á
72
hjólbörunum, því að xrú sátu þau ekki lengur á
stólunum, heldur lágu þau hlið við hlið í gras-
inu, og karlinn strauk með puntstrái um hálsinn
á mömmu hans, en mamma lagði höndina á
brjóst hans og höfuðið á öxlina á honum.
Liltla drenginn langaði til að sparka karlin-
um burtu og hjúfra sig að mömmu sinni. Það
var alltaf svo góð af henni lyktin. Og þegar liann
væri orðinn eins stór og pabbi hans, ætlaði hann
bara að drepa karlinn undir eins.
Hann kenndi til innvortis, næstum eins og
hann hefði magapínu og þó ekki alveg.
— Mamma, snökti hann, en mamma hans, sem
líka hét Elsa og var mjög ástfangin, heyrði ekki
til hans. Svo reisti hann sig á fætur, sparkaði í
grassvörðirfn og reif upp handfylli af stjúpmóður-
blómum. Hann stóð á öndinni af ótta yfir því,
sem hann lrafði gert, fékk ákafan hjartslátt og
gaut augunum til móður sinnar. En hún hafði
hjúfrað sig enn fastar að manninum og sá ekkert,
því að hún hafði aftur augun.
Þá hrópaði drengurinn með hvellri röddu, svo
hátt að hljóðið barst langt í logninu:
— Ég skal segja pabba mínum það! Ég skal
segja pabba mínum það! Hann stóð kyrr með op-
inn munninn, utan við sig af æsingu, því að hann
vissi vel, að það, sem hann hafði sagt, var hræði-
legt.
— Hvað ertu að segja, drengur? Þetta var rödd
móður hans, og lnin var svo dapurleg, að hann
fann einhvern undarlegan sársaukakenndan titr-
ing í fótunum. Hún kom hlaupandi og lyfti hon-
um upp. Drengurinn sá, að hún var voteyg, en
það var henni mátulegt. Það var lrann sjálfur
svo oft.
— Árni minn, hvers vegna segir þú þetta?
Veiztu ekki, að pabbi þinn fór frá mömmu og
Árna? Og hvað liefðum við átt að gera, ef Georg
hefði ekki komið? Georg er svo góður, og hon-
unr þykir vænt um þig, bara ef þú ert vænn
drengur.
Hann hvarf til hennar og lét hana rugga sér
eins og pelabarni — var í raun og veru pelabarn
og vildi ekki annað vera. Nú stóð honum alveg
á sama um Georg. Hann horfði sigri hrósandi
yfir öxlina á móður sinni á manninn á grasbal-
anum, sem var æði stúrinn á svipinn. Mamma
sleppti ekki drengnum sínum. Hún settist með
hann á garðstólinn og ruggaði honum aftur og
fram — Árnadrengurinn minn —.
(K. Ó. íslenzkaði.)
SYRPA