Fréttablaðið - 15.01.2022, Qupperneq 20

Ég hef oft
sagt börn-
um mínum
að það sé
algjörlega
pabba
þeirra að
þakka að
við séum
öll þar sem
við erum í
dag.
Vanda Sigurgeirsdóttir var
einn af strákunum í fótboltan-
um á Króknum í gamla daga,
síðar varð hún fyrst kvenna til
að þjálfa karla lið hér á landi
og síðasta haust varð hún fyrst
kvenna í Evrópu til að taka að
sér formennsku knattspyrnu-
sambands. Glerþök ógna
ekki þessari konu sem býður
áfram fram krafta sína í flókin
verkefni.
Vanda er eins og stór
h lu t i þjó ð a r i n n a r
nýkomin heim f rá
Tenerife þar sem hún
naut langþráðs frís
með fjölskyldunni yfir hátíðirnar.
Einn fjölskyldumeðlima reyndist
svo smitaður við heimkomu og er
Vanda því í sóttkví þegar viðtalið
fer fram í gegnum fjarfundarbúnað.
„Ég bjóst alltaf við álagshausti
í vinnunni og við tókum því í vor
ákvörðun um að vera erlendis yfir
jólin. En ég hef sjaldan verið ánægð-
ari með nokkra ákvörðun,“ segir
Vanda og hlær en haustmánuðirnir
reyndust strembnari en hún hafði
gert ráð fyrir enda tók hún við stöðu
formanns Knattspyrnusambands
Íslands í október síðastliðnum við
vægast sagt erfiðar kringumstæður.
„Ég náði alveg að hlaða batteríin,“
segir Vanda og ekki veitir af því hún
hefur tekið ákvörðun um að bjóða
fram krafta sína í formannskjöri KSÍ
sem fram fer í næsta mánuði.
Vanda er fyrir löngu landsþekkt
knattspyrnukona og hefur á ferli
sínum þurft að mölva þau nokkur
glerþökin, þó að nýjasta útspilið, að
setjast fyrst kvenna í Evrópu í for-
mannsstól knattspyrnuhreyfingar,
hafi líklega verið það stærsta.
Nennti ekki búningaleikjum
Vanda ólst upp fyrir norðan, á Sauð-
árkróki og Dalvík, auk nokkurra ára
í Danmörku þegar móðir hennar var
þar við nám.
„Ég fór til Danmerkur í öðrum
bekk í grunnskóla og uppgötvaði
þar fótboltann. Stelpurnar voru inni
í einhverjum búningaleikjum sem
ég nennti ekki að taka þátt í svo ég
fór út þar sem bekkjarbræður mínir
voru í fótbolta og spilaði bara með,“
segir Vanda sem strax heillaðist af
boltanum.
Fjölskyldan bjó á stúdentagörð-
um þar sem voru fleiri Íslendingar.
„Þar spilaði ég mikið fótbolta við vin
minn Jóhannes Björnsson og fleiri
krakka, og þannig byrjaði þetta.“
Þó að Vanda hafi líka leikið sér
í Barbie-leikjum við vinkonu sína
segist hún hafa verið klassískur
„tomboy“, eða það sem þá var kallað
stráka stelpa. Hún hafði meiri áhuga
á útileikjum og ævintýrunum sem
þeim fylgdu.
„Ég held að þetta hafi bjargað lífi
mínu, þegar ég lenti í ýmsum atvik-
um hjálpaði það mér að hafa verið
mikið að klifra utan á húsbygging-
um og í ljósastaurum. Undan mér
hrundi til að mynda stillans, ég datt
niður um vök og eitt sinn datt hjólið
mitt í sundur á fullri ferð. Ég lenti þá
á jörðinni og náði að hlaupa með og
slapp við að stórslasast.“
Það trix hafði Vanda lært þegar
krakkarnir hlupu á eftir bláa bílnum
sem keyrði með karlana frá höfn-
inni á Sauðárkróki og heim í hádeg-
ismat, en bíllinn var með stiga aftan
á sem var vinsæll hjá krökkunum.
