Strandapósturinn - 01.06.2010, Page 34

32
Bernskuminningar
Ég ætla að rifja upp það sem fyrir augu og eyru bar frá
hlaðvarpanum heima. Það var gaman að horfa á sjóinn því hann
var svo síbreytilegur. Stundum var hann sléttur sem spegill, en
þegar vindur blés var hann alltaf á hreyfingu. Hvítfyssandi öldur
risu og hnigu á víxl. Þá gátu komið í ljós nýjar og nýjar myndir.
Stundum birtust hafmeyjar, stundum marbendlar og alls kyns
forynjur og tröll. Ég var aldrei hræddur við þessar undraverur því
þær voru bara á sjónum, langt í burtu, datt aldrei í hug að þær
kæmu á land.
Þá var skrítið að fylgjast með Bóndaskerinu sem alltaf var að
breytast, stundum alveg í kafi en kom svo smátt og smátt á ný upp
úr sjónum. En hafði litla viðdvöl og fór fljótlega aftur að minnka.
Bóndasker er lítill klettur eða sker, á að giska 150–200 m frá
hamarshausnum. Ég komst fljótt að því að það var ekki skerið sem
var að breytast, heldur var sjórinn alltaf að hækka og lækka.
Fullorðna fólkið talaði um aðfall þegar sjórinn var að hækka og
flóð er því hámarki var náð, útfall er sjórinn var að lækka og þá
stækkaði fjaran. Bóndaskerið var ágætur mælikvarði á hvort væri
aðfall eða útfall og um flóð og fjöru. Skýringar sem ég fékk á
þessum duttlungum sjávarins skildi ég ekki og skil varla enn.
Þorsteinn Ólafsson
frá Hlaðhamri
Skipakomur
til Borðeyrar