Strandapósturinn - 01.06.2010, Side 50

48
Guðmundur P. Valgeirsson
Bæ í Árneshreppi
Björn Björnsson
í Dalkoti
4. febrúar 1995. Að morgni dags. Það er bjart veður. Fannbreiða
liggur yfir landinu svo varla sér á dökkan díl. – Sólin, sem er að
baki Finnbogastaðafjallsins, sést enn ekki hér heima við. En
dalverpið og dalbotninn er bjartur af sólskini – sker sig frá neðri
hluta dalsins og heimalandsins.
Við að horfa á þetta í morgunbirtunni kemur mér í hug nafngift
Björns Björnssonar, sem ávallt hefur gengið hér undir nafninu
Björn í Dalkoti. Björn var ættaður frá Broddanesi. Hann hafði
komið víða við. Meðal annars hafði hann búið hér í Bæ og verið
hreppstjóri Árneshrepps um tíma. Sögur gengu um að hann
hefði verið fremur harðráður hreppstjóri. Til marks um það var
sögð sú saga, að hann hefði látið bera út hér í Bæ Kristján son
Jónasar í Litlu-Ávík, bláfátækan með hóp barna og konu á
framfæri sínu. Kristján hafði fengið að búa í verbúð hér í Bæ. Sú
verbúð hefur verið ærið stór og því nokkur vistarvera. Stóð hún
hér í jaðri Bæjar, á barði niður við Landamerkjalækinn milli
Bæjar og Finnbogastaða.
Þessa tóft braut ég niður á fyrstu búskaparárum mínum í Bæ,
að mestu með skóflu en síðan með hestum og plóg. Hefur mér
tekist svo vel að jafna úr þykkum veggjum hennar að þess sjást
ekki merki hvar hún var.
Nú komst Kristján í þrot með fjölskyldu sína. Ekki átti hann í
önnur hús að venda. Hann var kominn á náðir almennings
hreppsins. Sagt er að hann hafi verið borinn út grátandi með
börn sín og haft uppi heitingar við Björn, sem þá var bjargálna
maður, að hann ætti eftir að standa í sínum sporum.