„Við hlupum þá á eftir bílnum og
stukkum aftan á til að næla okkur
í far. Ef maður ætlaði svo að fara af
bílnum á ferð varð maður að hlaupa
með til að detta ekki. Þegar hjólið
fór í sundur kunni ég þetta trix og
það bjargaði mér frá því að slasast.
En svo má á móti segja að ég hefði
kannski ekki verið á allri þessari
ferð ef ég hefði ekki verið þessi
„tomboy“ sem ég var.“
Fékk að vera hún sjálf
Vanda segist þakka fyrir að hafa
fengið að vera hún sjálf í litlu sam-
félögunum á Sauðárkróki og Dal-
vík. „Mér var ekki strítt þótt ég væri
Mig langar ekki að fara neitt
Þótt Vanda viðurkenni að hafa bugast aðeins vegna fjölmiðlaumfjöllunar er ekkert fararsnið á henni. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
mikið í fótbolta með strákunum og
mikið að leika við þá. Það sagði eng-
inn neitt þó að ég væri bara í bikiní-
buxunum en engum topp þangað
til ég varð 13 ára,“ rifjar hún upp og
hlær. „Toppurinn þvældist fyrir mér
þegar við vorum í eltingarleikjum á
bakkanum og ofan í lauginni því
það var hægt að toga í hann og ná
manni þannig. Ég leit alveg eins út
og strákarnir og fannst þetta því
óþarfi.“
Vanda bendir á mikilvægi þess
að fá að vera maður sjálfur á upp-
vaxtarárunum. „Ég er raunverulega
þakklát enda veit ég ekkert hver ég
hefði orðið ef ég hefði fengið þau
skilaboð að ég þyrfti að breyta mér.“
Ég var bara góð í fótbolta
Vanda kom til baka frá Danmörku
níu ára gömul og fór þá að æfa fót-
bolta með strákunum á Dalvík og á
Sauðárkróki enda ekkert stúlknalið
í boði á þeim tíma.
„Ég veit ekki hvort það þurfti
eitthvað að berjast fyrir þessu hjá
Tindastóli en ég veit þó að einhverjir
strákanna úr hinum liðunum fengu
að heyra það ef ég til dæmis sólaði
þá,“ segir hún í léttum tón. „En ég
fann ekkert fyrir því að vera eina
stelpan. Þetta var bara sjálfsagður
hlutur. Ég var bara góð í fótbolta!“
Vanda var að eigin sögn sein-
þroska og því lítil eftir aldri en það
háði henni ekki framan af og hún
var mjög f ljót að hlaupa. „Ég man
svo í þriðja f lokki, þegar ég var
komin í tíunda bekk, að við keppt-
um á móti Þór og KA og þá voru þeir
orðnir ansi stórir nokkrir. Ég var svo
rosalega lítil.“
Aðspurð segist Vanda að öðru
leyti lítið hafa fundið fyrir því að
vera eina stelpan í strákaliði.
„Þetta er bara fótbolti – það
skiptir mig engu máli hvort það eru
konur eða karlar sem spila hann.
Þegar við fórum í útileiki fór ég
bara annað hvort ekki í sturtu eða
í sturtu fyrst og svo hinir og þegar
við spiluðum heima mætti ég bara
klædd.“
Björk
Eiðsdóttir
bjork
@frettabladid.is
Valdi alltaf fótboltann
Þó að fótboltinn hafi alltaf verið í
fyrsta sæti hjá Vöndu stundaði hún
einnig aðrar íþróttir; körfubolta,
sund, skíði, frjálsar og blak. Hún
náði meira að segja að leika með
tveimur landsliðum, í fótbolta og
körfubolta, og mætti á unglinga-
landsliðsæfingar í blaki.
„Hér áður fyrr var fótboltinn
sumaríþrótt og körfubolti vetrar-
íþrótt. Yfir veturinn var því lítið
eða ekkert um fótboltaæfingar.
Það var því auðvelt að vera í báðum
greinum,“ segir Vanda sem gerir
þó ekki mikið úr því að hafa verið
valin í tvö landslið og nefnir fólk
sem hafi komist í þrjú.
„Þetta var kannski auðveldara á
þessum tíma en rannsóknir sýna
að það er gott að hafa fjölbreyttan
íþróttabakgrunn. Þegar fótboltinn
varð meiri ársíþrótt varð þó of
mikið að vera í f leiru og ég valdi
fótboltann. Ég valdi alltaf fótbolt-
ann.“
Íþróttaáhuginn hefur augljóslega
alltaf fylgt Vöndu og stefndi hún á
að læra að verða íþróttakennari.
„Fyrsta árið mitt í kvennafót-
bolta var með KA. Ég spilaði með
þeim í fyrstu deild en ég var með
landsliðsdrauma og taldi því að
ég þyrfti að fara í efstu deild. Ég
fór því að spila með Skaganum og
var í Menntaskólanum á Akureyri
á veturna og á Akranesi á sumrin.“
Eftir að hafa prófað sumarstarf í
grásleppu og byggingarvinnu fékk
Vanda f lokksstjórastarf í vinnu-
skóla bæjarins og fann þar hvað
hana langaði að leggja fyrir sig.
„Mér fannst ofsalega gaman að
vinna með unglingum og langaði
að fara að vinna í félagsmiðstöð,
frekar en að verða íþróttakenn-
ari. Sem betur fer, því þar hitti ég
manninn minn.“
Eiginmaðurinn beið í fimm ár
Vanda lærði frítímafræði í Gauta-
borg þar sem hún spilaði einnig
fótbolta. „Ég kom heim árið 1989
og fór að vinna í Árseli þar sem
Kobbi er fyrir,“ segir Vanda og á þá
við eiginmann sinn Jakob Frímann
Þorsteinsson.
„Hann var með permanent og
spangir þegar við hittumst auk þess
sem hann var fjórum árum yngri
en ég,“ segir Vanda hlæjandi en það
tók hann fimm ár að fá Vöndu til að
skipta um skoðun og gefa sér séns.
„Ég hef oft sagt börnum mínum
að það sé algjörlega pabba þeirra
að þakka að við séum öll þar sem
við erum í dag. Hann hefur sagt
það sjálfur að hann fann að ég ætti
að verða konan hans og eltist við
mig árum saman. Mér fannst erfitt
að allir vinir okkar vissu að hann
væri hrifinn af mér og var því ekk-
ert alltaf voða næs – átti líka annan
kærasta á tímabili. Hann bara beið
og beið og aðra eins þrautseigju hef
ég varla heyrt um, sem betur fer,“
segir Vanda, fegin því að hafa séð
ljósið.
„Þegar ég svo hætti að of hugsa
þetta og hugsa um hvað öðrum
fannst, varð ég ástfangin af honum.
Ég setti niður varnirnar og leyfði
mér að sjá betur hversu frábær-
lega frábær hann er,“ rifjar hún
upp en síðan eru liðnir tæpir þrír
áratugir og þau hjónin hafa ekki
aðeins verið samstíga í einkalífinu
heldur starfað saman stóran hluta
ferilsins. „Fyrst í félagsmiðstöðinni
og svo störfuðum við saman í yfir
tíu ár við Háskóla Íslands við náms-
braut í tómstunda- og félagsmála-
fræði.
Á eftir bolta kemur barn
Saman eiga  Vanda og  Jakob
þrjú börn en þau komu í heiminn
þegar Vanda var 33, 35 og 44 ára.
„Ég sagði alltaf þegar ég var spurð
um barneignir: „Á eftir bolta kemur
barn,“ sem tilvitnun í auglýsingu
Sjóvár. Ég hætti því fyrst í fótbolt-
anum áður en ég fór í barneignir
en ég ber mikla virðingu fyrir þeim
konum sem gera bæði. Margar fyrr-
verandi og núverandi landsliðs-
20 Helgin 15. janúar 2022 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